جوان آنلاین: چند روز پیش (هفتم دی‌ماه) سالروز تشکیل نهضت سواد آموزی به فرمان امام خمینی (ره) را داشتیم. فرمانی که آثار و نتایج ارزنده‌ای به بار آورد و بر اساس آمار‌های اعلامی میزان سواد پایه (بر مبنای خواندن و نوشتن) را طی ۴۵ سال از ۵/۴۷ درصد به بیش از ۹۰ درصد رساند. بی‌تردید برخورداری از سواد پایه اولین و ضروری‌ترین عامل برای زندگی در جهان پیچیده امروز است، اما برای زیست موفق و کم دردسر در قرن بیست‌و یکم نیاز به سواد‌های متعددی داریم تا واقعاً باسواد تلقی شویم. امروزه «تشخیص»، «درک»، «تفسیر» و حتی «خلق»، «محاسبه» و «ایجاد ارتباط» به مؤلفه‌های سواد افزوده شده است، یعنی اگر کسی خواندن و نوشتن می‌داند، اما نمی‌تواند متن‌های مورد نیازش را کامل درک کند، یا این‌که خواندن و نوشتن می‌داند، اما نمی‌تواند نامه‌ای را که برای کار‌های روزمره‌اش لازم دارد بنویسد (مصداق خلق) باسواد محسوب نمی‌شود. از این فراتر کارشناسان حوزه‌های مختلف معتقدند هرچند خواندن، نوشتن و درک مطلب، پایه اولیه سواد محسوب می‌شود، اما برخورداری از زندگی سالم نیازمند انواع سواد‌ها از جمله سواد ارتباطی، دیجیتال، مالی، عاطفی، حرکتی، زیست محیطی، تربیتی، رسانه‌ای و... است. واقعیت این است که عدم برخورداری از این سواد‌ها سلامت زندگی جامعه ایرانی را تهدید می‌کند. افزایش انواع بیماری‌ها به دلیل سبک تغذیه غلط و گرایش روزافزون به دخانیات ناشی از فقدان سواد سلامت است. مشکلات زناشویی و افزایش طلاق به فقدان سواد عاطفی برمی‌گردد. آلودگی هوا و تخریب طبیعت ایران ناشی از نبود سواد زیست محیطی است. آسیب‌پذیری در برابر خوراک مسموم فضای مجازی به فقدان سواد رسانه‌ای برمی‌گردد. بسیاری از مشکلات اقتصادی خانواده‌ها ناشی از نداشتن سواد مالی است و... این فهرست را می‌توان در تمامی جنبه‌های زندگی ادامه داد که هریک ناشی از عدم یک سواد ضروری است. با این اوصاف هریک از ما باید از خودمان بپرسیم در کجای نمودار تعریف سواد در جهان امروز ایستاده‌ایم و آیا جزو کسانی هستیم که خواندن و نوشتن بلدیم، اما درواقع بی‌سوادیم؟!