حمید رشیدی
جوان آنلاین: این دوره مسابقات جهانی فراز و نشیب‌های مثبتی برای وزنه‌برداری ایران به همراه داشت. همانند سال‌های گذشته نتوانستیم تک‌ستاره‌هایی را پرورش دهیم. شرایط فیزیکی و نوع تغذیه ایرانی‌ها در این مسئله دخیل است و هنوز هم در سبک‌وزن ضعف‌های زیادی داریم. این‌بار نیز در میان‌وزن و سنگین‌وزن به مدال رسیدیم. اوج درخشش ایران در سنگین‌وزن بود و مدال‌های خوشرنگی که گرفتیم شور و شوق زیادی را به وزنه‌برداری کشور داد، حتی رقابت جدی بین علی داوودی و علیرضا یوسفی شکل گرفت و این دو نفر در غیاب لاشا تالاخادزه با رقبای ارمنستانی و بحرینی جنگیدند. حرکت دو ضرب علیرضا یوسفی (۲۶۲ کیلوگرم) من را به یاد قهرمانی‌های حسین رضازاده انداخت و شورو نشاطی به جامعه ورزش داد و باعث افزایش غرور ملی شد. مهار این وزنه تحسین‌برانگیز بود ولی نباید از نایب‌قهرمانی جهان مغرور شویم، هرچند می‌توانستیم قهرمان جهان هم شویم، اما مهم‌ترین مسئله کسب چند مدال جهانی بود و اینکه خون تازه‌ای به رگ‌های وزنه‌برداری ایران تزریق شد. این مدال‌ها قطعاً به پیشرفت این رشته و کسب مدال در المپیک و آسیا کمک خواهد کرد. اگر نگاه‌مان ارزیابی نتایج و عملکرد در مسابقات بحرین باشد، باید به چند نکته توجه داشت. اولین نکته تغییر اوزان است. باتوجه به قوانین اعلام شده از سال ۲۰۲۵ اوزان وزنه‌برداری از ۱۰ وزن به هشت وزن کاهش خواهد یافت، باید استراتژی خاصی درنظر گرفته شود. در فوق سنگین مدعیان زیادی وجود دارند و در آینده کار سخت‌تر خواهد شد. باید حواس‌مان به افزایش رکورد‌ها هم باشد. علی داوودی و یوسفی با ادامه روند روبه رشد خود می‌توانند مدال‌های بزرگ دیگری را نیز تصاحب کنند. اوزان ۱۰۲ و ۱۰۹ باهم ادغام خواهند شد و ما چند ملی‌پوش در این اوزان داریم. درحالی که از این پس فقط می‌توانیم دو وزنه‌بردار داشته باشیم و در بازی‌های آسیایی هم که در هر وزن فقط یک نماینده حضور دارند. این مسئله کار را سخت کرده و در اوزان پایین نیز ادغام وجود دارد. صادقانه بگویم که برنامه‌ریزی در سبک‌وزن با اوزان بالا متفاوت است و هر چند سال یک‌بار ایران تک‌ستاره در سبک وزن داشته است. استاد محمد نصیری، سیدمهدی پانزوان، مجید عسگری، جابر بهروزی و حافظ قشقایی از جمله اینها بودند. الان هم محراب دواسری طلای جوانان آسیا را در قطر به دست آورد. باید روی این نفرات سرمایه‌گذاری شود و می‌توان به آنها امیدوار باشیم. حفظ و نگهداری مدال‌آوران سبک‌وزن متفاوت و کمی سخت است. نکته آخر اینکه شرایط وزنه‌برداری باتوجه به تغییرات مقررات ضددوپینگ سخت‌تر شده و خواهد شد. قوانین سفت و سختی وجود دارد و رعایت آنها کار را سخت‌تر از قبل کرده است. باتوجه به اتفاقات گذشته همیشه توجه ویژه‌ای به وزنه‌برداری می‌شود تا این رشته دوباره به چالش کشیده نشود و مشکلی بابت حضور در المپیک‌های بعدی پیدا نکند. دوپینگ همواره یکی از چالش‌های این رشته سخت بوده و است. باید بیش از پیش روی این مسئله تمرکز کرد و مراقبت‌های ویژه‌ای درنظر گرفت. همین امسال دوباره با این چالش مواجه شدیم. عدم‌رعایت زمانبندی آزمایش دوم باعث شد شش ملی‌پوش ایران نتوانند در جهانی حضور پیدا کنند و ۹ نفر از تیم نوجوانان نیز به خاطر همین مسائل نتوانستند در قهرمانی آسیا وزنه بزنند. در بحث مبارزه با دوپینگ نیز باید برنامه‌ریزی مدون و حرفه‌ای داشته باشیم. متأسفانه در حوزه‌های مدیریتی نگاه‌های نقادانه پذیرفته نمی‌شوند. اگر در هر مجموعه یک منتقد منصف حضور داشته باشد دیگر خبری از شانتاژبازی و بی‌انصافی نخواهد بود. اگر به رشد می‌اندیشیم اول از همه مجموعه منافع ملی و کلی را بر منافع شخصی ارجح بدانیم و این را در عمل نشان دهیم نه در شعار و وعده. دوم اینکه در کنار مدیران منتقدان نیز حضور داشته باشند و کرسی‌هایی نیز برای منتقدان درنظر گرفته شود. برای رشد به نقد نیاز داریم. اینکه خوبی‌های گذشته را بد جلوه دهیم یا بدی‌های فعلی را خوب جلوه دهیم، هر دو دیدگاه اشتباه است و به جایی نمی‌رسد. نه غیرمنصفانه انتقاد کنیم و نه روی ضعف‌های موجود سرپوش بگذاریم. برای پیشرفت مجبوریم نگاه مخالف و موافق را کنار هم داشته باشیم تا به سمت رشد و ترقی گام برداریم. فدراسیون کاستی‌ها و ضعف‌هایی داشته، اما باید از تلاش‌های‌شان تشکر کنیم. جمع کردن قهرمانان گذشته کنار یکدیگر کار بزرگی است و بازسازی کمپ تیم‌های ملی نیز یکی دیگر از اقدامات مثبت مدیریت فدراسیون محسوب می‌شود. همچنین ملی‌پوشان نسبت به افزایش رسیدگی‌ها و امکانات اردوها، اسکان و تغذیه رضایت دارند. این مسائل نشان می‌دهد کار‌های بزرگی انجام شده و کار‌های زیادی نیز درحال انجام است. وزنه‌برداری ایران درحال پوست‌اندازی است و نیاز به زمان بیشتری دارد.