صاحب‌خبر - مهدی مرسلی: پس از انقلاب اسلامی ورزشگاه‌های متعددی در جای جای ایران ساخته شد، البته یادمان نرود به واسطه دفاع‌ مقدس ۸ ساله و‌ سپس اولویت‌بندی نیازهای سازندگی بعد از جنگ، این ساخت و سازها بیشتر از اواسط دهه‌های ۷۰ و ۸۰ کلید خورد. در هر گوشه ایران، سازه‌هایی قد برافراشته‌اند که گاه مدرن و بی‌نظیرند و گاه نماد تلاش برای رسیدن به استانداردهای جهانی. این ورزشگاه‌ها نه فقط میدان مسابقه که عرصه‌ای برای بازتاب شور و هیجان یک ملتند. ورزشگاه آزادی، این نگین درخشان ورزش ایران، پس از ۴ ماه نوسازی با برگزاری دیدار پیشکسوتان ۹۸ و منتخب پیشکسوتان سرخابی‌های پایتخت، بار دیگر به روی عاشقان فوتبال گشوده شد. هر چند ساخت آن به دهه ۵۰ بازمی‌گردد اما این ورزشگاه پس از انقلاب ۳ بار بهسازی و نوسازی شده است. آزادی همچنان یادآور روزهای پرشور گذشته و نمادی از تلاش برای زنده نگه داشتن این میراث ملی است. بی‌انصافی است بازسازی این سازه کهنه را کار بی‌ارزش و آسانی بدانیم. * یادگار امام(تبریز)؛ شکوه کوهستان در دل دهکده المپیک تبریز، ورزشگاه یادگار امام قد برافراشته است. با ظرفیت ۷۰ هزار نفر، این ورزشگاه سومین ورزشگاه بزرگ ایران است. هر چند فاصله از مرکز شهر و برخی نواقص رفاهی چالشی جدی برای آن محسوب می‌شود اما کنفدراسیون فوتبال آسیا با اعطای درجه A اعتبار بین‌المللی آن را تأیید کرده است. این استادیوم نمایشی از قدرت شهر تبریز در میزبانی مسابقات بزرگ است. * امام رضا (مشهد)؛ ترکیب سنت و مدرنیته ورزشگاه امام رضا(ع) یکی از مدرن‌ترین سازه‌های ورزشی کشور است که طراحی منحصر‌به‌فرد دور سقف شده آن، گنجایش ۳۰ هزار نفر و امکانات رفاهی پیشرفته آن را به الگویی بی‌نظیر تبدیل کرده است. از سالن‌های مجهز زیر سکوها گرفته تا سیستم زهکشی پیشرفته زمین چمن، همه چیز در این ورزشگاه با دقت و جزئیات طراحی شده است. ساخت این ورزشگاه که سال ۸۴ آغاز شد و ۱۱ سال به طول انجامید، با همکاری شرکت‌های بین‌المللی فرانسوی، اسپانیایی و آلمانی، استانداردهای جهانی را به ایران آورد. * نقش جهان(اصفهان)؛ تاریخ در دل یک بیضی ورزشگاه نقش جهان اصفهان با ظرفیت ۷۵ هزار نفر بزرگ‌ترین ورزشگاه ایران است. این سازه که عملیات ساخت آن دهه ۷۰ آغاز شد، به مرور زمان در ۲ فاز به بهره‌برداری رسید. نقش جهان نه‌تنها برای فوتبال، بلکه برای مجموعه‌ای از ورزش‌ها طراحی شده است: از پیست دوومیدانی گرفته تا سالن‌های بسکتبال و تنیس روی میز. این ورزشگاه نمادی است از میراث شهر اصفهان در ترکیب هنر و ورزش. * شهدای فولاد (اهواز)؛ درخشش در جنوب ورزشگاه شهدای فولاد در اهواز، با ظرفیت ۳۰ هزار نفر و طراحی بی‌نظیر، یکی از زیباترین استادیوم‌های ایران است. حذف پیست تارتان، نورپردازی مدرن بدون دکل‌های بلند و امکانات رفاهی پیشرفته همچون سالن‌های ورزشی، درمانگاه و رستوران، آن را به یک الگوی مدرن در جنوب کشور بدل کرده است. این ورزشگاه سرپوشیده که ساخت آن سال ۹۱ آغاز شد، ۵ سال بعد به بهره‌برداری رسید. * پارس (شیراز)؛ امیدهای ناتمام ورزشگاه پارس در شیراز با گنجایش ۵۰ هزار نفر چهارمین ورزشگاه بزرگ ایران است. هر چند ساخت آن نزدیک به ۲ دهه به طول انجامید و برخی نواقص مانند کیفیت پایین چمن، هنوز بر عملکرد آن تأثیر گذاشته اما طراحی مدرن، پیست دوومیدانی و سقف پارچه‌ای آن، نویدبخش آینده‌ای بهتر برای این ورزشگاه است. * 2 ورزشگاه در کرمان ورزشگاه شهید سلیمانی سیرجان با ظرفیت ۱۰ هزار نفر و ورزشگاه شهدای مس کرمان با ظرفیت ۳۰ هزار نفر، هر ۲ نمونه‌هایی از ورزشگاه‌های مدرن کوچک‌تر ایرانند. طراحی مدرن و امکانات پیشرفته‌ای مانند سالن‌های چندمنظوره و استخرهای مجهز، این ۲ مجموعه را به جواهری در جنوب و مرکز ایران تبدیل کرده است. * لر آره‌نا؛ رؤیای در حال ساخت خرم‌آباد این ورزشگاه می‌تواند به‌زودی به یکی از مدرن‌ترین ورزشگاه‌های کشور بدل شود. دکل‌های روشنایی پیشرفته، طراحی مدرن و ظرفیت ۲۰ هزار نفری این ورزشگاه نشان می‌دهد خرم‌آباد نیز در این مسیر به آینده‌ای روشن چشم دوخته است. * ورای مستطیل سبز این ورزشگاه‌ها، فارغ از اینکه صحنه رقابت‌های ورزشی‌اند، نمادی از توانایی و تلاش یک ملت برای دستیابی به استانداردهای جهانی هستند. منتقدانی چون محمد خاکپور ممکن است از تحولات بی‌خبر باشند اما این ورزشگاه‌ها گواهی روشن از مسیری‌اند که ایران در دهه‌های اخیر پیموده است. هر کدام از این سازه‌ها، داستانی دارند که در بطن خود، روح زمانه را بازتاب می‌دهد. ورزشگاه‌های ایران پس از انقلاب، بیش از آنکه مکان‌هایی برای ورزش باشند، روایتگر قصه یک ملتند؛ ملتی که در تلاش برای بهتر شدن است.∎​