کاش به جای این همه دغدغه و حاشیه که برای اصلاح مردم در مجلس و دولت و ... از وقتی که تاکنون مصرف شده، کمی برای اصلاح دست اندرکاران کم توان وقت گذاشته می شد.
کاش به جای دعوا برسر ابلاغ یا معلق شدن قانون های غیر ضروری، یک قانون برای عِقاب و عِتاب مسئولیت داران در عرصه خدمت نوشته می شد تا نتایج بد رفتاری و سهل انگاری خویش را می دیدند و می چشیدند.
هر روز باید غصه و حسرت و افسوس خورد که چرا ثروت این مملکت اعم از مادی و معنوی به سبب بی توجهی خواسته یا ناخواسته دچار خسارت می شود و آسیب می بیند.از وقتی دولت جدید روی کار آمده است مشکلاتی که روی آن سرپوش گذاشته شده بود و یا همچون دمل چرکی سرباز نکرده بود، یک به یک نمایان می شود و مردم مانده اند که حقیقتاً در این کشور چه خبر است.
رئیس جمهور از قاچاق روزانه 20 میلیون لیتر صحبت می کند، گویی حرف از یک دبه 20 لیتر سوخت است!. حتی گفته شده وزارت نفت از خرید روزانه 9 میلیون لیتر سوخت قاچاق از قاچاقچیان سوخت دم می زند
(البته تکذیب شده است) و شنونده گیج و مبهوت می شود که چطور
می شود دولت خود وارد کننده سوخت باشد، بعد قاچاقچیان 20 میلیون لیتر از آن سرقت کنند و بعد مجدداً روزی چند میلیون لیتر به خود آن بفروشند!.
حرف از 20 لیتر و 9 لیتر نیست؛ حرف از میلیون ها لیتر سوخت قاچاق است. تعارف ندارد احتمالا این حجم از سرقت و قاچاق سوخت کار مردم نیست و قطعاً عاملین آن سوخت را جایگاه سوخت سرقت نمی کنند و با یک تانکر و دوتانکر هم این حجم سوخت قابل جابه جایی نیست؛ پس دست های قوی با اعمال نفوذ گسترده پشت این ماجرا هستند و پیدا کردنشان نیز کار سختی نخواهد بود.
نقش نهادهای نظارتی چیست؟ وکلای ملت آیا دغدغه چنین فاجعه ای را ندارند و همچنان مصرند تمام اولویت کشور در قانون های غیرضروری کشورخلاصه می شود؟ آیا دولت که خود واردکننده و خریدار سوخت قاچاق است( اگرچه تکذیب شده است) قصد ندارد تکلیف این هرج و مرج را مشخص کند و حداقل مردم بدانند باید به کدام دستگاه و نهاد برای مبارزه با فساد اعتماد کنند!.
هرشنونده ای که از این اخبار مطلع می شود آه از نهادش برمی خیزد اما مردم که کاری نمی توانند بکنند. فقط نظاره می کنند که چگونه اموال و ثروتشان درمیان نهادها و جریان ها گم یا جیب به جیب می گردد.
ازسوی دیگر دل آزرده می گردند که در چنین وضعیتی بغرنج و نابسامانی، تمام انرژی کشور براین نهاده شده که مردم باید چه بپوشند و چطور بچرخند!. مردم خون جگر می خورند که این چنین ثروت های ملی کشور به تاراج می رود و خانواده ها برای خرید یک کیلو گوشت و مرغ باید پول پسنداز کنند و شرمنده فرزندان باشند!.
مردم تقریبا دلسرد شده اند و کورسویی از امید در دلشان باقی مانده تا دولتی که حرف از صداقت و مبارزه با فساد می زند بخشی از این شعارها را محقق کند. مطمئناً آسیبی که از دلسردی و بی اعتمادی مردم وارد می شود، بسیار فراتر از خسارت میلیون ها لیتر سوخت قاچاق می باشد. اما وضعیت امروز نمی تواند ادامه دار باشد و قطعاً اگر مسئولان با این قضایا برخورد نکنند، قطعاً بی اعتمادی در جامعه همه گیر خواهد شد.