قبل از نیم‌فصل ۷ مربی تیم‌های فوتبال لیگ برتری از باشگاه‌های‌شان اخراج شدند
نیمکت‌های لرزان
صاحب‌خبر - سپهر ستاری: فوتبال ایران در فصل بیست‌وچهارم لیگ برتر، دوباره ثابت کرد اینجا نیمکت‌ها هیچگاه استوار نیست. مربیان، مسافران یک جاده پرپیچ‌وخم هستند که هر لحظه ممکن است در میانه راه پیاده شوند. هنوز به پایان نیم‌فصل اول نرسیده‌ایم اما ۷ تیم سرمربیان خود را عوض کرده‌اند؛ از استقلال و سپاهان گرفته تا پرسپولیس. آخرین قربانی، خوان کارلوس گاریدو، سرمربی اسپانیایی پرسپولیس بود که با وجود برد در داربی، پس از شکست برابر مس رفسنجان کنار گذاشته شد. * پرسپولیس؛ قهرمانی‌هایی که ثبات را قربانی کرد پرسپولیس سال‌ها به عنوان نماد ثبات در فوتبال ایران شناخته می‌شد؛ تیمی که با ۳ سرمربی مثل برانکو، کالدرون و گل‌محمدی توانست در ۷ دوره از ۸ فصل اخیر لیگ، قهرمان شود و ۲ بار به فینال لیگ قهرمانان آسیا برسد اما این روزها نیمکت پرسپولیس دیگر آن اقتدار گذشته را ندارد. فصل گذشته این تیم با یحیی گل‌محمدی شروع و با اوسمار ویرا تمام کرد. حالا، از لیگ بیست‌وسوم، پرسپولیس چهارمین سرمربی‌اش را روی نیمکت دارد: کریم باقری. گاریدو که تنها چند ماه از حضورش در پرسپولیس می‌گذشت، به خاطر ورود به روند شکست‌های پی‌درپی کنار گذاشته شد. جالب است که حتی برد در داربی هم نتوانست او را نجات دهد. این تغییرات مکرر نشان می‌دهد پرسپولیس دیگر آن ثبات همیشگی را ندارد و هر شکست، زنگ خطری برای مربی این تیم است. * لیگی که نیمکت‌هایش دوام ندارد پرسپولیس تنها تیمی نیست که در این فصل سرمربی خود را عوض کرده است. استقلال، سپاهان، مس رفسنجان، شمس‌آذر قزوین، خیبر خرم‌آباد و هوادار تهران هم در لیست تیم‌هایی قرار دارند که نیمکت‌های‌شان دستخوش تغییر شده است. این یعنی ۴۴ درصد تیم‌های لیگ برتر، پیش از پایان نیم‌فصل نخست، دست به تغییر سرمربی زده‌اند. آمار تغییرات لیگ امسال به طرز عجیبی نزدیک به رکورد فصل گذشته است. در لیگ بیست‌وسوم، مجموعا ۱۲ تغییر سرمربی اتفاق افتاد. حالا تنها یک تغییر دیگر لازم است تا لیگ این فصل هم به همان آمار برسد. شاید عجیب‌ترین نکتـــه لیگ امسال این باشــد که مدعیان قهرمانی هم از تغییرات در امان نبوده‌اند. پرسپولیـــس و سپاهـان، ۲ تیمی که همواره در میان بالانشینان جدول هستند، مربیان خود را کنار گذاشته‌اند. مورایس، سرمربی پرتغالی سپاهان، پیش از آنکه برکنار شود، خودش تصمیم به استعفا گرفت اما فشار هواداران و شعارهایی که علیه او سر داده شد، تأثیر زیادی در این تصمیم داشت. این تغییرات نشان می‌دهد در فوتبال ایران، حتی صدرنشینی هم امنیت شغلی را تضمین نمی‌کند. مدعیانی که برای قهرمانی می‌جنگند، به خاطر کوچک‌ترین لغزش، سرمربیان خود را قربانی می‌کنند. * اروپا؛ نیمکت‌هایی که استوارند اگر بخواهیم فوتبال ایران را با لیگ‌های معتبر اروپایی مقایسه کنیم، متوجه تفاوت‌های عمیقی می‌شویم. در لیگ برتر انگلیس، از ابتدای فصل تنهــا ۴ تیم سرمربی خود را تغییر داده‌اند. در اسپانیا، ایتالیا و آلمان هم همین آمار وجود دارد. نکتــه جالب اینجاست کـــه تغییرات در این لیگ‌ها معمولا محدود به تیم‌های انتهای جدول است، نه مدعیان قهرمانی. این تفاوت آشکار نشان می‌دهد فوتبال ایران هنوز از استانداردهای حرفه‌ای فاصله زیادی دارد. در اروپا، باشگاه‌ها به مربیان خود فرصت می‌دهند تا تیم‌شان را بسازند اما در ایران، با نخستین شکست، حکم اخراج صادر می‌شود. * بحرانی به نام مدیریت عجولانه مشکل اصلی فوتبال ایران، عدم برنامه‌ریزی بلندمدت است. مدیران باشگاه‌ها به جای اصلاح ساختارها و پیدا کردن راه‌حل‌های واقعی، ساده‌ترین و سریع‌ترین گزینه را انتخاب می‌کنند: برکناری سرمربی. این سیاست کوتاه‌مدت نه‌تنها مشکلات را حل نمی‌کند، بلکه به بحران‌های بزرگ‌تر دامن می‌زند. مربیانی که به لیگ ایران می‌آیند، می‌دانند نیمکت‌ها اینجا مثل یک صندلی برقی‌اند؛ هر لحظه ممکن است یک جرقه، همه چیز را به پایان برساند. مدیران باشگاه‌ها، به جای ایجاد ثبات، خود به عامل بی‌ثباتی تبدیل شده‌اند. * نتیجه فوتبال ایران، سرزمینی است که مربیان در آن بیشتر شبیه قماربازانی هستند که با هر نتیجه، سرنوشت‌شان رقم می‌خورد. نیمکت‌ها به جای آنکه پایگاهی برای ساختن تیم باشند، حکم میدان اخراج را دارند. اینجا، هیچ چیز قطعی نیست، جز اینکه مربی بعد هم بزودی قربانی این چرخه معیوب خواهد شد.∎