جوان آنلاین: حرف زدن و ادعا کردن راحت‌ترین کار دنیاست. می‌توانی تا دلت می‌خواهد حرف بزنی. می‌توانی ادعا کنی که کوه را جابه‌جا می‌کنی. می‌توانی مدعی باشی که از عهده هر کار نشدنی و سختی برمی‌آیی و هیچ کس هم نمی‌تواند جلویت را بگیرد، حتی هیچ کس نمی‌تواند بگوید این همه ادعا از کجا می‌آید؛ این خاصیت حرف زدن است.
حالا این چند خط را بگذارید کنار ادعا‌های ساخت ورزشگاه در فوتبال ایران، ادعا‌هایی که هر روز پررنگ‌تر از روز قبل مطرح می‌شود. ادعا‌هایی که هر روز رنگ و لعاب تازه‌ای به خود می‌گیرد. تا دیروز ادعای ساخت ورزشگاه بزرگ در بیابان‌های اطراف تهران مطرح بود، اما امروز تبدیل شده به ساخت ورزشگاه ۴۰ هزار نفری دیوار به دیوار ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری!
حالا متوجه شدید چرا می‌گوییم حرف زدن و ادعا کردن هیچ کاری ندارد. آقایانی که همین حالا درگیر بازسازی ورزشگاه آزادی هستند و اینقدر عجولند که می‌خواهند به‌صورت نیمه‌تمام آن را افتتاح کنند تا بعداً روند بازسازی دنبال شود (اگر دنبال کنند) امروز حرف از ساخت ورزشگاه جدید می‌زنند.
سؤال اینجاست که چطور می‌توان توقع داشت این حرف درست از آب دربیاید، آن هم از سوی کسانی که طی تمام این سال‌ها نه تنها آجری رو آجر دیگر برای ساخت ورزشگاه نگذاشته‌اند که تمام سرمایه‌های ورزش در این مقوله را هم به باد داده‌اند و هرازگاهی به اسم بازسازی ماله به دست گرفته‌اند و با چند کار وصله‌پینه‌ای مثلاً بازسازی انجام داده‌اند.
چگونه می‌توان توقع داشت وقتی هنوز روند کار بازسازی ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری به پایان نرسیده و به بنا به برنامه‌ریزی انجام شده، ۱۰ ماه دیگر از زمان ۱۸ ماهه اعلام شده باقی مانده، باور کنیم که روند ساخت یک ورزشگاه جدید کلید بخورد، آن‌هم ورزشگاهی که از سال ۱۳۸۵ تاکنون سه بار قصد شروع به ساخت آن شده و حتی کلنگ آن هم زده شده، اما هیچی به هیچی!
می‌گویند ورزشگاه جدید سرپوشیده خواهد بود و طرح سکو‌های آن شبیه به استادیوم بزرگ بن‌خلیفه دوحه آماده شده و البته شباهت‌هایی نیز به استادیوم لوسیل قطر دارد و جالب است که می‌گویند این طرح‌ها مربوط به گذشته نسبتاً دور است، حالا چطور در سال‌هایی که هنوز قطر ورزشگاهی به نام لسیون نداشت، آقایان اینجا چیزی شبیه آن را طراحی کردند، بماند برای بعد، اما قطع به یقین و تا جایی که ما به یاد داریم این طرح‌های افسانه‌ای و رؤیایی هر گز در فوتبال ایران به انجام نرسیده است، این یکی هم روی بقیه!
پروژه ۲۰ ساله
ساخت ورزشگاه ۴۰ هزار نفری پروژه‌ای بود که در زمان محمد علی‌آبادی، رئیس سابق سازمان ورزش و جوانان در دولت نهم برنامه‌ریزی شد تا برای فوتبال بانوان نیز یک ورزشگاه داشته باشیم. این مجموعه قرار بود بالاتر از خانه کشتی ساخته شود که تا مرحله پی‌ریزی هم پیش رفت، اما نهایتاً رها شد. در سال ۱۳۹۲ بار دیگر بحث ساخت این ورزشگاه به میان آمد، ولی خیلی زود فراموش شد. ۱۰ سال بعد، یعنی در سال ۱۴۰۲ باز هم قرار بر این شد تا ورزشگاه ساخته شود، ولی خب مثل بار قبل خیلی زود فراموش شد تا حالا برای سومین بار دیگر کسی چندان امیدی به این وعده‌وعید‌ها نداشته باشد، حتی اگر کسی مانند احمد دنیامالی، وزیر ورزش پشت ماجرا باشد. دنیامالی که در ساخت‌و‌ساز هم دستی بر آتش دارد، بعد از کنسل کردن طرح عجیب ساخت استادیوم ۱۲۰هزار نفری در جنوب تهران، حالا اگر موفق به ساخت این ورزشگاه ۴۰ هزار نفری در مجموعه ورزشگاه آزادی شود، بی‌تردید نام خود را برای همیشه در ساختمان وزارت ورزش و جوانان ماندگار خواهد کرد، خصوصاً که در دهه‌های اخیر تقریباً هیچ ورزشگاهی در شهر تهران ساخته نشده است.
آزادی ۲!
مهدی نصیبی، مدیر مجموعه ورزشی آزادی در این خصوص می‌گوید: «پس از آخرین بازدید وزیر ورزش از مجموعه تصمیم گرفته شد بررسی لازم برای ساخت ورزشگاه ۴۰ هزار نفری در کنار سالن ۱۲ هزار نفری و استخر مجموعه تحت عنوان «آزادی ۲» انجام و روند ساخت آن آغاز شود. اکنون فاز نقشه‌برداری و تحقیقات اولیه در حال انجام است.» وی به ایرنا گفت: «احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان پس از بررسی‌های لازم دستور داد که این پروژه احیا شود، اما از محل تأمین بودجه آن اطلاعی ندارم. پس از بازسازی ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری، بازسازی ورزشگاه ۱۲ هزار نفری و استخر این مجموعه نیز در دستور کار بود که باید مشاور‌ها و متخصصان این امر مشخص شوند تا هزینه‌ها را برآورد کنند و پس از آن برای شروع عملیات توسط وزیر ورزش تصمیم‌گیری خواهد شد.»
نصیبی افزود: «پس از آخریی بازدیدی که وزیر ورزش از مجموعه ورزشی آزادی از روند پیشرفت ورزشگاه داشت، تصمیم گرفت بررسی‌های لازم برای ساخت ورزشگاه ۴۰ هزار نفری در کنار سالن ۱۲ هزار نفری و استخر انجام شود تا هزینه همه این پروژه‌ها را یکجا تعیین کنند. شروع عملیات‌ها و اتمام آنها، همگی به تصویب بودجه بستگی دارد که باید مصوب شود، زیرا اعداد کمی نیست و تأمین آن نیز کار ساده‌ای نخواهد بود.»