فوتبال ایران در بُعد فرهنگ هواداری، همچون بخش‌های دیگر خود در مسیر چندان درستی قرار ندارد و با روندی که از سوی باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال دنبال می‌شوند، امیدی هم به بهبود نیست.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، مدتی است بدون لکنت می‌توان مدعی شد که فوتبال ایران با اتفاقاتی نازیبا، تزئین شده است! بی احترامی، فحاشی، درگیری و حتی تهدید به بخش جدایی‌ناپذیر فوتبال‌مان تبدیل شده و معمولاً هر هفته شاهد اتفاقاتی مشابه هستیم. متأسفانه این رویه صرفاً به بالاترین سطح فوتبال ایران محدود نمی‌شود و از مسابقات رده پایه تا لیگ برتر را شامل می‌شود و در بر می‌گیرد.
همین دو روز پیش در پایان مسابقه حساس تیم‌های جوانان کیا و پرسپولیس در لیگ پایه تهران بازیکنان و مربیان دو تیم به شدت با یکدیگر درگیر شدند. دیروز هم در جریان بازی نساجی و تراکتور از سری رقابت‌های هفته چهاردهم لیگ برتر، شاهد اتفاقاتی تلخ و گزنده بودیم. البته این تنها دیدار خبرساز و پرحاشیه نبود و معمولاً در هر هفته از مسابقات، یکی دو دیدار سهمیه جنجال را به خود اختصاص می‌دهند.
گرچه در برخی موارد، تنش و حاشیه از متن فوتبال یعنی مستطیل سبز شامل بازیکنان و مربیان به سکوها منتقل می‌شود و نقد‌هایی جدی به رفتار آنها وارد است، اما در مجموع موضوعی به نام «فرهنگ هواداری» وجود خارجی ندارد و مسیر نادرستی را طی می‌کند. در بازی نساجی و تراکتور، ویدیو‌هایی از شعار‌های رکیک هواداران تیم قائمشهری علیه تیم تبریزی منتشر شد که شرم‌آور است. در ادامه تصاویری منتشر شد که نشان می‌داد هواداران تراکتور اقدام به شکستن صندلی‌ها و پرتاب اشیائی، چون بطری آب به زمین کرده‌اند.
دیدار پرسپولیس و خیبر هم از تزئینات (!) منحصر‌به‌فرد فوتبال ایران بی نصیب نبود. روی سکوها تعدادی از هواداران با الفاظ و شعار‌هایی زننده علیه رضا درویش مدیرعامل این باشگاه موضع گرفتند. در جریان بازی، حرکات و رفتار علیپور به سمت سکو‌های هواداران تیم میهمان، جنجال‌برانگیز شد و تعدادی از آنها در پایان مسابقه در مصاحبه‌ای گفتند: «چرا علیپور رو به هواداران توهین کرد. این بازی برگشت هم دارد و علیپور جرأت دارد به خرم‌آباد بیاید.» در واقع آنها که از رفتار مهاجم پرسپولیس ناراحت و عصبانی بودند، وعده جبران آن را دادند و تهدید کردند در بازی برگشت از خجالت علیپور در می‌آیند.
چنین اتفاقاتی تازگی ندارد و مختص هواداران چند تیم خاص هم نیست. واقعیت این است که سال‌هاست شاهد چنین مواردی هستیم و به جرأت می‌توان گفت باشگاه‌هایی که عنوان «فرهنگی- ورزشی» را یدک می‌کشند، با وجود داشتن معاونت «فرهنگی» هیچ اقدام مناسب، تأثیرگذار و بلندمدتی برای اصلاح این روند نداشته‌اند. کانون هواداران باشگاه‌ها به حضور چند لیدر با لباس‌های متحدالشکل، طراحی بنر و طرح موزاییکی و هماهنگی برای سر دادن چند شعار، محدود شده است. اما فرهنگ بی‌فرهنگی هواداران فوتبال در ایران در حال گسترش و اپیدمی است؛ از این ورزشگاه به آن ورزشگاه و از این شهر به آن شهر! دیگر شعار‌های زشت تماشاگران و پرتاب اشیا به درون زمین، به دلیل خیلی مهم و بزرگی نیاز ندارد، مثلاً کافی است بازیکن محبوب تیمی فصل بعد به تیم رقیب بپیوندند.
در این بین آنچه نمی‌توان کتمان کرد، عملکرد ضعیف فدراسیون فوتبال و ارکان مرتبط آن با چنین آسیب‌هایی است. ارکان قضایی فدراسیون شامل کمیته انضباطی و کمیته اخلاق، هیچ طرح و برنامه مشخص و مناسبی برای مقابله با این روند ندارند. به طور واضح هیچ کارشناسی و سلسه جلساتی برای تعیین راهکار وجود ندارد و احکامی که قرار است بازدارندگی ایجاد کند هم غیرمؤثر است. به نظر می‌رسد کمیته‌های انضباطی و اخلاق همین که با احکام خود جیب فدراسیون فوتبال را پُر کنند، برای‌شان کافی است و به رسالت خود عمل کرده‌اند! هیچکس در فدراسیون فوتبال و باشگاه‌ها، دل نگران فضای مسموم و غیرورزشی موجود در ورزشگاه‌ها نیست و برای همین است که خبری از بهبود اوضاع به گوش نمی‌رسد.