شاید برخلاف آنچه که انتظار می‌رفت، کیلیان امباپه در نخستین روزهای حضورش در رئال مادرید به اندازه‌ای که بمب نقل و انتقالاتی‌اش صدا داشت در زمین ظاهر نشد؛ اما این بازیکن رفته رفته نشان داد خرید اشتباهی نبوده است و می‌توان به آینده او در جمع کهکشانی‌ها امیدوار بود. دلیل این ادعا مقایسه عملکرد کیلیان در پایان نیم‌فصل با کریستین رونالدو است که روزی در پیراهن سفید مادریدی‌ها خوش می‌درخشید و رکورد می‌زد.
به گزارش ورزش سه، امباپه اولین نیم‌فصل خود با پیراهن رئال را با 14 گل به پایان می‌رساند اما رونالدو در اولین نیم‌فصل خود، این کار را با 13 گل انجام داد. برتری عددی برای ستاره فرانسوی اما تفاوت بزرگ در میانگین گل‌هاست. تا این لحظه، امباپه بیشتر از رونالدو در اولین سالش در رئال مادرید گل زده است. هر دو انتقال پر سر و صدا، درگیر در جنجال‌ها، انتقادات و برخی مصدومیت‌ها بود، اما تقریبا یک وجه مشترک داشت: هر دو به اندازه کافی گل زدند. کیلیان اولین سال خود را با 14 گل به پایان می‌رساند و رونالدو این کار را با 13 گل انجام داد. از اینجا به بعد را تاریخ ثبت خواهد کرد. کریستیانو رونالدو در تابستان 2009 آمد. با پیراهن شماره 9 و شعار معروف خود «یک، دو، سه... هالا مادرید!». شعاری که کیلیان، 15 سال بعد دوباره آن را زنده کرد. برنابئوی پر از تماشاگر و سرتیتر همه اخبار. رونالدو هم شروعی پرتلاطم در تیم داشت که تا اینجا، به طرز عجیبی، این توصیف برای هر دو بازیکن صدق می‌کند.
تا تعطیلات کریسمس رئال 21 بازی انجام داد که رونالدو در 12 تای آنها بازی کرد. چرا؟ یکی را به دلیل محرومیت از دست داد (اخراج در آلمریا) و هشت تا را به دلیل مصدومیت (یک تکل از سولیمان دیاوارا در دومین بازی لیگ قهرمانان، باعث ورم استخوانی
در مچ پای او شد).
هر 67 دقیقه یک گل
13 گل؛ 6 گل در لیگ قهرمانان (با سه دبل) و هفت تا در لالیگا. اگر برای ستاره فرانسوی شروع کار در رئال سخت بود، رونالدو در بدو ورود درخشش را شروع کرد و سپس افت کرد. رونالدو در چهار بازی اول لیگ خود به دپور، اسپانیول، خرز (2) و ویارئال گل زد. در ادامه او مقابل تنریف بدون گل ماند، بعد مصدوم شد و در بازگشت، به آلمریا (که در آن به دلیل ضربه بدون توپ به اورتیز اخراج شد) و ساراگوسا گل زد. این بود کارنامه رونالدو در ماه‌های اول که در 874 دقیقه اول او آمار چشمگیر است: یک گل هر 67 دقیقه.
امباپه چه کرد؟
در سوی دیگر امباپه را داریم که شروعش با گلزنی در سوپرجام اروپا برابر آتالانتا بود، ولی موتور گلزنی او در لالیگا کمی دیر شروع شد. دو گل برابر بتیس و گل‌هایی مقابل رئال سوسیداد، اشتوتگارت، اسپانیول و آلاوس. چهار شب متوالی بدون اینکه تبدیل به آن بازیکن کهکشانی مورد انتظار شود، اما به طور پیوسته گل زده بود و در سکوت امتیاز جمع کرد. سپس مصدوم شد و دربی را از دست داد. از آن زمان، دوباره تاریکی سراغ او رفت و یک گل در هفت بازی (گل او برابر سلتا) حاصل کارش بود. در ادامه در زمین لگانس خبری از درخشش نبود و سپس برابر ختافه گل زد؛ اما بازی در سن مامس برابر بیلبائو اوج ناکامی کیلیان بود و آنجا، همه چیز تغییر کرد: «به پایین‌ترین حد رسیدم، آن پنالتی را از دست دادم اما برایم خوب بود، چون فهمیدم باید ثابت کنم چه بازیکنی هستم.»
در پایان نیم فصل اول او نزدیک به 2000 دقیقه برای رئال بازی کرده و 14 گل زده است، میانگین هر 141 دقیقه یک گل. آماری بسیار پایین‌تر از رونالدو اما از نظر تعداد گل، او از رونالدو پیشی گرفته است. اما واقعیت این است که امباپه بازی‌ها، دقایق و به‌ویژه در شب‌های مهم بیشتری حضور داشته است. این آخرین نکته، اصل مطلب است. چیزی که بیشتر از او انتظار می‌رود و خودش هم می‌داند. با همه این اوصاف، کیلیان 14 گل برای رئال مادرید زده است. او تا کریسمس زنده مانده، عبارتی که در دو ماه گذشته در تیم به مانند یک تابو بود و به نظر می‌رسید شروعی اسفبار را ثبت می‌کند. باید دید در 6 ماه بعدی و در پایان فصل او چه آماری برابر رونالدو خواهد داشت.
امباپه که در این مدت حمایت رییس و مدیران باشگاه، آنچلوتی و هم‌تیمی‌ها را پشت خود داشته، به پرز این پیام را رسانده که «هیچ‌کس قرار نیست از خرید من پشیمان شود.» اکنون به نظر می‌رسد همه چیز در حال تغییر است، اما همان‌طور که آنچلوتی گفت، بهترین پاسخ از سوی امباپه، رفع تردیدها با گل و بازی خوب بوده است.