بهمن ۱۴۰۱ یک بال درنا از مرکز جهانی تکثیر و پرورش درناهای سیبری در بلژیک به مازندران آورده شد تا این پرنده جایگزین «آرزو» جفت از دست رفته «امید» شود. «امید» بیشتر از ۱۵ سال بدون هم‌پرواز و همدم نزدیک به پنج هزار کیلومتر هر سال مسیر سیبری تا مازندران را طی می‌کرد تا برای زمستان‌گذرانی در این منطقه فرود آید و همین تنهایی و آخرین بازمانده بودنش سبب شد تا مسئولان بارها برای حفظ مسیر پروازی، به فکر بیفتند تا جفت و همدم و هم‌پروازی برای او بیابند.
درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود که جمعیت شرقی آن هنوز وجود دارد و حدود سه هزار درنای این جمعیت همچنان از شرق سیبری به چین مهاجرت می‌کند. جمعیت مرکزی این درناها که به هند مهاجرت می‌کرد منقرض شد و از جمعیت غربی هم که به ایران می‌آمد که فقط یک درنا با نام «امید» در ۲ دهه اخیر از آن باقی مانده بود. درنایی که ۲ سال است به ایران نمی‌آید و حتی احتمال تلف شدنش نیز مطرح شده است. با تلف شدن این درنا جمعیت گله غربی نیز به طور کامل منقرض می‌شود.
جمعیت گله غربی درناهای سفید سیبری در سال ۱۹۳۰ بیش از ۲۰۰ قطعه برآورد شده بود که به دلایلی تعداد آن‌ها در سال ۱۳۸۵ به ۲ قطعه درنای امید و آرزو کاهش یافت و با مرگ آرزو، «امید» آخرین بازمانده جمعیت غربی درناهای سفید سیبری شد و در این سال‌ها به تنهایی به ایران مهاجرت می‌کرد.
امید تک درنای سیبری پرنده‌ای که حدود ۱۸ سال برای زمستان گذرانی به تنهایی از سیبری به ایران می‌آمد و با این مهاجرت مسیر پروازی غربی این نوع پرنده به ایران را حفظ کرده بود، برای تنها نماندن همراهانی در سال‌های اخیر داشت که هیچ کدام او را در مسیر پروازی‌اش همراهی نکردند. آوردن درنا از مرکز جهانی تکثیر درناها در کشور بلژیک آخرین گزینه روی میز مسوولان بود و بعد از رایزنی‌ها و تصمیم‌گیری‌های انجام شده قرعه به نام «رویا»، درنایی که از نظر سن بسیار کوچک‌تر از امید بود افتاد و این پرنده که ۲ سال پیش ۶ ساله بود به تالاب فریدونکنار آورده شد.
مدتی را در قفس در منطقه «اجاکله» سپری کرد تا وقت آن شد که «امید» در زمستان ۱۴۰۱ وارد مازندران شد. چند وقتی را در تالاب فریدونکنار با هم سپری کردند و وقت گذراندند تا خلق و خوی هم را درک کنند.
حتی در مواقعی بساط آوازخوانی و رقص آن ۲ دل دوستداران حیات وحش را شاد کرد که «امید» و «رویا» می‌توانند در کنار هم راه طولانی بازگشت از زمستان‌گذرانی را طی کنند. اما در عمل آن چیزی که تصور می‌شد اتفاق نیفتاد و پروازشان فقط چند کیلومتر دوام آورد.
درناهای «امید» و «رویا» روز ۱۴ اسفند ۱۴۰۱ پس از ۳۴ روز اقامت مشترک، تالاب بین‌المللی فریدونکنار را به سمت سیبری ترک کردند. اما درنای بلژیکی ۲۱ اسفند ۱۴۰۱مسیر را ادامه نداد و در منطقه‌ای در عباس‌آباد تنکابن فرود آمد و از آن زمان تاکنون تقدیر برای «رویا» تنهایی را رقم زد. برای مدتی در محدوده محصور شده «اجاکله» و اکنون نیز در «ازباران» واقع در تالاب فریدونکنار روزگار سپری می‌کند.
اکنون بعد از گذشت ۲ سال از ماندگاری «رویا» در مازندران و نیامدن «امید» به استان تمهیدات جدیدی برای «رویا» در نظر گرفته شده است که شاید بتواند اندکی از درد دوری‌اش از زادگاهش بلژیک و نبودن «امید» در کنارش بکاهد.
رییس اداره حیات وحش مازندران روز چهارشنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: سال ۱۴۰۱ که «رویا» به مازندران منتقل شد تصور بر آن بود که این ۲ پرنده با هم همسفر سیبری شوند. پرورشی بودن رویا و بال‌های نه چندان قوی‌اش برای پرواز طولانی‌مدت باعث شد تا این پرنده بلژیکی نتواند مسیر را طی کند و در مازندران فرود آمد.
کوروس ربیعی افزود: با هماهنگی مرکز تکثیر و نگهداری درناهای سیبری در کشور بلژیک که «رویا» از آنجا آمده بود این پرنده منطبق با پروتکل‌های این مرکز در مازندران و محیطی محدود و محصور با امکانت مناسب نگهداری شد.
رییس اداره حیات وحش مازندران گفت: قرار بود که این پرنده تا زمان آمدن «امید» به این صورت بماند و پس از آن رهاسازی در تالاب فریدونکنار انجام شود. اما نیامدن «امید» باعث شد تا معادلات عوض شود.
وی ادامه داد: امسال دومین زمستانی است که «امید» به مازندران نیامده و گمانه‌زنی‌ها در خصوص احتمال مرگ این پرنده نیز قوت گرفته است.
به گفته ربیعی اکنون پس از گذشت ۲ سال از وقوع چنین شرایطی، مرکز جهانی تکثیر و نگهداری درناها در کشور بلژیک تمایل خود برای واگذاری یک بال درنای دیگر به مازندران و به عنوان جفت «رویا» را اعلام کرده است و این موضوع از سوی مسوولان و کارشناسان امر محیط زیست در کشور در حال بررسی است.
رییس اداره حیات وحش مازندران خاطرنشان کرد: «رویا» از نسل درناهای وحشی، اما پرورش یافته در قفس است که نگهداری و تکثیر آن سبب می‌شود در صورت تلف شدن «امید» تک درنای سیبری، باز هم آیندگان بتوانند این گونه جانوری را ببینند.
ربیعی افزود: بر اساس پروتکل‌های بین‌المللی حیات وحش درنای سیبری در بحران انقراض قرار دارد و آوردن جفت برای «رویا» می‌تواند منجر به ازدیاد نسل این پرنده و جلوگیری از انقراض آن شود.
∎
درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود که جمعیت شرقی آن هنوز وجود دارد و حدود سه هزار درنای این جمعیت همچنان از شرق سیبری به چین مهاجرت می‌کند. جمعیت مرکزی این درناها که به هند مهاجرت می‌کرد منقرض شد و از جمعیت غربی هم که به ایران می‌آمد که فقط یک درنا با نام «امید» در ۲ دهه اخیر از آن باقی مانده بود. درنایی که ۲ سال است به ایران نمی‌آید و حتی احتمال تلف شدنش نیز مطرح شده است. با تلف شدن این درنا جمعیت گله غربی نیز به طور کامل منقرض می‌شود.
جمعیت گله غربی درناهای سفید سیبری در سال ۱۹۳۰ بیش از ۲۰۰ قطعه برآورد شده بود که به دلایلی تعداد آن‌ها در سال ۱۳۸۵ به ۲ قطعه درنای امید و آرزو کاهش یافت و با مرگ آرزو، «امید» آخرین بازمانده جمعیت غربی درناهای سفید سیبری شد و در این سال‌ها به تنهایی به ایران مهاجرت می‌کرد.
امید تک درنای سیبری پرنده‌ای که حدود ۱۸ سال برای زمستان گذرانی به تنهایی از سیبری به ایران می‌آمد و با این مهاجرت مسیر پروازی غربی این نوع پرنده به ایران را حفظ کرده بود، برای تنها نماندن همراهانی در سال‌های اخیر داشت که هیچ کدام او را در مسیر پروازی‌اش همراهی نکردند. آوردن درنا از مرکز جهانی تکثیر درناها در کشور بلژیک آخرین گزینه روی میز مسوولان بود و بعد از رایزنی‌ها و تصمیم‌گیری‌های انجام شده قرعه به نام «رویا»، درنایی که از نظر سن بسیار کوچک‌تر از امید بود افتاد و این پرنده که ۲ سال پیش ۶ ساله بود به تالاب فریدونکنار آورده شد.
مدتی را در قفس در منطقه «اجاکله» سپری کرد تا وقت آن شد که «امید» در زمستان ۱۴۰۱ وارد مازندران شد. چند وقتی را در تالاب فریدونکنار با هم سپری کردند و وقت گذراندند تا خلق و خوی هم را درک کنند.
حتی در مواقعی بساط آوازخوانی و رقص آن ۲ دل دوستداران حیات وحش را شاد کرد که «امید» و «رویا» می‌توانند در کنار هم راه طولانی بازگشت از زمستان‌گذرانی را طی کنند. اما در عمل آن چیزی که تصور می‌شد اتفاق نیفتاد و پروازشان فقط چند کیلومتر دوام آورد.
درناهای «امید» و «رویا» روز ۱۴ اسفند ۱۴۰۱ پس از ۳۴ روز اقامت مشترک، تالاب بین‌المللی فریدونکنار را به سمت سیبری ترک کردند. اما درنای بلژیکی ۲۱ اسفند ۱۴۰۱مسیر را ادامه نداد و در منطقه‌ای در عباس‌آباد تنکابن فرود آمد و از آن زمان تاکنون تقدیر برای «رویا» تنهایی را رقم زد. برای مدتی در محدوده محصور شده «اجاکله» و اکنون نیز در «ازباران» واقع در تالاب فریدونکنار روزگار سپری می‌کند.
اکنون بعد از گذشت ۲ سال از ماندگاری «رویا» در مازندران و نیامدن «امید» به استان تمهیدات جدیدی برای «رویا» در نظر گرفته شده است که شاید بتواند اندکی از درد دوری‌اش از زادگاهش بلژیک و نبودن «امید» در کنارش بکاهد.
رییس اداره حیات وحش مازندران روز چهارشنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: سال ۱۴۰۱ که «رویا» به مازندران منتقل شد تصور بر آن بود که این ۲ پرنده با هم همسفر سیبری شوند. پرورشی بودن رویا و بال‌های نه چندان قوی‌اش برای پرواز طولانی‌مدت باعث شد تا این پرنده بلژیکی نتواند مسیر را طی کند و در مازندران فرود آمد.
کوروس ربیعی افزود: با هماهنگی مرکز تکثیر و نگهداری درناهای سیبری در کشور بلژیک که «رویا» از آنجا آمده بود این پرنده منطبق با پروتکل‌های این مرکز در مازندران و محیطی محدود و محصور با امکانت مناسب نگهداری شد.
رییس اداره حیات وحش مازندران گفت: قرار بود که این پرنده تا زمان آمدن «امید» به این صورت بماند و پس از آن رهاسازی در تالاب فریدونکنار انجام شود. اما نیامدن «امید» باعث شد تا معادلات عوض شود.
وی ادامه داد: امسال دومین زمستانی است که «امید» به مازندران نیامده و گمانه‌زنی‌ها در خصوص احتمال مرگ این پرنده نیز قوت گرفته است.
به گفته ربیعی اکنون پس از گذشت ۲ سال از وقوع چنین شرایطی، مرکز جهانی تکثیر و نگهداری درناها در کشور بلژیک تمایل خود برای واگذاری یک بال درنای دیگر به مازندران و به عنوان جفت «رویا» را اعلام کرده است و این موضوع از سوی مسوولان و کارشناسان امر محیط زیست در کشور در حال بررسی است.
رییس اداره حیات وحش مازندران خاطرنشان کرد: «رویا» از نسل درناهای وحشی، اما پرورش یافته در قفس است که نگهداری و تکثیر آن سبب می‌شود در صورت تلف شدن «امید» تک درنای سیبری، باز هم آیندگان بتوانند این گونه جانوری را ببینند.
ربیعی افزود: بر اساس پروتکل‌های بین‌المللی حیات وحش درنای سیبری در بحران انقراض قرار دارد و آوردن جفت برای «رویا» می‌تواند منجر به ازدیاد نسل این پرنده و جلوگیری از انقراض آن شود.