به گزارش روز شنبه گروه علمی ایرنا از شورای عالی انقلاب فرهنگی، حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه در مراسمی که با حضور طلاب مدرسه امام علی بن موسی الرضا (ع) برگزار شد، به بررسی جایگاه قرآن کریم در زندگی طلبه‌ها پرداخت و در سخنان خود با اشاره به اینکه قرآن کریم آخرین و مهم‌ترین کتاب آسمانی است، اظهار داشت: قرآن، هدایتگر و روشنگر مسیر سعادت انسان‌هاست. خداوند متعال قرآن را بر پیامبر اکرم (ص)، انسان کامل و رسول اعظم نازل کرد و در آیات متعددی اوصاف این کتاب آسمانی را بیان فرموده است.
وی بر اهمیت پناه بردن به خداوند تأکید کرد و گفت: خداوند دستور داده است که هنگام تلاوت قرآن، از شر شیطان به خدا پناه ببریم، زیرا ممکن است حتی قرائت قرآن، در صورت غفلت و گرفتار شدن به غرور یا تکبر، سبب گمراهی انسان شود. قرآن کریم برای مؤمنان شفابخش و رحمت است، اما برای ظالمان چیزی جز زیان به همراه ندارد. ما طلبه‌ها باید قرآن را نه‌تنها به عنوان کتاب آسمانی، بلکه به عنوان منشور زندگی در تمام ابعاد خود به کار بگیریم.
خسروپناه با ارائه مطالبی درخصوص فروتنی و پرهیز از غرور در مسیر قرآن‌آموزی پرداخت و گفت: قرآن برای اثرگذاری، نیازمند توجه و تفکر عمیق است. خداوند در قرآن می‌فرماید که افلا یتدبرون القرآن ام علی قلوب اقفالها. آیا انسان تدبر در قرآن دارد و از هدایت آن بهره‌مند می‌شود، یا قلبش با قفل‌های سنگین گمراهی و بیماری بسته شده است. قلب آخرین و برترین مرتبه ادراکی انسان است و اگر قلب بیمار شود، تمام ادراکات انسان تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
وی با تشریح مراتب ادراکی انسان، گفت: قلب انسان بالاترین جایگاه را در ادراک دارد و اگر نورانی شود، تمام مراتب ادراکی دیگر انسان نیز روشن و هدایت‌شده خواهند بود، اما اگر قلب بیمار باشد، همه ادراکات تحت‌الشعاع این بیماری قرار می‌گیرند.
خسروپناه به اهمیت تدبر در قرآن و تفکیک آن از دیگر مراحل شناخت قرآن و به تفاوت میان قرائت، فهم، علم، و تفقه در قرآن پرداخت و اظهار داشت: تدبر در قرآن، مرحله‌ای فراتر از قرائت و فهم ظاهری است که نیازمند عمق‌بخشی به ادراک و کشف لایه‌های مختلف معنایی این کتاب آسمانی است.
وی در بخشی از سخنانش تسلط طلاب بر ادبیات عرب را مورد تأکید قرار داد و گفت: برای بهره‌گیری عمیق از قرآن، طلبه‌ها باید در مباحث صرف، نحو، معانی، بیان، و بدیع مهارت کسب کنند، این پایه‌ها شرط اساسی برای فهم دقیق و استخراج معارف قرآنی است.