طرفداری | پیروزی 2-0 اینتر مقابل اودینزه که منجر به صعود نراتزوری به مرحله یک‌چهارم نهایی کوپا ایتالیا در فصل 25-2024 شد، فرصتی بود تا بسیاری از بازیکنان ذخیره به میدان بروند. هیچ بازیکنی ناامیدکننده کار نکرد و حتی بسیاری از نفرات، در جلب بیشتر اعتماد سیمونه اینزاگی نسبت به خود موفق ظاهر شدند. فقط چند ناهماهنگی وجود داشت که بی‌گمان برای تیمی که قصد رقابت و احتمالاً قهرمانی در تمام جام‌هایی که در آن شرکت می‌کند را دارد، ناگزیر باید مورد توجه قرار گیرد. از جمله این موارد، قطعاً مشکلات در گلزنی است که هر دوی مهدی طارمی و لائوتارو مارتینز را درگیر کرده؛ بازیکنانی که دیشب نیز در موقعیت‌های مقابل دروازه موثر نبودند. اما در پشت این افت جزئی، یک توضیح منطقی وجود دارد که آن مربوط به نحوه استفاده سرمربی تیم از آنها فصل جاری است.

خاموش شدن موتور گلزنی مارتینز و طارمی

مهاجم ایرانی در این فصل فقط یک گل به ثمر رسانده که مربوط به بازی مقابل ستاره سرخ در تاریخ اول اکتبر ۲۰۲۴ (از روی نقطه پنالتی) است. در مقابل، کاپیتان آرژانتینی ۶ گل زده، اما آخرین گل او به ۳ نوامبر مقابل ونتزیا یعنی بیش از یک ماه پیش برمی‌گردد. زمانی زیاد برای نفراتی که ابتدای فصل به‌عنوان دو مهاجم نوک تیم (و نه مهاجم سایه مثل تورام) روی‌شان حساب باز می‌شد. هر دو از مشکل کمبود گلزنی رنج می‌برند و حتی در بازی مقابل اودینزه، دو موقعیت مهم توسط هرکدام از دست رفت. لائوتارو در اواخر بازی از داخل محوطه توپ را به آسمان زد درحالی که مهدی نیز روی پاس خود لائوتارو، توپ را در صحنه تک به تک به تیر دروازه کوبید. 

دلیل تاکتیکی کمبود گلزنی طارمی و مارتینز

اما چرا در فصل جاری، این پسرفت در گلزنی مشاهده می‌شود؟ دلیل آن تا حدی به دلیل عدم اعتماد به نفس در مقابل دروازه و یک افت فیزیولوژیکی و بدنی است، اما همچنین به یک تغییر تاکتیکی کمتر محسوس مربوط می‌شود که اینزاگی خواسته در فصل جاری ارائه دهد.

اینتر نسبت به فصول قبل، از پاس‌های عرضی خود کاسته و بیشتر به طور مستقیم بازی می‌کند و پاس های طولی و در عمق بیشتری دارد. حتی خود داویده فراتزی در مصاحبه پس از بازی این موضوع را با گفتن اینکه "ما در تیم ملی ایتالیا، حتی بیشتر به این سبک بازی می‌کنیم" برجسته کرد. اما چه کسی وظیفه حمله به عمق را بر عهده دارد؟ معمولاً کسی که در زوج تهاجمی، ویژگی‌های کمتری به عنوان بازیساز دارد، دونده‌تر و سرعتی‌تر است و کمتر روی یک تمام کننده رویش حساب باز می‌شود، این وظیفه را برعهده دارد. به همین دلیل است که مارکوس تورام، نسبت به فصل قبل، تأثیر خود را در مقابل دروازه بسیار افزایش داده و بین سه مهاجم باقی مانده نیز مارکو آرناتوویچ کسی است که بیشترین موقعیت گلزنی را داشته (اشاره به اینکه مهاجم اتریشی مثل طارمی و مارتینز بازیساز نیست که این باعث می‌شود بیشتر به عمق بزند).

طارمی و مارتینز در حال حاضر بیشتر یک بازیکن پست 10 هستند تا پست 9

این به چه معناست؟ در واقع، هم لائوتارو و هم طارمی که تکنیکی‌تر هستند و برای ایجاد کانال ارتباطی بین خط میانی و خط حمله، تمایل بیشتری برای عقب آمدن دارند، از محوطه جریمه بسیار دورتر می‌شوند. آنها از فضای بیشتری برای پوشش دادن برخوردار هستند و احتمالاً به دلیل تحرکات زیاد و خستگی، در مقابل دروازه تمرکز کمتری دارند. کافی است هر یک از نقشه‌های حرارتی (هیت مپ) مهاجم آرژانتینی در این فصل را بررسی کنیم تا متوجه تکامل تاکتیکی بیشتر او به عنوان یک شماره ۱۰ (پشت مهاجم) تا یک شماره ۹ (مهاجم نوک) شویم. و تصادفی هم نیست که همانطور که شب گذشته اتفاق افتاد، طارمی فقط زمانی نقش یک مهاجم نوک تخصصی را ایفا می‌کند که زوجش مارتینز باشد نه تورام یا آرناتوویچ. صحنه برخورد توپ مهاجم ایرانی به تیر دروازه مقابل اودینزه را به یاد بیاورید که لائوتارو عقب می‌آید و مهاجم سابق پورتو را با یک پاس تک ضرب به عمق، صاحب موقعیت خوب گلزنی می‌کند.

بنابراین لائوتارو و طارمی برای منفعت تیم، بیشتر به یک پاسور تبدیل شده‌اند تا یک گلزن. تصادفی نیست که هر دو از ابتدای فصل تاکنون ۴ پاس گل برای هم تیمی‌هایشان داده‌اند. اینزاگی این موضوع را می‌داند و در کنفرانس‌های خبری، هرگز انگشت اتهام را به سمت عملکرد آنها در مقابل دروازه نمی‌گیرد و در عوض بر مشارکت آنها در بازی تیمی تأکید می‌کند. بی‌گمان مشکل همچنان پابرجاست اما این مسئله باید توسط خود این دو بازیکن با افزایش اعتماد به نفس و تمرکز در مقابل دروازه و بهبود وضعیت جسمانی حل شود.

-به قلم امانوئله تراماچره از وبسایت کالچومرکاتو

فرصت سوزی مهدی طارمی مقابل اودینزه