به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، جدیدترین خبرهای جهان را در این بسته خبری بخوانید.
شب یلدا ۱۴۰۳ ایران و چله نشینی با طعم بین‌الملل
شب یلدا، بلندترین شب سال، نه‌تنها در ایران بلکه در کشورهای مختلف جهان نیز با مراسم ویژه و تحت عناوین دیگر برگزار می‌شود. این جشن به‌عنوان نماد پیروزی نور بر تاریکی و آغاز فصل زمستان شناخته می‌شود. در ادامه به بررسی نحوه برگزاری این جشن در نقاط مختلف جهان پرداخته می‌شود.
تاریخ شب یلدا ۱۴۰۳ در ایران
تاریخ دقیق شب یلدا در تقویم شمسی برابر با جمعه، سی‌ام آذر ۱۴۰۳ (مصادف با بیستم دسامبر ۲۰۲۴) است. شب یلدا در ایران با جمع شدن خانواده‌ها و خوردن میوه‌های فصل همچون انار و هندوانه و همچنین آجیل مخصوص جشن گرفته می‌شود. مردم تا پاسی از شب بیدار می‌مانند، اشعار حافظ می‌خوانند و با هم معاشرت می‌کنند که به این رویداد چله‌نشینی نیز گفته می‌شود.
روز سنت لوسی در سوئد
این مناسبت در سوئد با عنوان روز سنت لوسی (St. Lucia’s Day) برگزار می‌شود که دختران با لباس‌های سفید و شمع‌هایی بر سر خود به راه می‌افتند. این مراسم نماد امید و بازگشت نور به زندگی است.
جشن سوزاندن ساعت‌ها در بریتانیا
در برایتون انگلستان، مراسم سوزاندن ساعت‌ها (Burning the Clocks) هر سال در بیست‌ویکم دسامبر برگزار می‌شود. مردم با فانوس‌ها و لباس‌های نمادین به راهپیمایی می‌پردازند و صورتک‌های به شکل ساعت را به آتش می‌کشند تا گذر زمان را نشان دهند.
رفتن به بلندی‌ها در بولیوی
مردم این کشور برای بزرگداشت شب یلدا به بلندی‌ها می‌روند و دستانشان را به سوی آسمان و سمت خورشید بلند می‌کنند. این مراسم نمادین که به نام فستیوال خورشید نیز شناخته می‌شود نشان‌دهنده ارتباط عمیق فرهنگی آن‌ها با خورشید است.
جشنواره فانوس در کانادا
جشن فانوس در ونکوور کانادا، به مناسبت انقلاب زمستانی برگزار می‌شود. خیابان‌ها با فانوس‌های روشن تزئین و برنامه‌های فرهنگی متنوعی اجرا می‌شود.
حمام مردان در پاکستان
مردم در این کشور به مدت طولانی شب یلدا را جشن می‌گیرند و سنت خاصی دارند که در آن مردان به یک حمام ویژه می‌روند. این مراسم به عنوان نمادی از آغاز زمستان و جشن طولانی‌ترین شب سال برگزار می‌شود.
توئوجی ژاپن
شب یلدا در ژاپن به نام توئوجی یا توجی (Tuoji) شناخته می‌شود و برای ابراز قدردانی از خورشید جشن گرفته می‌شود. ژاپنی‌ها نیز در این شب به حمام ویژه‌ای می‌روند و از عطر پرتقال استفاده می‌کنند، زیرا معتقدند که این عطر انرژی‌های منفی را از بین می‌برد و آن‌ها را در برابر سرما در طول فصل زمستان محافظت می‌کند.
پوشیدن لباس‌های خاص، آفریقا
شب یلدا در غرب آفریقا نیز جشن گرفته می‌شود؛ جایی که مردم لباس‌های منحصر به فردی شبیه به حیوانات، فرشتگان یا دیوها بر تن می‌کنند، به خیابان‌ها می‌روند و با نواختن موسیقی محلی، ورود زمستان و آغاز روزهای طولانی‌تر سال را جشن می‌گیرند.
جشن دونگ‌ژی در چین و کره جنوبی
در چین، جشن دونگ‌ژی (Dongzhi) بیست‌ویکم دسامبر برگزار می‌شود. خانواده‌ها گرد هم جمع می‌شوند و دسرهای خاصی همچون تانگیوان که نماد وحدت است، میل می‌کنند. این جشن همچنین در کره جنوبی و کشورهای دیگر شرق آسیا نیز گرامی داشته می‌شود.
ورود به مقبره تاریخی در ایرلند
نیوگرنج (Newgrange) در ایرلند که یک مقبره ۵۲۰۰ ساله است، به‌طور ویژه برای جشنواره انقلاب زمستانی طراحی شده است. نور خورشید در این مکان، در چندین صبح حول انقلاب زمستانی از طریق یک شکاف بالای ورودی وارد می‌شود و فضای داخلی را روشن می‌کند. این پدیده حدود ۱۷ دقیقه ادامه دارد و نشان‌دهنده آغاز سال نو و پیروزی نور بر تاریکی است.
گواتمالا و آئین مایاها
گواتمالا نیز جشن سنتو توماس (Santo Tomas) برگزار می‌شود که با ترکیب مراسم کاتولیک و آئین‌های مایاها همراه است. این جشن شامل لباس‌های سنتی رنگارنگ، ماسک‌ها، رژه‌ها و آتش‌بازی‌هاست و یکی از جاذبه‌های مهم زمستانی گواتمالا محسوب می‌شود.
شهرهایی با بهترین سیستم‌های روشنایی هوشمند
سیستم‌های روشنایی هوشمند مزایای زیادی را ارائه می‌دهند که به بهبود کارایی انرژی، راحتی و کیفیت کلی زندگی کمک می‌کنند. در ادامه به مهم‌ترین این مزایا اشاره می‌شود. یکی از بزرگترین مزایای روشنایی هوشمند، توانایی آن در کاهش مصرف انرژی است. سیستم‌های هوشمند می‌توانند مصرف انرژی را تا ۹۰ درصد کاهش دهند، زیرا اطمینان حاصل می‌کنند که تنها زمان نیاز چراغ‌ها روشن هستند. بیشتر راه‌حل‌های روشنایی هوشمند از فناوری LED استفاده می‌کنند که به‌طور ذاتی نسبت به لامپ‌های سنتی کم‌مصرف‌تر است.
اگرچه سرمایه‌گذاری اولیه در فناوری روشنایی هوشمند ممکن است بالاتر باشد، اما صرفه‌جویی‌های بلندمدت در قبوض برق می‌تواند قابل‌توجه باشد. ویژگی‌هایی همچون تایمرهای خودکار و فعال‌سازی بر پایه حسگر به کاهش مصرف انرژی غیرضروری کمک می‌کند و در نتیجه هزینه‌های برق را کاهش می‌دهد. سیستم‌های روشنایی هوشمند به کاربران این امکان را می‌دهند که چراغ‌ها را از راه دور از طریق دستورهای هوشمند کنترل کنند.
لامپ‌های LED هوشمند به‌طور معمول عمر طولانی‌تری نسبت به لامپ‌های سنتی دارند و بین ۲۵ هزار تا ۵۰ هزار ساعت دوام می‌آورند. این طول عمر نه‌تنها نیاز به تعویض مکرر را کاهش می‌دهد بلکه به صرفه‌جویی کلی در هزینه‌های نگهداری کمک می‌کند.
شهر میامی در ایالت فلوریدا به عنوان بهترین شهر جهان در زمینه روشنایی هوشمند شناخته می‌شود. این شهر با استقرار حدود ۵۰۰ هزار چراغ خیابانی متصل، پیشرو در این حوزه است. این ابتکار بخشی از برنامه جامع اقدام اقلیمی میامی است که هدف آن کاهش ۲۵ درصدی انتشار دی‌اکسید کربن نسبت به سال ۲۰۰۶ است. سیستم روشنایی هوشمند این شهر که توسط شرکت‌های آیترون و سازمان نور و برق فلوریدا پیاده‌سازی شده است، از فناوری بی‌سیم پیشرفتهای استفاده می‌کند که به بهبود کارایی انرژی و کاهش قابل‌توجه هزینه‌های عملیاتی کمک می‌کند.
پس از میامی، پاریس با حدود ۲۸۰ هزار چراغ خیابانی متصل در رتبه دوم قرار دارد. این شهر زیرساخت روشنایی خود را با چراغ‌های LED بر پایه نسخه جدید پروتکل اینترنت (IPv6) بازسازی کرده که به کاهش ۷۰ درصدی هزینه‌های انرژی سالانه منجر شده است. این تحول از طریق مدل شبکه به‌عنوان یک سرویس (NaaS) انجام شده است که هزینه‌های سرمایه‌ای و عملیاتی را به حداقل می‌رساند.
شهر مادرید نیز با ۲۲۵ هزار چراغ خیابانی متصل در رتبه سوم قرار دارد و توانسته است ۴۴ درصد مصرف انرژی خود را نسبت به سیستم‌های قدیمی کاهش دهد. این شهر از یک مرکز فرمان برای نظارت و کنترل از راه دور این چراغ‌ها استفاده می‌کند که امکان تنظیمات دینامیک بر اساس نیازهای واقعی را فراهم می‌آورد.
شهرهای دیگر برتر دنیا
لس‌آنجلس با ۱۶۵ هزار چراغ خیابانی متصل به‌عنوان هاب شهر هوشمند عمل می‌کند.
جاکارتای اندونزی با حدود ۱۴۰ هزار چراغ خیابانی هوشمند موفق به دستیابی به ۷۰ درصد صرفه‌جویی سالانه در انرژی شده است.
این شهرها نمونه‌هایی از چگونگی تأثیر روشنایی هوشمند بر پایداری شهری و کارایی عملیاتی هستند و به ابتکارات گسترده‌تر شهرهای هوشمند کمک می‌کنند.
روز حمل و نقل در کشورهای مختلف چگونه است؟
تعیین یک مناسبت ویژه برای حمل‌ونقل نه‌تنها یادآور اهمیت تردد سبز است بلکه به‌عنوان یک پلتفرم برای شهرهای سراسر جهان عمل می‌کند تا تعهد خود را نسبت به پایداری نشان دهند. از طریق اجرای ابتکارات مختلف، از رویدادهای آموزشی گرفته تا مشارکت اجتماعی، کشورهای مختلف این روز را با ترویج سیستم‌های حمل‌ونقل سبزتر و کارآمدتر برگزار می‌کنند که در ادامه با چند مورد بیشتر آشنا می‌شویم.
۱. اندونزی
در جاکارتا، جشن روز بدون خودرو از سال ۲۰۱۲ به یک رویداد هفتگی تبدیل شده است که در آن خیابان‌های اصلی هر روز یکشنبه برای خودروها بسته می‌شود. این ابتکار شهروندان را تشویق می‌کند تا در فعالیت‌هایی همچون دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی شرکت کنند و سبک زندگی سالم‌تری را ترویج دهند.
۲. اکوادور
شهر کیتو در حال انتقال به اتوبوس‌های برقی به‌عنوان بخشی از تعهد خود به حمل‌ونقل پایدار است. این شهر رویدادهایی را سازماندهی می‌کند که به آموزش عموم درباره مزایای تحرک الکتریکی می‌پردازد و استفاده بیشتر از گزینه‌های حمل‌ونقل عمومی را تشویق می‌کند.
۳. کره جنوبی
شهر سوون دهمین سالگرد جشنواره اکوموبیلیتی خود را با روزهای بدون خودرو، رژه‌های دوچرخه‌سواری، نمایشگاه‌ها و کارگاه‌هایی که هدف آن‌ها ترویج راه‌حل‌های حمل‌ونقل پایدار است، جشن می‌گیرد. این رویداد به‌طور قابل توجهی به مشارکت عمومی در بحث‌های برنامه‌ریزی شهری کمک کرده است.
۴. سوئد
شهر استکهلم، که به‌عنوان نخستین پایتخت سبز اروپا شناخته می‌شود، با نمایش شبکه گسترده حمل‌ونقل برقی خود این روز را جشن می‌گیرد. رویدادهایی شامل تورهای آموزشی برگزار می‌شود که نشان می‌دهد چگونه حمل‌ونقل عمومی به کاهش انتشار کربن و بهبود جابه‌جایی شهری کمک می‌کند.
۵. فرانسه
شهر پاریس با ترویج سیستم حمل‌ونقل عمومی خود، به‌ویژه اتوبوس‌های برقی، به استقبال این روز می‌رود. این شهر برنامه‌ریزی کرده است که تا سال ۲۰۳۰ وسایل نقلیه سوخت فسیلی را حذف کند. جشنواره‌ها اغلب شامل رویدادهای موضوعی و کمپین‌های آگاهی‌بخشی برای تشویق استفاده از حمل‌ونقل عمومی هستند.
۶. ایالات متحده آمریکا
در شهرهایی همچون پورتلند، تمرکز روی پایداری و عدالت در لجستیک شهری است. این شهر رویدادهایی را برگزار می‌کند که اتوبوس‌های برقی را ترویج می‌دهند و مشارکت عمومی را از طریق جلسات عمومی تشویق می‌کنند. این ابتکارات به کاهش وابستگی به خودروها و ایجاد فرهنگ حمل‌ونقل پایدار کمک می‌کند.
۷. اسپانیا
در مادرید، تلاش‌ها برای جایگزینی تمام اتوبوس‌های سوخت فسیلی با گزینه‌های برقی ادامه دارد و جشنواره‌ها شامل رویدادهای اجتماعی هستند که آگاهی درباره گزینه‌های حمل‌ونقل پایدار موجود در شهر را افزایش می‌دهند.
بالکن‌های شهری در خدمت تأمین انرژی تجدیدپذیر اسپانیا
در اسپانیا که دوسوم جمعیت آن در آپارتمان‌ها زندگی می‌کنند، نصب پنل‌های خورشیدی روی سقف نیاز به موافقت اکثریت ساکنان دارد. اما با فناوری DIY (خودت انجام بده) پنل‌های خورشیدی بالکن، نیازی به چنین موافقتی نیست، مگر اینکه نمای ساختمان تاریخی باشد یا شورای محلی ممنوعیتی داشته باشد. همچنین، اگر نصب پنل‌ها از ۸۰۰ وات تجاوز نکند، نیازی به این گواهینامه نیست که همین امر می‌تواند هزینه‌های اضافی را کاهش دهد.
در سطح جهانی، بیش از ۱.۱ میلیون سیستم خورشیدی بالکن نصب شده است که حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد از آن‌ها شامل راه‌حل‌های ذخیره‌سازی باتری هستند. کشورهای مانند اتریش، سوئیس و هلند نیز به تبعیت از آلمان، در حال تجربه رشد در این بخش هستند.
ویژگی مثبت این پنل‌ها در انعطاف‌پذیری و قیمت پایین آن‌هاست. این پنل‌ها به‌راحتی به شبکه خانگی متصل می‌شوند و نیازی به پرداخت هزینه نصب ندارند. یکی از مزایای اصلی پنل‌های خورشیدی بالکن، سهولت نصب آن‌هاست. این سیستم‌ها به‌طور معمول بدون نیاز به کمک حرفه‌ای قابل راه‌اندازی هستند و بنابراین برای مستأجران و مالکان جذابیت زیادی دارند. با کاهش مداوم هزینه‌های پنل‌های خورشیدی، نصب این منابع تجدیدپذیر بسیار راحت شده است.
جوامع نیازمند انرژی در این کشور در حال افزایش است و ساکنان می‌توانند از نصب پنل‌های خورشیدی روی سقف مدارس و مراکز ورزشی نزدیک بهره‌مند شوند. مساحت عمودی شهرها بسیار بیشتر از سقف‌هاست و به این ترتیب در اسپانیا، پنل‌های بالکنی بیشتر از پنل‌های سقفی از نور زمستان بهره‌مند می‌شوند.
شهرهایی همچون هلسینکی نیز در حال آزمایش ساختمان‌هایی با پوشش پنل‌های خورشیدی هستند. در حال حاضر، آلمان پیشتاز در نصب پنل‌های خورشیدی در اروپا است و هدف آن تأمین ۸۰ درصد برق از منابع تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ است. اسپانیا، ایتالیا و لهستان نیز در رده‌های بعدی قرار دارند و استفاده از قدرت انرژی بالکن در فرانسه رو به افزایش است. بلژیک که پیش‌تر استفاده از دستگاه‌های خورشیدی تولیدکننده برق را ممنوع کرده بود، اکنون قصد دارد این ممنوعیت را لغو کند.
به‌طور کلی، فناوری پنل‌های خورشیدی بالکن به‌عنوان یک راهکار ساده و مؤثر برای کاهش هزینه‌های انرژی و افزایش خودکفایی انرژی در شهرها شناخته شده است.
کشورهای جهان با بیشترین بدهی تا پایان ۲۰۲۴ + اینفوگرافی
پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۴ بدهی عمومی جهانی به ۱۰۲ تریلیون دلار (افزایش ۵ تریلیون دلاری از سال ۲۰۲۳) برسد که ایالات متحده آمریکا و چین تا حد زیادی در این افزایش سطح بدهی‌ها نقش دارند. علاوه‌بر این پیش‌بینی می‌شود که سطح بدهی‌ها سریع‌تر از آنچه در گذشته انتظار می‌رفت افزایش پیدا کند، زیرا سیاست‌های دولت‌ها در مقابله با خطرات بدهی در بحبوحه پیری جمعیت و افزایش هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی آن‌ها ناکام مانده‌اند. از سوی دیگر افزایش تنش‌های ژئوپلیتیکی می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌های دفاعی شود و بر بودجه‌های دولت فشار بیاورد.
طبق داده‌های چشم‌انداز اقتصاد جهانی صندوق بین‌المللی پول، کشورهای جهان با بیشترین بدهی دولت‌ها در سال ۲۰۲۴ عبارتند از:
| کشور | بدهی ناخالص (B) | درصد از کل جهان | بدهی به تولید ناخالص داخلی |
| آمریکا | ۳۵,۲۹۳ دلار | ۳۴.۶ درصد | ۱۲۱ درصد |
| چین | ۱۶,۴۶۴.۳ دلار |
۱۶.۱ درصد | ۹۰.۱ درصد |
| ژاپن | ۱۰,۲۲۴.۱ دلار | ۱۰ درصد | ۲۵۱.۲ درصد |
| بریتانیا | ۳,۶۵۲.۱ دلار | ۳.۶ درصد | ۱۰۱.۸ درصد |
| فرانسه | ۳,۵۶۴.۵ دلار | ۳.۵ درصد | ۱۱۲.۳ درصد |
| ایتالیا | ۳,۲۵۳.۴ دلار | ۳.۲ درصد | ۱۳۶.۹ درصد |
| هندوستان | ۳,۲۳۱.۹ دلار | ۳.۲ درصد | ۸۳.۱ درصد |
| آلمان | ۲,۹۵۳.۲ دلار | ۲.۹ درصد | ۶۲.۷ درصد |
| کانادا | ۲,۳۴۹.۹ دلار | ۲.۳ درصد | ۱۰۶.۱ درصد |
| برزیل | ۱,۹۱۷.۱ دلار | ۱.۹ درصد | ۸۷.۶ درصد |
این جدول از داده‌های صندوق بین‌المللی پول در اکتبر ۲۰۲۴ استفاده می‌کند، با این حال آخرین عدد به‌روز برای بدهی دولت ایالات متحده آمریکا ۳۶.۱ تریلیون دلار بر اساس داده‌های خزانه‌داری این کشور تا دوازدهم دسامبر ۲۰۲۴ است.
به‌عنوان بزرگترین اقتصاد جهان، انباشت بدهی ایالات متحده آمریکا همچنان در حال افزایش است و ۳۴.۶ درصد از کل بدهی دولت جهان را تشکیل می‌دهد. به‌طور کلی پرداخت سود خالص بدهی ملی این کشور به ۸۹۲ میلیارد دلار در سال مالی ۲۰۲۴ افزایش پیدا کرد و پیش‌بینی می‌شود سال ۲۰۳۴ این هزینه‌ها به ۱.۷ تریلیون دلار و کل هزینه‌های بهره خالص آن به ۱۲.۹ تریلیون دلار در دهه آینده برسد. بالا رفتن بدهی‌ها و نرخ بهره بالاتر از جمله عوامل اصلی افزایش هزینه خالص بهره در آمریکا هستند.
چین در رتبه دوم جهانی، ۱۶.۱ درصد از بدهی دولت جهان را دارد. پیش‌بینی می‌شود طی پنج سال آینده نسبت بدهی چین به تولید ناخالص داخلی آن از ۹۰.۱ درصد در سال ۲۰۲۴ به ۱۱۱.۱ درصد تولید ناخالص داخلی برسد. فراتر از آن، مقامات چینی به‌تازگی اعلام کرده‌اند که در صورت اعمال تعرفه‌های گسترده توسط دونالد ترامپ بر کالاهای وارداتی از چین، آماده اعمال اقدامات محرک برای حمایت از اقتصاد این کشور هستند. در نتیجه بدهی چین به تولید ناخالص داخلی می‌تواند حتی سریع‌تر از پیش‌بینی‌های فعلی افزایش پیدا کند.
هند در رتبه هفتم جهانی ۳.۲ تریلیون دلار بدهی دارد که افزایش ۷۴ درصدی را از سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد. بااین‌حال به‌لطف رشد اقتصادی قوی و سیاست‌های مالی آنکه درآمدهای دولت را افزایش می‌دهد، پیش‌بینی می‌شود بدهی به‌عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی این کشور از تولید ناخالص داخلی آن به‌تدریج از ۸۳.۱ درصد در سال ۲۰۲۴ به ۸۰.۵ درصد تا سال ۲۰۲۸ کاهش پیدا می‌کند.
در اروپا، بریتانیا با حدود ۳.۶۵ تریلیون دلار، معادل ۱۰۱.۸ درصد از تولید ناخالص داخلی، بیشترین بدهی را دارد. این رقم بسیار بالاتر از میانگین منطقه‌ای است و در سال ۲۰۲۴ به ۷۷.۴ درصد تولید ناخالص داخلی می‌رسد. اروپا نسبت به آمریکای شمالی و آسیا-اقیانوسیه بدهی کمتری نسبت به تولید ناخالص داخلی خود دارد، اما بودجه‌های اروپا به احتمال زیاد به‌دلیل رشد ضعیف اقتصادی، جنگ‌های تجاری و پیری جمعیت با فشارهای فزاینده‌ای در آینده روبه‌رو هستند.
چشم‌انداز منطقه‌ای برای بدهی جهانی
پیش‌بینی می‌شود بدهی دولت به تفکیک مناطق جهانی طی پنج سال آینده تغییر کند:
| منطقه | بدهی به تولید ناخالص داخلی ۲۰۲۴ | بدهی به تولید ناخالص داخلی ۲۰۲۹ |
| آمریکای شمالی | ۱۱۶.۱ درصد | ۱۲۵ درصد |
| آسیا و اقیانوسیه | ۹۳.۶ درصد | ۱۰۱ درصد |
| اروپا | ۷۷.۴ درصد | ۷۹.۶ درصد |
| آمریکای جنوبی | ۷۷.۲ درصد | ۷۶.۹ درصد |
| آفریقا | ۶۶.۷ درصد | ۵۸.۵ درصد |
| آمریکای مرکزی | ۵۱.۶ درصد | ۴۷.۱ درصد |
| خاورمیانه | ۴۰.۹ درصد | ۴۵.۳ درصد |
به‌طور کلی، پیش‌بینی می‌شود که بدهی دولت جهان تا سال ۲۰۲۹ از ۱۰۰ درصد تولید جهانی فراتر رود که توسط چندین کشور بزرگ از جمله ایالات متحده آمریکا، چین، برزیل، فرانسه و سایرین هدایت می‌شود. در این میان متوسط بدهی آمریکای شمالی به ۱۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی آن افزایش پیدا می‌کند که بالاترین میزان در بین مناطق جهانی است. نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی در سراسر آسیا، اروپا و خاورمیانه نیز افزایش پیدا خواهد کرد.
خودروهای تک‌سرنشین یکی از اساسی‌ترین چالش‌های حوزه حمل‌ونقل در شهرهای امروزی است. افزایش استفاده از این خودروها منجر به آلودگی هوا، ترافیک و مصرف بی‌رویه انرژی می‌شود و تأثیر منفی بر سلامت شهروندان و کیفیت زندگی در شهرها می‌گذارد. شهرهای سراسر جهان در سال‌های اخیر در تلاش هستند تا به سمت راهکارهای حمل‌ونقل پایدارتر حرکت کنند و وابستگی به خودروهای تک‌سرنشین را کاهش دهند.
راهکارهای کاهش وابستگی به خودروهای تک‌سرنشین
منظور از وسایل نقلیه تک‌سرنشین اتومبیل، کامیون یا موتورسیکلتی است که تنها توسط یک نفر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این وسایل منبع اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای، ترافیک و تصادفات جاده‌ای هستند. طراحان شهری می‌توانند با طراحی و اجرای سیستم‌های حمل‌ونقل پایدار و مقاوم، به کاهش وابستگی به خودروهای تک‌سرنشین کمک کنند.
ترویج حمل‌ونقل فعال
حمل‌ونقل فعال به شکل‌هایی از جابه‌جایی همچون پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا اسکوترسواری اشاره دارد که با نیروی انسانی انجام می‌شوند. این روش‌ها فواید زیادی برای سلامت، محیط زیست و برقراری فراگیری و برابری اجتماعی در شهرها دارند. برنامه‌ریزان شهری می‌توانند با ارائه زیرساخت‌های ایمن، راحت و مناسب همچون پیاده‌روها، خطوط دوچرخه و مسیرهای مشخص تردد، تعداد افرادی را که از حمل‌ونقل فعال استفاده می‌کنند، افزایش دهند. نصب نگهدارنده دوچرخه و اسکوتر، کمد یا سایبان در ایستگاه‌های اتوبوس و قطار می‌تواند به ادغام جابه‌جایی فعال با حمل‌ونقل عمومی کمک کند و طیف بیشتری از افراد را به استفاده از این روش حمل‌ونقل تشویق کند.
بهبود حمل‌ونقل عمومی
سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی در شهرها از اتوبوس، قطار، مترو یا دیگر وسایل نقلیه برای جابه‌جایی چندین مسافر استفاده می‌کنند تا تعداد خودروهای تک‌سرنشین را در جاده‌ها کاهش دهند، همچنین زمان، هزینه و استرس سفر را برای مسافران شهری کم کنند. طراحی و اجرای خدمات کارآمد، قابل اعتماد و فراوان، همچنین گسترش پوشش و ارتباطات شبکه حمل‌ونقل عمومی، کیفیت و دسترسی به این سیستم را بهبود می‌بخشد و افراد بیشتری را برای استفاده از این وسایل به جای خودروهای شخصی ترغیب می‌کند. دولت‌ها می‌توانند با ارائه مشوق‌ها، تخفیف‌ها و تخصیص یارانه به کاربران، حمل‌ونقل عمومی را برای مردم جذاب‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر کنند.
پشتیبانی از حمل‌ونقل اشتراکی
حمل‌ونقل اشتراکی شامل شیوه‌ای از جابه‌جایی است که در آن یک وسیله نقلیه همچون اتومبیل، دوچرخه یا اسکوتر با دیگر کاربران به اشتراک گذاشته می‌شود. این روش می‌تواند نیاز به مالکیت خودرو و پارک کردن وسیله نقلیه شخصی را برطرف کند و آثار زیست‌محیطی و اجتماعی خودروهای تک‌سرنشین را در شهرها کاهش دهد. ایجاد و تنظیم پلتفرم‌هایی همچون برنامه‌های کاربردی یا وبگاه‌هایی که کاربران را به وسایل نقلیه موجود متصل می‌کنند، همچنین توسعه زیرساخت‌هایی همچون پارکینگ، ایستگاه‌های شارژ یا پارک دوچرخه، استفاده از حمل‌ونقل اشتراکی را تسهیل می‌کند.
اجرای مدیریت تقاضا
مدیریت تقاضا راهبردی است که به دنبال تأثیرگذاری بر رفتار و انتخاب‌های سفر همچون زمان، مکان و نحوه سفر افراد است و می‌تواند تقاضا برای خودروهای تک‌سرنشین را کاهش و استفاده از سایر شیوه‌های جابه‌جایی را ترویج دهد. اعمال سیاست‌ها، برنامه‌ها یا اقداماتی همچون عوارض جاده‌ای، هزینه‌های پارکینگ و مالیات‌ها می‌تواند هزینه و دشواری استفاده از خودروهای تک‌سرنشین را افزایش دهد و به این ترتیب تقاضا برای استفاده از این وسایل را کاهش دهد. افزون بر این، شیوه‌های کارآمد مدیریت تقاضا می‌توانند با ارائه اطلاعات، آموزش یا اطلاع‌رسانی همچون کمپین‌ها، تابلوها یا کارگاه‌های آموزشی، آگاهی مردم را افزایش دهند و آن‌ها را به تغییر سبک سفر ترغیب کنند.
به‌کارگیری فناوری‌های هوشمند
فناوری‌های هوشمند راه‌حل‌هایی دیجیتالی، داده‌محور و خودکار هستند که می‌توانند عملکرد و کارایی سیستم‌های حمل‌ونقل را بهبود بخشند. این فناوری‌ها می‌توانند از طریق بهبود ایمنی، قابلیت اعتماد و آسایش به کاهش وابستگی به خودروهای تک‌سرنشین کمک کنند. نصب و ادغام ابزاری همچون سنسورها، دوربین‌ها یا سیستم‌های موقعیت‌یاب می‌تواند داده‌های مربوط به شرایط ترافیک، الگوهای سفر یا ترجیحات کاربران را جمع‌آوری و تحلیل کند و از فناوری‌های هوشمند برای بهینه‌سازی زمان و شیوه سفرهای هوشمند بهره ببرد. مسئولان شهری می‌توانند از این فناوری‌ها برای بهینه‌سازی و هماهنگ‌سازی عملکرد و مدیریت سیستم‌های حمل‌ونقل، همچون تنظیم سینگنال‌ها، مسیرها یا برنامه‌ها استفاده کنند.
شهرهای موفقی که دست از خودرومحوری برداشتند
شهرهای سراسر جهان در حال برداشتن گام‌های فزاینده‌ای برای کاهش یا حذف خودروهای تک‌سرنشین به نفع گزینه‌های حمل‌ونقل پایدارتر هستند؛ در ادامه به برترین نمونه‌ها اشاره می‌شود.
بارسلونا، اسپانیا
بارسلونا جنبش «بدون اتومبیل» را آغاز کرده است و طرح سوپربلوک‌ها را اجرا می‌کند؛ این مناطق از چند بلوک شهری تشکیل شده و به فضاهای دوستدار پیاده‌روی با دسترسی محدود به وسایل نقلیه تبدیل شده است. این ابتکار با هدف کاهش آلودگی هوا و صوتی در شهری انجام شده است که بخش قابل‌توجهی از جمعیت به‌دلیل کیفیت ضعیف هوا با خطرات سلامتی روبه‌رو هستند. اساس این طرح، ایجاد محله‌های ۱۵ دقیقه‌ای است که شهروندان می‌توانند تنها با ۱۵ دقیقه پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری به تمام تسهیلات مورد نیاز یک زندگی شهری دست پیدا کنند.
اسلو، نروژ
از سال ۲۰۱۶، اسلو برنامه‌ای به نام زندگی بدون خودرو را آغاز کرده که هدف آن کاهش ترافیک خودرو در مرکز شهر است. این برنامه شامل حذف تمام پارکینگ‌های خیابانی در مناطق مرکزی و ایجاد مناطق پیاده‌رو است. رویکرد اسلو همچنین شامل ترویج انرژی‌های جایگزین برای تاکسی‌ها و وسایل نقلیه عمومی است.
اسلو از سال ۲۰۱۹ تردد خودروهای شخصی در مرکز شهر را ممنوع کرده و به‌شدت در حوزه حمل‌ونقل عمومی و زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری سرمایه‌گذاری کرده است که بخشی از هدف گسترده‌تر آن برای کاهش قابل‌توجه انتشار گازهای گلخانه‌ای است. شهرداری اسلو با هدف افزایش سهم دوچرخه‌سواری از ۷ درصد در سال ۲۰۱۸ به ۱۶ درصد تا سال ۲۰۲۵، سرمایه‌گذاری قابل توجهی برای ترویج دوچرخه‌سواری انجام داده است. این شهر هر سال بیش از ۱۵ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری جدید ایجاد می‌کند، همچنین، فضاهای پیاده‌رو با امکاناتی همچون نیمکت، آب‌نما و نورپردازی بهبود یافته‌اند تا پیاده‌روی را جذاب‌تر کنند.
مادرید، اسپانیا
برنامه حمل و نقل پایدار شهری که در سال ۲۰۲۲ تصویب شد، درصدد تغییر عادات حمل‌ونقل به سمت روش‌های فعال همچون پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری است. هدف این برنامه این است که ۸۵ درصد از سفرهای زیر دو کیلومتر با استفاده از این روش‌ها انجام شود. این برنامه بخشی از استراتژی گسترده‌تر مادرید ۳۶۰ برای دستیابی به کربن‌خنثی تا سال ۲۰۵۰ است.
مادرید از نوامبر ۲۰۲۴ ورود خودروهای افراد غیرساکن را به مرکز شهر محدود کرده است. این ابتکار بخشی از یک برنامه جامع حمل‌ونقل پایدار است که به دنبال کاهش استفاده از خودرو و ترویج پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و حمل‌ونقل عمومی است. شهر مادرید تنها به دوچرخه‌ها، اتوبوس‌ها و تاکسی‌ها اجازه دسترسی می‌دهد و برای خودروهایی که این محدودیت را رعایت نکنند، جریمه در نظر می‌گیرد.
یکی از پروژه‌های این شهر، ایجاد مسیر دوچرخه‌سواری در پاسیو د لا کاستلانا با طول ۱۳ کیلومتر است که به‌صورت جداگانه طراحی شده است و مناطق کلیدی شهر را به هم متصل می‌کند. هدف این پروژه افزایش سفرهای روزانه با دوچرخه است.
پاریس، فرانسه
پاریس در کاهش ترافیک خودرو پیشرو بوده و اقداماتی همچون ممنوعیت ورود خودروهای قدیمی به مرکز شهر و تعیین روزهای خاص برای ابتکارات بدون خودرو را اجرا کرده است. این شهر برنامه روزهای بدون خودرو را برای ترغیب ساکنان به استفاده از سایر شیوه‌های حمل‌ونقل اجرا می‌کند و قصد دارد مسیرهای دوچرخه خود را دو برابر کند.
از تاریخ چهارم نوامبر ۲۰۲۴، پاریس یک منطقه محدود ترافیکی جدید را در مرکز شهر به مساحت حدود پنج کیلومتر مربع راه‌اندازی کرده است. این منطقه دسترسی به خودروها، موتورسیکلت‌ها و سایر وسایل نقلیه را محدود می‌کند و تنها به افرادی که دلایل موجه برای ورود دارند، اجازه ورود داده می‌شود. مقامات شهری برآورد کرده‌اند که این اقدام می‌تواند ترافیک را تا ۳۰ درصد در جاده‌های اصلی کاهش دهد.
برنامه اشتراک دوچرخه Vélib’ نقش مهمی در ترویج دوچرخه‌سواری ایفا کرده و حدود ۱۴ هزار و ۵۰۰ دوچرخه را در ۱۲۳۰ ایستگاه ارائه می‌دهد. شهر پاریس زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری خود را به حدود ۷۰۰ کیلومتر افزایش داده است.
مکزیکوسیتی، مکزیک
مکزیکوسیتی در حالی که با چالش‌های اجرایی محدودیت‌های خودرو روبه‌رو است، یک سیستم چرخشی را پیاده‌سازی کرده که به موجب آن دسترسی خودروها بر اساس شماره پلاک محدود می‌شود. این سیاست با هدف مقابله با آلودگی شدید هوا اجرا شده است و به‌عنوان بخشی از این سیاست، روزهایی در ماه را به‌عنوان روز بدون خودرو معرفی می‌کند تا کیفیت هوا را به‌صورت موقت بهبود ببخشد.
شهرهای دیگر نیز از جمله بروکسل در بلژیک، ونکوور در کانادا و بوگاتا در کلمبیا طرح‌های ممنوعیت ورود خودرو به مراکز شهر و روزهای بدون خودرو را اجرا کرده‌اند تا افراد را به دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی تشویق کنند. این شهرها نمونه‌هایی از روند فزاینده برنامه‌ریزی شهری پایدار هستند که عابران پیاده را در اولویت قرار می‌دهند و به کاهش وابستگی به خودروهای تک‌سرنشین می‌پردازند.
تولید برق رایگان با این نوآوری امکان‌پذیر می‌شود
زمان انقلابی فرارسیده است که در آن بهره‌گیری از نور خورشید برای تغییر سیستم انرژی در کنار هزینه‌های فراوان، پرهیاهو و عظیم خورشیدی، به‌واسطه پنل‌های روی پشت‌بام‌ها یا تأسیس مزارع خورشیدی مهار شود. پیشرفتهای تخصصی امروزی در حال باز کردن قفل پدیده‌هایی است که به‌طور طبیعی می‌توانند حتی از ضعیف‌ترین درخشش‌های معمولی نیز برای تأمین انرژی دستگاه‌های کوچک بهره ببرند و این امر در بهترین حالت، به احتمال زیاد پایانی برای باتری‌های یک‌بار مصرف و انقلابی کامل در لوازم الکترونیکی با منبع تغذیه‌ای بی‌پایان برای مصرف‌کنندگان خواهد بود که آینده‌ای پاک‌تر و سبزتر را نوید می‌دهد.
بهره‌گیری از انرژی خورشیدی با به دام انداختن نور در فضاهای داخلی
استفاده از منابع نور مصنوعی همچون لامپ‌های ال‌ای‌دی و فلورسنت، گام بعدی بهره‌گیری از انرژی خورشید است که به‌واسطه تبدیل پنل‌های خورشیدی داخلی به نوع دیگری از سلول‌های خورشیدی نوآورانه آلی و پروسکایتی امکان‌پذیر شده است. سلول‌های خورشیدی آلی بسیار سبک و انعطاف‌پذیر است و کارایی لازم را برای تبدیل بعضی از نورهای داخلی به برق دارد. سلول‌های خورشیدی پروسکایتی نیز نور مصنوعی را جذب می‌کنند و بازدهی نزدیک به ۴۲ درصد دارند. آن‌ها برای دستگاه‌های کوچک همچون سنسورها، فناوری‌های پوشیدنی یا کنترل از راه دور مناسب هستند، زیرا به هیچ نوع منبع تغذیه سنتی نیاز ندارند.
استفاده از انرژی خورشیدی در فضای داخلی
برچسب‌های قفسه الکترونیکی و سنسورهای خود شارژ دو نوآوری بر پایه انرژی خورشیدی است که توسط شرکت‌های پیشگام اروپایی توسعه پیدا کرده است و در حال حاضر تولید انبوه سالانه ۱۰۰ میلیون ماژول آن‌ها به‌دلیل فناوری‌های جدید چاپ امکان‌پذیر است. این مقیاس‌پذیری یک اثر بالقوه بر صنایع دارد، زیرا وابستگی‌ها به شبکه برق را کاهش می‌دهد و کارایی مصرف انرژی در خانه‌ها و محل‌های کار را بهبود می‌بخشد.
جذب انرژی درون‌سلولی از راه دور با هموارسازی فرایند اینترنت اشیا و تسهیل تعمیر و نگهداری دستگاه‌ها همراه است. در اصل فناوری‌های جدید موجب می‌شود با استفاده از انرژی محیط، برق و انرژی مورد نیاز هر وسیله‌ای را فضاهای داخلی تأمین کرد. پنل‌های خورشیدی داخلی می‌توانند بدون نیاز به سیم‌ها و پریزهای اضافی به دستگاه‌های اینترنت اشیا، دوربین‌های امنیتی یا سایر سیستم‌های کم‌انرژی سیگنال دهند و مراقبت از آن‌ها را آسان‌تر کنند. چنین روش‌هایی بسیار سازگار با محیط زیست و آسان برای استفاده در ارتباط با تعمیر و نگهداری دستگاه‌ها به نظر می‌رسد. چنین پیشرفت‌هایی موجب کاهش استفاده از باتری‌ها و در نتیجه کاهش ضایعات و ردپای کربن می‌شود و با صرفه‌جویی قابل‌توجهی در مصرف برق و هزینه قبوض انرژی خانه‌ها و ادارات، همچنین کاهش تأثیرات آن‌ها بر محیط زیست همراه است.
بخش عمده دیگر این توسعه، سلول‌های پروسکایتی و ساختار متمایز کریستالی آن‌ها است. وزن سبک و انعطاف‌پذیری این سلول‌ها امکان بهره‌گیری از آن‌ها را حتی برای کاربرد در ماهواره‌ها نیز فراهم می‌آورد. چنین پیشرفت‌هایی با ادغام فناوری خورشیدی، تأمین انرژی وسایل ساده و مدیریت اکوسیستم‌های پیچیده اینترنت اشیا، تأثیر گسترده‌ای بر زندگی روزمره بشر خواهند داشت.
پنل‌های خورشیدی داخلی؛ انقلابی در مصرف انرژی
افزایش اجرای پنل‌های خورشیدی داخلی در میان مردم، یک تغییر پارادایم مهم در مصرف انرژی به‌شمار می‌رود. رهایی از قید بهره‌گیری از تأسیسات خورشیدی در فضای باز، شانس ایجاد فضاهای داخلی بدون کربن را افزایش می‌دهد. این جهش در راستای منفعت مصرف‌کنندگان و مشاغل خواهد بود، زیرا ساختمان‌های پایدار را به یک هنجار جهانی تبدیل می‌کند. انتظار می‌رود آینده رویایی این پنل‌ها مملو از دستگاه‌های بدون نیاز به منبع انرژی خارجی باشد که در آن تمام لوازم جانبی الکترونیکی می‌توانند به صورت خودکار فعالیت کنند. چشم‌انداز توسعه‌دهندگان این سلول‌ها، حذف باتری‌های غیرقابل شارژ و معرفی جایگزین‌های تجدیدپذیر است. پنل‌های خورشیدی داخلی اکنون نویدبخش چشم‌اندازی از آینده‌ای روشن در پایداری است که در آن نور محیط، حتی لامپ‌ها، به انرژی معناداری تبدیل می‌شود که صنایع را تغییر، زباله‌ها را کاهش و به دنیا نشان می‌دهد که حتی با کوچک‌ترین منبع نور نیز می‌توان سبزتر زندگی کرد.