گروه ورزشی: علی دایی سال‌ها با فوتبال، نام ایران را در جهان پرآوازه کرد و حالا که از عشق و علاقه خود دور است، بازهم جایگاه ویژه‌ای میان مردم دارد. بین‌المللی‌ترین چهره تاریخ فوتبال ایران، حالا سال‌هاست در خارج از مستطیل سبز هنرنمایی می‌کند. مردی که راه عِرق و عشق به وطن و هموطنان را برگزید و هیچ چیز نتوانسته مانع حرکت او در این مسیر شود، نه اظهارنظر‌هایی با هدف تخریب او و نه ناملایمتی‌های معنادار با خودش و بعضاً خانواده‌اش.
علی دایی؛ نامی معروف که برخلاف اظهارنظر قدیمی علی پروین، خیلی هم محبوب است. محبوبیتی برگرفته از مردم و بدون ادا و اطوار. در کشوری که اغلب مردم آن عاشق قهرمان و قهرمان‌پروری هستند، علی دایی در موارد مختلفی با رفتار و گفتارش یادآوری کرده که تنها نام «ایران» مبنا و محور است.
یکشنبه گذشته دیداری خیریه در مشهد میان ستارگان ۹۸ و تیم منتخب خراسان برگزار شد که قرار است عواید آن به خانواده‌های داغدار کارگران معدن طبس تعلق بگیرد. طبق معمول در میان تمام ستاره‌های خاطره‌انگیز فوتبال ایران، علی دایی جزو چهره‌هایی بود که مورد توجه بسیاری قرار داشت. او در حاشیه این دیدار با رفتار و گفتارش، یکبار دیگر وسواس خود در نوع نگاه ارزشمند و قابل تأمل را به رخ کشید و ثابت کرد حاضر نیست از نام و اعتبارش سوءاستفاده کند یا اجازه دهد از آن سوءاستفاده شود.
دایی در واکنش به خبرنگاری که از او درباره احتمال ورودش به انتخابات فدراسیون فوتبال سؤال کرد، گفت: «من از هر جایی که موقعیت اجتماعی‌ام را به خطر بیندازد، فراری هستم. فدراسیون فوتبال هم جایی است که باید از آنجا دَر بروی.» مدتی است بحثی عجیب و ناصواب شکل گرفته مبنی بر اینکه بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران کدام است. ماجرا با اظهارنظر یکی دو ملی‌پوش فعلی از جمله علیرضا بیرانوند و مهدی طارمی آغاز شده و پاسخ دایی به سؤالی در این خصوص بسیار هوشمندانه بود: «نباید راجع به این مسئله صحبت کرد. مردم بزرگترین قاضی هستند و نظر مردم است که مهم است. فوتبال هر کسی یک روز تمام می‌شود و اینکه چه کسی بهتر بوده، چه دردی را دوا می‌کند؟ باید برای فردا تلاش کرد، نه اینکه برای این مسائل پیش پا افتاده صحبت کرد و دنبال این باشیم کدام نسل خوب یا برتر بوده.» در واقع مردی که به زعم برخی «خدا قد بلندی به او داده بود تا توپ به سرش بخورد و وارد دروازه رقبا شود» از چنان کلام درست، عقلانی و منطقی برخوردار است که می‌تواند مانع شکل‌گیری حاشیه و جنجال بی‌مورد شود.
اینها تمام ماجرای علی دایی و ذهنیتش نسبت به ایران و ایرانیان نیست، چون این مورد تنها نمونه‌ای نیست که می‌توان برشمرد و به یاد آورد. همین چند روز پیش ویدیویی نسبتاً قدیمی از شهریار فوتبال ایران در فضای مجازی داغ شد. چند سال پیش علی دایی به عنوان سرمربی وقت پرسپولیس میهمان حضوری برنامه ۹۰ بود. در بخشی از گفت‌و‌گو، عادل فردوسی پور فیلمی پخش می‌کند که مربوط به تلاش گزارشگر این برنامه برای مصاحبه با دایی در راهروی ورزشگاه است. در ادامه دایی به عادل می‌گوید که کجای دنیا خبرنگار خارج از نشست خبری یا محوطه میکسدزون، میکروفون به دست بعد از بازی می‌خواهد با بازیکن یا مربی صحبت کند؟ مجری برنامه ۹۰ در پاسخ با خنده می‌گوید: «ایران دیگه... اینجا ایرانه دیگه...» واکنش دایی به این جمله فوق العاده و قابل تأمل است: «ببخشید چِشه که ما میگیم ایرانه! همین خود ما هستیم که یکسری چیز‌ها را از اصل درست نمی‌کنیم و دائم می‌گوییم ایرانه دیگه! اگر هر کسی قدم مثبتی بردارد، همه اینها دست به دست هم می‌دهد و چند سال بعد یکسری مسائل حل می‌شود.»
در تأیید نوع نگاه و ذهنیت وطن‌پرستانه علی دایی، مورد قابل اشاره و مهم دیگری هم وجود دارد. دایی در یکی از نشست‌های خبری خود در زمان سرمربیگری پرسپولیس، در شرایطی که از شعار‌های تعدادی از هواداران تبریزی، حسابی ناراحت و عصبانی بود، گفت: «اینجا ایرانه و آذربایجان مال ایرانه. ما از یک مملکتیم...» تا به نوعی اتحاد را به معنای واقعی نشان دهد.
واکنش‌های هوشمندانه و دلگرم کننده او در مقاطع مختلفی قابل توجه است. علی دایی یکبار در واکنش به موج شایعات مبنی بر مهاجرتش از کشور، در صفحه شخصی‌اش نوشت: «من اینجا ریشه در خاکم...» علاوه بر همه اینها، او در امور خیر هم دستی بر آتش دارد و در موارد متعددی ثابت کرده که فردی دغدغه‌مند است و نسبت به مصائب و مشکلات مردم و جامعه بی تفاوت نیست. مجموعه این شرایط باعث شده او چهره‌ای محبوب، دوست داشتنی و قابل احترام میان ایرانی‌ها باشد. او علی دایی است؛ فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف و استاد شرافت.
∎
علی دایی؛ نامی معروف که برخلاف اظهارنظر قدیمی علی پروین، خیلی هم محبوب است. محبوبیتی برگرفته از مردم و بدون ادا و اطوار. در کشوری که اغلب مردم آن عاشق قهرمان و قهرمان‌پروری هستند، علی دایی در موارد مختلفی با رفتار و گفتارش یادآوری کرده که تنها نام «ایران» مبنا و محور است.
یکشنبه گذشته دیداری خیریه در مشهد میان ستارگان ۹۸ و تیم منتخب خراسان برگزار شد که قرار است عواید آن به خانواده‌های داغدار کارگران معدن طبس تعلق بگیرد. طبق معمول در میان تمام ستاره‌های خاطره‌انگیز فوتبال ایران، علی دایی جزو چهره‌هایی بود که مورد توجه بسیاری قرار داشت. او در حاشیه این دیدار با رفتار و گفتارش، یکبار دیگر وسواس خود در نوع نگاه ارزشمند و قابل تأمل را به رخ کشید و ثابت کرد حاضر نیست از نام و اعتبارش سوءاستفاده کند یا اجازه دهد از آن سوءاستفاده شود.
دایی در واکنش به خبرنگاری که از او درباره احتمال ورودش به انتخابات فدراسیون فوتبال سؤال کرد، گفت: «من از هر جایی که موقعیت اجتماعی‌ام را به خطر بیندازد، فراری هستم. فدراسیون فوتبال هم جایی است که باید از آنجا دَر بروی.» مدتی است بحثی عجیب و ناصواب شکل گرفته مبنی بر اینکه بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران کدام است. ماجرا با اظهارنظر یکی دو ملی‌پوش فعلی از جمله علیرضا بیرانوند و مهدی طارمی آغاز شده و پاسخ دایی به سؤالی در این خصوص بسیار هوشمندانه بود: «نباید راجع به این مسئله صحبت کرد. مردم بزرگترین قاضی هستند و نظر مردم است که مهم است. فوتبال هر کسی یک روز تمام می‌شود و اینکه چه کسی بهتر بوده، چه دردی را دوا می‌کند؟ باید برای فردا تلاش کرد، نه اینکه برای این مسائل پیش پا افتاده صحبت کرد و دنبال این باشیم کدام نسل خوب یا برتر بوده.» در واقع مردی که به زعم برخی «خدا قد بلندی به او داده بود تا توپ به سرش بخورد و وارد دروازه رقبا شود» از چنان کلام درست، عقلانی و منطقی برخوردار است که می‌تواند مانع شکل‌گیری حاشیه و جنجال بی‌مورد شود.
اینها تمام ماجرای علی دایی و ذهنیتش نسبت به ایران و ایرانیان نیست، چون این مورد تنها نمونه‌ای نیست که می‌توان برشمرد و به یاد آورد. همین چند روز پیش ویدیویی نسبتاً قدیمی از شهریار فوتبال ایران در فضای مجازی داغ شد. چند سال پیش علی دایی به عنوان سرمربی وقت پرسپولیس میهمان حضوری برنامه ۹۰ بود. در بخشی از گفت‌و‌گو، عادل فردوسی پور فیلمی پخش می‌کند که مربوط به تلاش گزارشگر این برنامه برای مصاحبه با دایی در راهروی ورزشگاه است. در ادامه دایی به عادل می‌گوید که کجای دنیا خبرنگار خارج از نشست خبری یا محوطه میکسدزون، میکروفون به دست بعد از بازی می‌خواهد با بازیکن یا مربی صحبت کند؟ مجری برنامه ۹۰ در پاسخ با خنده می‌گوید: «ایران دیگه... اینجا ایرانه دیگه...» واکنش دایی به این جمله فوق العاده و قابل تأمل است: «ببخشید چِشه که ما میگیم ایرانه! همین خود ما هستیم که یکسری چیز‌ها را از اصل درست نمی‌کنیم و دائم می‌گوییم ایرانه دیگه! اگر هر کسی قدم مثبتی بردارد، همه اینها دست به دست هم می‌دهد و چند سال بعد یکسری مسائل حل می‌شود.»
در تأیید نوع نگاه و ذهنیت وطن‌پرستانه علی دایی، مورد قابل اشاره و مهم دیگری هم وجود دارد. دایی در یکی از نشست‌های خبری خود در زمان سرمربیگری پرسپولیس، در شرایطی که از شعار‌های تعدادی از هواداران تبریزی، حسابی ناراحت و عصبانی بود، گفت: «اینجا ایرانه و آذربایجان مال ایرانه. ما از یک مملکتیم...» تا به نوعی اتحاد را به معنای واقعی نشان دهد.
واکنش‌های هوشمندانه و دلگرم کننده او در مقاطع مختلفی قابل توجه است. علی دایی یکبار در واکنش به موج شایعات مبنی بر مهاجرتش از کشور، در صفحه شخصی‌اش نوشت: «من اینجا ریشه در خاکم...» علاوه بر همه اینها، او در امور خیر هم دستی بر آتش دارد و در موارد متعددی ثابت کرده که فردی دغدغه‌مند است و نسبت به مصائب و مشکلات مردم و جامعه بی تفاوت نیست. مجموعه این شرایط باعث شده او چهره‌ای محبوب، دوست داشتنی و قابل احترام میان ایرانی‌ها باشد. او علی دایی است؛ فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف و استاد شرافت.