به گزارش ایسنا، مدرسان دانشگاه تربیت معلم، نقشی کلیدی در نظام آموزشی ایفا می‌کنند. آن‌ها نه تنها به آموزش معلمان آینده می‌پردازند بلکه از طریق دانش و تجربه خود، بر نحوه شکل‌گیری هویت حرفه‌ای و شخصی دانشجویان تأثیر می‌گذارند. با این حال، مفهوم تربیت در این حوزه چیزی فراتر از تدریس در کلاس درس است. تربیت شامل جنبه‌های گوناگون رشد فکری، عاطفی و اجتماعی است و به باور پژوهشگران، نیازمند مدرسانی است که بتوانند این پیچیدگی‌ها را درک و مدیریت کنند.
این مساله به ویژه در حوزه تربیت معلم چالش‌برانگیز است، چراکه وظایف مدرسان فراتر از انتقال دانش است. آن‌ها باید الهام‌بخش معلمان آینده باشند و به آن‌ها بیاموزند که چگونه خود را با تغییرات اجتماعی و آموزشی سازگار کنند. از همین رو، شناخت قابلیت‌های فردی و حرفه‌ای مدرسان و تقویت آن‌ها از اهمیت بسیاری برخوردار است.
زهره عباباف، استادیار دانشگاه فرهنگیان در تهران، در همین زمینه، تحقیقی درباره قابلیت‌های مدرسان تربیت معلم در ایران و کانادا انجام داده‌اند. هدف این پژوهش، بررسی دیدگاه‌های مدرسان درباره توانمندی‌های فردی مورد نیاز در این نقش کلیدی بوده است. نتایج این تحقیق، می‌تواند زمینه‌ساز بهبود آموزش مدرسان در ایران شود.
این پژوهش با مشارکت ۱۸ مدرس از دو کشور ایران و کانادا انجام شد. افراد انتخاب‌شده دارای سابقه تدریس در حوزه تربیت معلم بودند. داده‌ها از طریق مصاحبه‌های انفرادی و نیمه‌ساختاریافته گردآوری شد. این مصاحبه‌ها شامل پرسش‌های باز بودند تا شرکت‌کنندگان بتوانند آزادانه درباره تجربیات و دیدگاه‌های خود صحبت کنند. سپس داده‌های به‌دست‌آمده با رویکردی تحلیلی مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج پژوهش نشان دادند که هفت جنبه اصلی در قابلیت‌های فردی مدرسان نقش مهمی ایفا می‌کنند. در میان این جنبه‌ها، تعهد حرفه‌ای و انگیزه، ویژگی‌های شخصی و توانمندی‌های استراتژیک بیشترین تأکید را به خود اختصاص دادند. به طور مثال، مدرسان در هر دو کشور ایران و کانادا به اهمیت نقش حرفه‌ای خود و ضرورت داشتن نگرش استراتژیک در تعاملات آموزشی و تربیتی تأکید کردند.
یکی از نکات جالب این تحقیق، تفاوت رویکردهای مدرسان ایرانی و کانادایی بود. مدرسان ایرانی بیشتر بر وظیفه‌مداری و الگو بودن تأکید داشتند، در حالی که مدرسان کانادایی بر مساله‌یابی و استقلال حرفه‌ای متمرکز بودند. این تفاوت‌ها نشان می‌دهند که چگونه فرهنگ و زمینه‌های اجتماعی می‌تواند بر شکل‌گیری دیدگاه‌های مدرسان تأثیر بگذارد.
اهمیت این یافته‌ها فراتر از خود تحقیق است. درک این قابلیت‌ها می‌تواند به طراحی برنامه‌های آموزشی بهتر برای مدرسان کمک کند و به آن‌ها امکان دهد تا دانشجویان خود را به گونه‌ای مؤثرتر هدایت کنند. همچنین، این تحقیق می‌تواند مبنای بازنگری در شیوه‌های ارتقای مدرسان در دانشگاه‌ها باشد.
قابل ذکر است این یافته ها در فصلنامه «پژوهش و برنامه‌ریزی در آموزش عالی» منتشر شده اند. این نشریه که توسط مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی منتشر می‌شود، به انتشار تحقیقات علمی در زمینه آموزش و توسعه حرفه‌ای می‌پردازد و نقشی مهم در توسعه دانش آموزشی کشور ایفا می‌کند.
انتهای پیام