در این جلسه فراز «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ... اَلْإِزْرَاءِ بِالْمُقِلِّینَ» شرح داده شد.

ایشان در تبیین معنای عبارت مذکور گفت: این عبارت که در مقابل جمله ماقبل یعنی «مُبَاهَاةِ الْمُکثِرِینَ» قرار دارد، به معنای حقیر دانستن، احترام نکردن و بی‌اعتنایی به فقرا است که هم مخالف عقل است، هم شرع؛ زیرا عقل، کمال را در دنیا نمی‌بیند و در شریعت اسلام نیز روایات بسیاری درباره حقوق متعدّد مؤمنان در برابر یکدیگر وجود دارد.

این استاد اخلاق ضمن اشاره به عقلانی و انسان‌ساز بودن روایات ائمه (علیهم السلام)، به مواردی از آثار حقیر دانستن مؤمنان در احادیث پرداخت. اگر کسی بنده مؤمنی را، مسکین یا غیر مسکین، خوار بشمارد، حقّ خدا را خوار شمرده و همواره خدای متعال او را حقیر می‌داند و مورد غضب الهی است تا از خوار شمردن آن مؤمن برگردد. هر کسی بنده مؤمنی را با سخنان یا حرکات خویش خوار کند، اعلان جنگ با خدا کرده است؛ ولو اهل نماز و طاعت باشد. خداوند در یاری اولیایش سریع است؛ پس قطعا زمین می‌خورد و در قیامت رسوا می‌شود کسی که به ولی خدا بی‌اعتنایی کند؛ بلکه بالاتر، حتی اگر ولی الله هم نباشد، انسان نباید احدی از خلق الله را حقیر بداند؛ زیرا از دل‌ها و ایمان‌های مردم خبر ندارد. ادب و اخلاق این است که چه با مؤمن و دیندار و چه غیر آن، نیکو برخورد شود.

وی ادامه داد: مهم‌ترین نتیجه حقیر شمردن مؤمنان، خفیف کردن اهل بیت (علیهم السلام) و ضایع کردن حرمت و حقّ الهی است. حقّ‌الله اصلا برای ما قابل تصور نیست و بسیار بالاتر از آن است که بتوان ادایش کرد؛ اما با این وجود، خداوند حقوق بندگانش را مقدمه و مقدّم بر حقّ خویش قرار داده است؛ مانند نماز که مقدمه‌اش وضو است. ادا کردن حقوق مردم منجر به ادای حقوق خدا می‌شود. بنابراین حقّ خدا پس از حقّ بندگان است. به همین خاطر است که خدا در قیامت از حقّ خودش می‌گذرد ولی از حقّ بندگانش خیر.

ایشان در انتها به خواندن این دعا در تعقیب نمازها توصیه کرد: «یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ سَمْعٌ عَنْ سَمْعٍ وَ یَا مَنْ لاَ یُغَلِّطُهُ السَّائِلُونَ وَ یَا مَنْ لاَ یُبْرِمُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ‏ أَذِقْنِی بَرْدَ عَفْوِکَ وَ حَلاَوَةَ رَحْمَتِکَ وَ مَغْفِرَتِکَ‏».