به گزارش "ورزش سه"، علیرضا یوسفی، پدیده وزنه برداری ایران و نامی‌ که احتمالا طی سال‌های آینده بیشتر از آن خواهید شنید. این پسر قائمشهری که در 15 سالگی قهرمان المپیک جوانان شده بود، 6 سال بعد و در مسابقات جهانی بحرین با مهار وزنه 262 کیلوگرمی‌ همه را شگفت زده کرد. 

حالا خیلی‌ها هم به واسطه استایل و هم نحوه وزنه زدنش، او را با حسین رضازاده، اسطوره وزنه‌برداری ایران و قهرمان دو دوره المپیک، مقایسه می‌کنند. یوسفی با اینکه فقط 1.5 کیلو کمتر از رکورد رضازاده و 5 کیلو کمتر از رکورد دنیا در دوضرب وزنه زد، اما در یکضرب فاصله زیادی با رکورد جهان دارد و خودش هم می‌گوید راز موفقیتش در سال‌های آینده می‌تواند بالا بردن رکوردش در یکضرب باشد. 

بعد از بازگشت علیرضا یوسفی که مدال طلای دوضرب و برنز مجموع فوق سنگین وزنه‌برداری جهان را در بحرین کسب کرد، دقایقی با او همکلام شدیم. در ادامه مشروح گفتگوی "ورزش سه" با پدیده وزنه‌برداری ایران را می‌خوانید:

* 6 سال قبل بود که در المپیک 2018 جوانان قهرمان شدی و بعد از آن خیلی خبری از تو نبود.

بله، همان قهرمانی بود که به من اعتماد به نفس داد تا بتوانم این راه را ادامه دهم. البته سال‌های اخیر هم در رده جوانان وزنه زدم و آسیب‌دیدگی هم باعث شد مدتی دور باشم. سکوی پرتاب من همان المپیک جوانان بودم و انشالله از این به بعد در بزرگسالان هم برای قهرمانی المپیک تلاش می‌کنم.

* در دوضرب همه را شگفت زده کردی، اما در یکضرب رکوردت فاصله زیادی با نفرات برتر داشت؟

در یکضرب می‌توانستم خیلی بهتر کار کنم. آقا نواب (سرمربی تیم ملی) نظرش این بود که با وزنه‌های بالاتری شروع کنم، اما برای حرکت اول استرس داشتم و در واقع ترس خودم بود که باعث شد رکورد پایین‌تری بزنم. می‌توانستم حداقل 200 کیلو را اینجا بزنم. 

* در دوضرب هم که همه را شگفت زده کردی.

در تمرینات چنین وزنه‌ای زدم و انتظارش را داشتم، اما شرایط مسابقه واقعا متفاوت است. وقتی استرس هست، بدن هم تحلیل می‌رود. در ضمن شما حساب کنید، فقط تالاخادزه نبود و بقیه مدال‌آوران المپیک بودند. آمده بودند که همه مدال‌های طلا را در غیاب تالاخادزه بگیرند. به ویژه گورمنسیان که در کشور خودش بحرین وزنه می‌زد و نمی‌خواست از سکوی دوضرب دور بماند. به هر حال خدا را شکر می‌کنم که با وجود این شرایط توانستم وزنه 262 کیلویی را بزنم تا هم رکورد خوبی داشته باشم و هم مدال برنز مجموع را کسب کنم.

* و به زودی همه منتظر هستند که رکورد 267 کیلوی تالاخادزه را هم بزنی؟

همین مسابقه هم برنامه‌ام این بود که به رکورد دوضرب حمله کنم، اما شرایط مسابقه اجازه نداد. به خاطر اینکه مدال برنز مجموع را بگیرم، باید 262 کیلو را می‌زدم. البته در تمرینات هم بالاترین وزنه‌ام 263 کیلو بوده، اما سال‌های بعد وزنه‌های بالاتری می‌زنم.

* وزنه زدن تو خیلی‌ها را یاد حسین رضازاده انداخت.

باعث افتخار است که نام مرا کنار نام حاج حسین رضازاده قرار می‌دهند. او یکی از بهترین‌های تاریخ وزنه‌برداری است. خوشحالم وزنه‌ای زدم که مرا با حسین رضازاده مقایسه می‌کنند. 

* کلمات جالبی هم قبل از وزنه زدن می‌گفتی که در فضای مجازی حسابی مورد توجه قرار گرفته.

آن لحظه در فشار بودم و استرس زیادی داشتم. برای حرکت آخر که فرصت کمی‌ هم داشتم و راستش را بخواهید از شرایط کمی‌ ترسیده بودم. اولین بارم بود که چنین جوی را تجربه می‌کردم. اصلا یادم نیست که دقیقا چه می‌گفتم. هر چه گفتم فی البداهه بود و آن الفاظ را از قبل در ذهنم نداشتم. البته خوشحالم که نام پدر را فریاد زدم.

* حتما پدرت خیلی به تو در این مسیر کمک کرده که از لفظ "یا پدر" استفاده کردی.

بله، قطعا همینطور است. خانواده‌ام پشتیبان من بودند و سهم زیادی از این موفقیت دارند. 

* رقابت جالبی هم بین تو و علی داوودی وجود دارد. این رقابت بین دو وزنه‌بردار ایرانی را چطور می‌بینی؟

رقابت من و علی داوودی به جفتمان کمک می‌کند. همین رقابت بود که باعث شد در اردوها هر دو به 260 کیلو برسیم و این وزنه به ما اعتماد به نفس داد. رقابت ما کاملا سالم است و خیلی با هم رفیق هستیم. 

* به نظر می‌رسید زانویت هم مصدومیت دارد؟

بله، متاسفانه مینیسکم به مشکل خورده و در مسابقه هم اذیتم کرد. امیدوارم وضعیتش حاد نباشد و بتوانم تمریناتم را ادامه دهم و گام به گام جلو بروم.

* و اما حرف آخر؟

از رئیس فدراسیون، آقای سجاد انوشیروانی، تشکر می‌کنم که همه شرایط را برای موفقیت تیم ملی فراهم کرد. همچنین از کادرفنی و خانواده‌ام که پشتیبان من بودند.