صاحب‌خبر - این شکست را باید فراتر از یک باخت ساده در مستطیل سبز دید. جدال میان سپاهان اصفهان و پرسپولیس تهران، نه‌تنها میدان نمایش مهارت‌های فوتبالی؛ که عرصه‌ای برای تقابل اراده‌ها و سرنوشت‌ها بود. در ورزشگاه نقش جهان، جایی که خاطرات تاریخ و هیاهوی هواداران به هم می‌پیوندد، سرخپوشان با یک بازیکن کمتر، تمام توان خود را به میدان آوردند اما تقدیر به گونه‌ای دیگر رقم خورد. داستان این بازی از همان آغاز، رنگ و بوی مبارزه داشت. پرسپولیس با حملاتی سریع و هماهنگ، در پی گشودن دروازه حریف بود اما مدافعان زردپوش سپاهان، همچون سدی مستحکم، مانع این کار شدند. در سوی دیگر، سپاهانی‌ها با برنامه‌ای منسجم، نخستین ضربه خود را در دقیقه ۱۳ بر قلب سرخپوشان وارد کردند. ضربه سر حزباوی، همچون توفانی در میانه آرامش، سپاهان را پیش انداخت و خوشحالی‌اش، یادآور شادی‌های اکرم عفیف همبازی سابقش در السد بود. اما سرخپوشان اهل تسلیم نبودند. در دقیقه ۲۴، شوت دیدنی خدابنده‌لو، امید را به اردوی پرسپولیس بازگرداند. این گل، نویدبخش یک جدال تنگاتنگ بود اما سرنوشت بازی، لحظه به لحظه تغییر می‌کرد. کارت قرمز برای گولسیانی در دقیقه ۳۴، نقطه عطفی شد که جریان بازی را به سود زردپوشان تغییر داد و پرسپولیس را در آزمونی دشوارتر قرار داد. نیمه دوم، حکایت از تلاش‌های بی‌وقفه سرخپوشان داشت اما سپاهانی‌ها، همچون شطرنج‌بازانی ماهر، هر حرکت پرسپولیس را خنثی کردند. گل لیموچی در دقیقه ۷۱، پیروزی سپاهان را تثبیت کرد و حملات مداوم پرسپولیس، به مانعی به نام پیام نیازمند برخورد می‌کرد که همچون دیواری بلند، اجازه نداد در این نیمه هیچ توپی از دروازه‌اش عبور کند. این شکست، بیش از 3 امتیاز از دست رفته، زنگ خطری برای کادر فنی پرسپولیس بود. حالا خوان کارلوس گاریدو باید بیش از پیش به فکر بازسازی تیمش باشد، چرا که فاصله با صدر جدول نه‌تنها عددی است، بلکه نشان از راه دشواری دارد که پیش روی این تیم است. شاید این بازی، درسی برای هر 2 تیم باشد: در فوتبال، همانند زندگی، همه چیز به اراده انسان‌ها بازمی‌گردد اما گاه سرنوشت، بازی خود را دارد و پیروز نهایی کسی است که بتواند با واقعیت‌ها کنار بیاید و مسیر تازه‌ای برای پیشرفت بیابد.∎​