به گزارش جماران؛ دکتر حسین کرمانپور نوشت:
اکنون که سال‌ها از جنگ نابرابر ایران و عراق می‌گذرد، هرچند نقدهایی به مدیریت این جنگ هشت ساله وارد است اما، خلوص و پایمردی جوانان برومند ملت کوچه و خیابان در مقابله با هجوم ارتش بعثی و بی رحم به شهرهای مرزی کشورمان کم از پایمردی تاریخ سازان این مرز و بوم که ندارد هیچ، در پاره‌ای موارد به طرز شگف انگیزی عجیب و غریب است. امیدوارم روزی و روزگاری، تاریخ‌نگاران کشورمان به دور از از هر هیجان و دلبستگی، واقعیت نبرد با صدام و ارتشش را برای آیندگان بنگارند!
حسین جاوری جانباز ۷۰ درصد جنگ، یک رزمی‌کار برجسته و زبردست بود. صبحگاهان ما را ورزش می‌داد و تمام حرکات نرمشی را متبحرانه انجام می‌داد تا می‌رسید به حرکتی که پاها از طرفین با زاویه ۹۰ باز شده می‌نشست! اینجا همه کم می‌آوردیم و بی‌خیال حسین می‌شدیم.
حسین، سال ۱۳۶۶ قطع نخاع شد و ۳۸ سال روی تخت خانه و آسایشگاه صبوری پیشه کرد تا امشب!
حسین عزیز، امشب به آسمان لبخند زد و پر پروازش را فرشتگان سماوات نوازش کردند!
او ۳۸ سال شهید شد و امشب زندگی را وداع گفت. من، شما یا هیچکس هرگز نخواهد فهمید ۳۸ سال شهادت یعنی چه!
خانواده‌اش اما به گمانم از حسین هم شهیدترند، خاصه همسرش که از جوانی به پیری رسید تا حسین، وقتی می‌روی سرش بزنی چون آن روزها که نرمش مان می‌داد لبخند بزند!
حسین‌جان حالا که داری پرواز می‌کنی به ایران ما و مردمش دعا کن! تو زجر فراوانی کشیدی و مفهوم سختی را در نهایت دشواریش دیدی و چشیدی! دعا کن مردم ایران عاقبتی خیر و سلامت داشته باشند!
حسین! حسین!…. حسین! … حسین،،،،،،! ( به سبک بی‌سیم‌چی‌ها)
آن طرف اما ….
حسین ما غروب جمعه ۲۳ آذر ۱۴۰۳، بعد از ۳۸ سال، تخت همیشگی را ترک و غنودن در آسمان‌ها را برگزید.
شادی روح بلندش فاتحه نوار فرمایید.