باشگاه خبرنگاران جوان؛ نفیسه خلیلی - علی درخشنده، کارگردان سریال «تنها گریه کن» درباره اولین همکاری مشترک تلویزیون و پلتفرم‌های نمایش خانگی گفت: استاندارد‌هایی در طراحی کارگردانی اثر لحاظ شده، تا قابلیت پخش در هر دو رسانه را داشته باشد. در واقع، ما بر فضای مشترک حاکم بر این دو جریان پخش تمرکز کردیم. به گونه‌ای که با طیف وسیع‌تری از مخاطبان ارتباط برقرار کند.
درخشنده در پاسخ به این سوال که آیا شخصیت‌ها بنا به مختصات زمانی تغییر می‌کنند؟ افزود: اساساً در این سریال با قصه‌ای مواجه هستیم که یک دوره زمانی مشخص از اوایل چهل تا میانه‌های دهه شصت خورشیدی را دربر می‌گیرد. بر این مبنا شخصیت‌های قصه نیز با تغییراتی روبهرو می‌شوند که بخشی از آن به مختصات زمان بر میگردد و بخش دیگر آن نیز وابسته به تغییراتی است که در نیاز‌ها و خواست آنها در ارتباط با خود و یا دیگر شخصیت‌ها پدید می‌آید.
کارگردان سریال «تنها گریه کن» درباره رغبت فیلمسازان به ساخت فیلم‌هایی با مضامین تاریخی گفت: زمان نقش پایه و تعیین کننده‌ای در ساخت یک درام ایفا می‌کند و به محض اینکه فاصله معناداری با زمان حال پیدا می‌شود، چالش‌هایی به وجود می‌آید. البته که زمان گذشته و بخصوص تاریخ معاصر پیچیدگی‌های بیشتری دارد؛ چرا که شما با دوره‌ای از زمان روبهرو هستید که در حافظه مخاطب مابه ازای تصویری دارد. بر این اساس هم در فضاسازی دراماتیک اثر و هم در طراحی صحنه و گریم باید به اصولی پایبند بود که مخاطب آن را در تطبیق با تصویر ذهنی خود بپذیرد. با وجود تمام این دشواری‌ها به نظر می‌رسد که به دلیل اینکه جامعه ایرانی جامعه‌ای است که با گذشته خود ارتباط نوستالژیکی دارد و چنین آثاری را به خوبی می‌پذیرد، فیلمسازان به ساخت چنین آثاری رغبت پیدا کرده‌اند. علاوه بر آن، التهاب موضوعات روز و خط قرمز‌هایی که در پرداختن به آنها وجود دارد، در گرایش فیلمساز ایرانی به مضامین تاریخی بی‌تاثیر نیست.