گروه فرهنگ دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ مخاطب ایرانی بخصوص نسل امروز با همه علاقه وافرش به آثار روز سینمایی و تلویزیونی جهان همچنان به آثار تلویزیونی که ماهیت و فرم و محتوای کاملا ایرانی دارند، علاقه‌مند هستند. این نسل مخاطبان بالقوه‌ای هستند برای رسانه ملی که باید بیش از این مد نظر مدیران فرهنگی و مسئولان رسانه ملی قرار بگیرد. 

در کارنامه تلویزیون آثار بسیاری بودند که توانستند با استفاده از ظرفیت‌های روایتگری ایرانی برای همیشه ماندگار شوند. «هزاردستان» به کارگردانی علی حاتمی، «کوچک جنگلی» به کارگردانی بهروز افخمی، «سربداران» به کارگردانی محمدعلی نجفی، «روزی روزگاری» به کارگردانی امرالله احمدجو، «سلطان و شبان» به کارگردانی داریوش فرهنگ و... تنها چند نمونه از بی‌شمار آثاری است که توانسته علاوه بر جذب مخاطبان بسیار برای مخاطبان امروزی نیز جذاب باشد.

متأسفانه در سال‌های اخیر با فقدان چنین آثاری مواجه بودیم و شاید یکی از علل ریزش مخاطبان و رفتن به سمت و سوی آثار سخیف غربی همین بی‌توجهی به آثاری مانند آنچه اشاره شد، باشد. در این شب‌ها سریال تلویزیونی «مهیار عیار» به کارگردانی «سید جمال سید حاتمی»، نویسندگی «محمدرضا محمدی نیکو» و تهیه کنندگی «بهروز مفید» از شبکه سوم سیما در حال پخش است. 

این سریال درباره راهزنی به نام «مهیار» است که بر اساس اتفاقی در شهر یزد، پای چوبه‌دار می‌رود و همان موقع خواهشی را مبنی بر دیدار مادرش مطرح می‌کند. جوانمردی برای اینکه راهزن به خواسته‌اش برسد، وساطت می‌کند و این اقدام باعث می‌شود که او دچار تحول شود و به سمت عیاری بیاید. مهیار از مهارت و ذکاوت خوبی برخوردار است و به مرور با مشکلاتی که در شهر اصفهان و در محله خود، دردشت برای مردم، داروغه و … اتفاق می‌افتد، درگیر و هر بار داستان جدیدی روایت می‌شود. 

«مهیار عیار» با همه نقاط ضعف و قوتی که دارد، تکرار الگوی موفقی است که پیش از این در آثاری مانند «روزی روزگاری» استفاده شده بود. این تبعیت از الگو‌های موفق، امر مذمومی نیست و با مسئله کپی‌برداری متفاوت است. در واقع «مهیار عیار» از الگوی روایتگری ایرانی بهره گرفته است و نه از فرم و محتوای آثار مشابه. اقبال مخاطبان جوان از این سریال مدعای آن است که رسانه ملی می‌تواند با استفاده از ظرفیت‌های ایرانی و آموزه‌های اسلامی انتخاب اول مخاطبان باشد و در عین حال این گزاره را که مخاطب ایرانی از صدا و سیما گریزان است، رد کند. 

«مهیار عیار» توانسته با روایت داستانی از زندگی و زمانه مردم اصفهان در دوره صفویه و با تمرکز بر زندگی جوانی به نام مهیار با بازی «کامران تفتی» پنجره‌ای تازه به سوی بخش فراموش‌شده فرهنگ غنی ایرانی باز کند. در کنار کمدی‌های سخیف و مبتذلی که در سینما‌های کشور در حال اکران است، پخش سریال «مهیار عیار» اقدام قابل تحسینی است. 

احیای ضرب‌المثل‌ها، کنایه‌ها، دعاها، اشعار و اصطلاحات مردم کوچه و بازار می‌تواند به سهم خود، مخاطب امروز را با زبان محاوره ایران دیروز آشنا کند؛ مخاطبی که زیر آماج غلط‌نویسی و دوری از ظرفیت‌های زبان فارسی به سمت واژگان بیگانه رفته است، مشاهده سریال «مهیار عیار» در حکم هوایی تازه برای او می‌تواند باشد. خوشبختانه دیالوگ‌های این سریال هرچند به اصالت ایرانی نزدیک است، اما متکلفانه نیست.

«مهیار عیار» اتفاق مبارکی در رسانه ملی است که باید راه را برای آثار مشابه باز کند و مخاطب با بخش‌های فراموش‌شده ایران آشنا شود. حضور قومیت‌ها با فرهنگ‌های مختلف در رسانه ملی و در قالب آثار نمایشی مانند سریال تلویزیونی، تله‌فیلم، تله‌تئاتر و... ضرورتی است که باید به آن توجه ویژه شود. 

انتهای پیام/ 161