جوان آنلاین: انتظارات از تیم‌ملی بسکتبال ایران زیاد است و هنوز خیلی‌ها منتظرند این تیم همانند گذشته در آسیا حرف اول را بزند، با این حال باید این واقعیت را پذیرفت که بسکتبال ملی ما در چند سال گذشته از سطح اول قاره‌کهن فاصله گرفته و با این روند فعلاً بزرگ‌ترین آرزو بازگشت به جایگاه قبلی است. با روی کار آمدن سرمربی یونانی این تصور ایجاد شده بود که تیمی بسیار متفاوت در زمین خواهیم دید، اما باخت ناراحت‌کننده به قطر نشان داد حتی انتخاب سرمربی خارجی نیز به تنهایی نمی‌تواند حلال مشکلات زیاد ما باشد.
جبران گذشته
روند نزولی بسکتبال ملی چند سالی است شروع شده و این اواخر نیز با شیب تند سقوط بیش از پیش به چشم آمده است. باخت به قطر در دوحه در پنجره دوم انتخابی کاپ آسیا زنگ خطر را برای چندمین‌بار به صدا درآورد. با اینکه روزگاری حرف اول را در بسکتبال آسیا می‌زدیم و به جز چین هیچ حریفی توان عرض‌اندام مقابل ما را نداشت ولی آن دوران تمام شده و باید برای جبران مافات تلاش کنیم. استرالیا و نیوزیلند در بسکتبال آسیا حضور دارند و جدا از سطح و سبک متفاوت این دو تیم، رقبای آسیایی نیز حسابی از ما جلو زده‌اند. در حالی که طی سال‌های گذشته سیاست‌های متفاوتی در بسکتبال ایران حاکم بوده است، تیم‌هایی، چون قطر، ژاپن، کره، قزاقستان و حتی سوریه و عراق با برنامه‌ریزی صحیح و سرمایه‌گذاری خوب روند رو به رشدی را تجربه کرده‌اند. واقعیت این است که در رنکینگ فیبا تیم چهارم قاره آسیا و ۲۸ جهان هستیم و جدا از استرالیا (رنکینگ ۷)، ژاپن و نیوزیلند که رتبه‌های ۲۱ و ۲۲ جهان را در اختیار دارند، لبنان و چین (۲۹ و ۳۰) درست پشت‌سر ما هستند و فیلیپین و اردن هم فقط شش و هفت پله با ما فاصله دارند، ضمن‌اینکه خیلی هم نمی‌توان به رده‌بندی‌های اعلامی دل خوش کرد و عملکرد فنی تیم‌ما نشان داده است حتی احتمال باخت به تیم‌های پایین‌تر از خودمان نیز وجود دارد، درست مثل قطر که در رنکینگ فیبا در رتبه ۹۲ ایستاده است!
سرگیجه مدیریتی و فنی
تغییرات مدیریتی فدراسیون و همچنین کادرفنی تیم‌ملی، نتیجه‌ای جز سردرگمی، از بین رفتن اتحاد و بروز اختلاف بین اهالی بسکتبال نداشته است. پس از اتمام دوران ریاست مرحوم مشحون در فدراسیون بسکتبال، رامین طباطبایی چهار سال سکاندار جدید بود و باتوجه به حواشی زیاد فنی و غیرفنی که با حضور او ایجاد شد، مدیریتش فقط یک دوره دوام پیدا کرد. روی کار آمدن جواد داوری به‌عنوان رئیس کاملاً بسکتبالی بارقه‌ای از امید را به این رشته تزریق کرد، منتها برخی تصمیمات عجیب و بروز اتفاقات حاشیه‌ای، خیلی زود خیلی‌ها را دلسرد کرد. در این مدت فدراسیون بسکتبال دو سرپرست (نصرالله پریچهره و مهیار عسگریان) هم به خود دیده است. از طرفی جابه‌جایی مکرر سرمربیان نشان می‌دهد هنوز مسیر پیشرفت‌را پیدا نکرده‌ایم. پس از چهار سال حضور مهران شاهین‌طبع به‌عنوان سرمربی، مصطفی هاشمی اواخر سال ۱۴۰۰ جایگزین او شد. اگرچه حامیانش هاشمی را بهترین مربی لیگ می‌دانستند ولی نتایج تیم‌ملی با هدایت او ضعیف‌تر از حد انتظار بود تا جایی که تنها یک سال در این سمت باقی ماند. سعید ارمغانی از ۱۴۰۱ مسئولیت سنگین تیم‌ملی را پذیرفت و او نیز فقط یک سال روی نیمکت دوام آورد. هاکان دمیر ترکیه‌ای انتخاب جدید فدراسیون بود و نتایج ضعیف در زمان این مربی هم تداوم یافت. مدت زمان حضور دمیر به یک سال نیز نکشید و بعد از ناکامی محض در بازی‌های آسیایی پروسه انتخاب مانولوپولوس شروع شد.
کار اصولی
رشد و پیشرفت به سادگی حاصل نمی‌شود و در گام اول باید با خودمان روراست باشیم. سوتیریس مانولوپولوس را به عنوان سرمربی تیم‌ملی انتخاب کردیم و اردوی تمرینی نیز برگزار شد ولی دریغ از یک بازی تدارکاتی! شاید شرایط‌مان در انتخابی کاپ آسیا خیلی بد نباشد و نگرانی از بابت صعود نداشته باشیم ولی در ورزش حرفه‌ای دیدار‌های تدارکاتی یکی از اصول اولیه محسوب می‌شود. اینکه بازیکنان دور هم جمع شوند و اردویی بلندمدت را پشت‌سر بگذارند، اما خبری از دیدار دوستانه نباشد، قطعاً نتیجه مورد نظر به دست نمی‌آید. سرمربی یونانی تنها چند هفته از نزدیک شاگردانش را زیر نظر داشت و بدون هیچ تجربه قبلی تیم‌ملی را در مصاف با قطر هدایت کرد، البته بازی با قزاقستان برگزار نشد و شاید اگر قزاق‌ها به ایران می‌آمدند مقابل آنها نیز نمی‌توانستیم راه به جایی ببریم. همانطور که ارسلان کاظمی، کاپیتان تیم‌ملی تأکید کرده بدون بازی تدارکاتی نباید انتظاری از تیم‌ملی داشت. قاعدتاً مانولوپولوس برای پیاده کردن برنامه‌هایش و تغییر سطح بسکتبال ما نیاز به زمان طولانی دارد و به این زودی‌ها نمی‌توان انتظار معجزه از او داشت، ولی برنامه‌ریزی فدراسیون و تأمین خواسته‌های سرمربی در این مسیر تأثیر مستقیم خواهد گذاشت. نداشتن حریف تدارکاتی چالشی است که مستقیماً به فدراسیون برمی‌گردد و قطعاً جواد داوری، ملی‌پوش سابق از تأثیر آن بر پیشرفت تیم آگاه است. رئیس فدراسیون برای دفاع از اعتبار بسکتبال و ثابت کردن شایستگی‌هایش در عرصه مدیریتی باید تمام تلاشش را برای اجرایی‌کردن وعده‌هایش به کار گیرد.