دوران حکومت خانواده اسد در سوریه به پایان رسید و ارتش رژیم صهیونیستی بدون فوت وقت، حمله همه‌جانبه به خاک یکی از دشمنان تاریخی خودش را آغاز کرد.
اگرچه بشار اسد در ماه‌های اخیر به دلیل تضعیف و تحلیل توان دفاعی‌اش علاقه‌ای به رویارویی نظامی با تل‌آویو نشان نمی‌داد؛ اما در نهایت سوریه از دوره جنگ‌های گذشته اعراب و اسرائیل تاکنون یکی از دشمنان همیشگی رژیم صهیونیستی بود.
حالا و با آغاز دوران هرج و مرج و بی‌دولتی، نخستین جشن سرنگونی حکومت اسد در تل‌آویو برپا شده و نتانیاهو در اولین گام هم‌زمان با از بین رفتن ارتش سوریه، حملات زمینی و هوایی گسترده خودش را به خاک این کشور آغاز کرد.
بیش از سیصد حمله هوایی
تنها در روز دوشنبه بیش از یکصد حمله هوایی در خاک سوریه انجام شد و رژیم اسرائیل از بامداد سه‌شنبه حملات خودش را از سر گرفت.
بر اساس گزارش‌ها در طی دو روز بیش از ۳۰۰ حمله هوایی به شهرهای مختلف سوریه، زیرساخت‌ها، اماکن نظامی، فرودگاه‌ها، بنادر و انبارهای تسلیحات همچنین صنایع نظامی صورت گرفت.
در واقع می‌توان گفت چیزی به نام ارتش و خصوصا نیروی هوایی برای سوریه پسا اسد باقی نمانده است.
اسرائیل مراکز نظامی در نزدیکی دمشق، لاذقیه و حما از جمله مراکز تحقیقات نظامی، زرادخانه‌ها، انبارهای نظامی و فرودگاه‌های نظامی را هدف قرار داده است. به مرکز تحقیقات علمی برزه هم حمله هوایی شده است.
نتانیاهو اعلام کرده تلاش می‌کند توان نظامی سوریه را در این مقطع از بین ببرد.
تانک‌های اسرائیلی در حومه دمشق
جولان همواره یکی از مناطق بحث‌برانگیز میان سوریه و رژیم صهیونیستی بوده که اشغالگران به بهانه حفظ حائل امنیتی این منطقه را به اشغال خود درآورده‌اند و هرگز توجهی به هشدارهای بین‌المللی و معاهدات گذشته نیز نشان نداده‌اند.
جولان منطقه‌ای کوهستانی در جنوب غربی دمشق به طول حدود ۶۰ کیلومتر است که بخشی از آن را رژیم صهیونیستی سال‌هاست در اشغال خود دارد (از ۱۹۶۷) و از دهه ۷۰ میلادی نیروهای صلح‌بان سازمان ملل متحد منطقه حائل «عاری از نظامیان» را میان سرزمین‌های اشغال و سوریه ایجاد کرده‌اند.
بلافاصله پس از سقوط بشار اسد در سوریه که تنها ظرف دو هفته روی داد، صهیونیست‌ها نیروهای نظامی خود را به مناطقی که صلح‌بانان سازمان ملل متحد (کلاه‌آبی‌ها) تحت کنترل دارند، گسیل کردند و بنیامین نتانیاهو هم گفت با به قدرت رسیدن شورشیان و سقوط دولت مرکزی در دمشق، معاهده ۱۹۷۴ میان اسرائیل و سوریه که بر عدم حضور نظامی در منطقه حائل بلندی‌های جولان متمرکز بود، دیگر محلی از اعراب ندارد.
سازمان ملل متحد این اقدام رژیم صهیونیستی و ورود نظامیان این رژیم به منطقه حائل را نقض معاهده بین‌المللی این کشور خوانده است؛ اما در تل‌آویو گوش کسی بدهکار توصیه‌های دوستانه سازمان ملل نیست.
حای متیو میلر، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا گفته این اقدام اسرائیل باید «موقتی» باشد و واشنگتن اوضاع را زیر نظر دارد تا اطمینان یابد معاهده ۱۹۷۴ میان دو کشور پابرجا خواهد ماند؛ اما رژیم صهیونیستی نشان داده در این موضوعات هم توجهی به سیاست‌ها و توصیه‌های بایدن نشان نمی‌دهد.
نتانیاهو روز دوشنبه در بیت‌المقدس گفت که مناطقی در بلندی‌های جولان که حدود ۶۰ سال از اشغال آنها می‌گذرد «برای همیشه بخشی از خاک اسرائیل» باقی خواهد ماند و مطابق روال همیشگی نشان داد اسرائیل کمترین ارزشی برای قوانین بین‌المللی قائل نیست.
خبرگزاری رویترز گزارش داد که دو منبع امنیتی منطقه‌ای و یک منبع امنیتی سوریه روز سه‌شنبه اعلام کردند؛ «تهاجم نظامی اسرائیل به جنوب سوریه به حدود ۲۵ کیلومتری جنوب غربی دمشق رسیده است.»
بر این اساس پیشروی زمینی رژیم صهیونیستی به حومه دمشق رسیده و هیچ مقاومتی از جانب گروههای مسلح خصوصا تکفیری‌های فاتح شام در این جبهه صورت نمی‌گیرد.
اسلام‌گرایان صهیونیست
تکفیری‌های مسلحی که در دو هفته گذشته تلاش کرده‌اند تقابل مذهبی خصوصا علیه شیعیان را پررنگ کنند و در فیلم‌های منتشر شده از ادعای حمله به ایران یا کربلای معلی سخن می‌گفتند، کمترین واکنشی به حملات همه‌جانبه صهیونیست‌ها نشان نداده‌اند.
اعضای تحریرالشام که در ورود به مراکز و پایگاه‌های مستشاری ایران به تصاویر حاج قاسم، سید حسن نصرالله و حتی پرچم فلسطین بی‌احترامی می‌کردند، بستر مناسب برای نابودی توان نظامی سوریه توسط صهیونیست‌ها را فراهم کرده و جنوب سوریه را بدون دفاع در اختیار صهیونیست‌ها قرار داده‌اند.
با این وجود هرج و مرج حاکم بر سوریه و تقابل گروههای مختلف از مخالفان اسد در روزهای پیش رو موجب می‌شود علی‌رغم مهربانی غیرعادی تکفیری‌ها نسبت به رژیم صهیونیستی ، تل‌آویو همچنان نگران شرایط امنیتی خودش در مجاورت با یک کشور بحران‌زده ناامن باشد.
نابودی زیرساخت‌ها و امکانات نظامی سوریه با همین هدف صورت گرفته؛ اما انتظار می‌رود استمرار ناامنی و تقابل‌های داخلی در سوریه پس از این مشکلات تازه و متنوعی را برای اشغالگران ایجاد کند که در نهایت ناچار به ترک سرزمین‌های اشغالی شوند.