«تنبیه نکنیم این‌بار لااقل!» عنوان یادداشت مجید رضاییان برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده؛ اصل حرف این است که این‌بار آیا مردم قرار است بابت رایی که داده‌اند، تنبیه شوند یا نه برعکس، قرار است همه برمبنای «وفاق و همدلی» قاطعانه «روند تغییر» را بپذیریم، صادقانه البته. اگر این گزاره را پذیرفته باشیم، تشخیص اولویت‌ها کار دشواری نیست، ابدا.
این تشخیص، کار استراتژیست‌های کشور در «کانون‌های تصمیم‌ساز» است نه «کانون‌های تصمیم‌گیر.» ماتریس آیزنهاور به ما چه می‌گوید؟ «مدیریت وظایف» به موازارت «مدیریت زمان» تکلیف را برای سیاستمداران یک سیستم سیاسی روشن می‌کند. یک ماتریس بسیار پیچیده و در عین حال، بسیار سهل و ساده. همین ماتریس به ما نشان می‌دهد که پذیرش FATF و رفع فیلترینگ، در اولویت است یا ابلاغ قانون حجاب و عفاف؟ افزون بر آن، کدام یک، روند تغییر را کلید می‌زند؟ برای نهادهای بالادستی و تصمیم‌ساز کشور نیز، کدام مهم‌تر است؟
بدانیم در صورتی که در تشخیص اولویت‌ها دچار خطا شویم، دقیقا از نظر رای‌دهندگان به مسعود پزشکیان و دولت چهاردهم این خواهد بود که باز هم قرار است پس از تعیین، تکلیف کشور پای صندوق‌های رای، «تنبیه» شوند، اتفاقی که مسبوق به سابقه است. با این تفاوت که این‌بار، با دفعات پیشین، هرگز یکسان نیست. چرا؟ زیرا «سرمایه اجتماعی» بزرگ‌ترین حلقه مفقوده‌ای است که امروزه، همه باید نسبت به آن توجه کنیم، بی‌توجهی به این امر، برابر است با خالی کردن زیر پای سیستم و امیدهای اندکی که ایجاد شد. همان ماتریس نیز به ما می‌آموزد که ما در مدیریت زمان، دچار کمبود هستیم و برای بسیاری از امور حاشیه‌ای نه تنها فرصت نداریم که موارد اصلی هم، با بحران مدیریت زمان مواجه است.
اینک، شرایطی با ابلاغ قانون حجاب و عفاف فراهم شده که نه تنها ناامیدی‌ها را افزون کرده بلکه دولت چهاردهم را زمین‌گیر خواهد کرد. اگر هدف، همین است که بحثی باقی نمی‌ماند؛ ولی اگر، چنین هدفی وجود ندارد تلاش برای متشنج کردن جامعه به سود کیست؟ تنبیه چه کسانی را دنبال می‌کند؟ رفع تحریم مهم‌تر است یا مساله حجاب؟ حذف فیلترینگ و رونق کسب و کارهای اینترنتی مهم‌تر است یا مواردی دیگر مانند این قانون؟
زیاد شنیده‌ایم این واژه را: «تصمیم درست دیرهنگام». ما خوش‌اقبال باشیم تازه در این مقطع قرار خواهیم گرفت، حالا تصور کنید که همین تصمیم‌های دیرهنگام هم، بخواهد با چالش مواجه شود، در آن صورت از دست ماتریس آیزنهاور و استراتژیست‌ها هم، کاری بر نمی‌آید. همین.