به‌گزارش قدس آنلاین، قانون«حداکثر استفاده از توان تولیدی و خدماتی کشور و حمایت از کالای ایرانی» در بهار ۱۳۹۸ توسط مجلس شورای اسلامی، به‌تصویب رسید و همین مسئله باعث شد که در سال ۹۹ واردات پارچه کاهش یابد و بیشتر بر توان تولید داخلی اتکا کنیم. در این سال حدود ۳۳۴ میلیون دلار پارچه وارد کشور شد که نسبت به‌سال قبل از آن حدود ۶۲ میلیون دلار کمتر بود.
اما پس از مدتی واردات این محصول سیر صعودی به‌خود گرفت و در سال ۱۴۰۰، میزان واردات این کالا از لحاظ ارزشی، صد درصد افزایش یافت و به ۷۹۶ میلیون دلار رسید!
همچنین گمرک ایران اعلام کرده که میزان واردات انواع پارچه در ۶ ماه ابتدایی سال جاری نسبت به‌مدت مشابه قبل، به‌ترتیب در وزن و ارزش، افزایش ۱۸ و ۲۶ درصدی را تجربه کرده و به‌رقم ۸۶ هزار و ۸۰۰ تن به‌ارزش ۴۵۱ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار رسیده است که چنانچه در ۶ ماه دوم سال هم همین میزان واردات شود و نه بیشتر؛ طی سال جاری بیش از ۹۰۰ میلیون دلار پارچه وارد خواهد شد که نسبت به‌سال قبل حداقل ۱۰۰ میلیون دلار افزایش خواهد داشت.
در آماری که گمرک اعلام کرده بیشترین واردات پارچه به‌کشور از امارات صورت گرفته است به‌طوری که این کشور با اختصاص ۶۰ درصد از وزن و ۶۱ درصد از ارزش واردات این کالا، به‌اصلی‌ترین طرف معامله برای واردات پارچه به‌ایران محسوب می‌شود.
افزایش بیش از ۱۰۰ درصدی واردات پارچه درحالی رخ داده که همان‌طور که پیش از این عنوان شد ما در سال ۹۸ تصویب قانون حمایت از کالای ایرانی را داشتیم و قرار بود با حمایت از تولیدکنندگان داخلی، گامی در جهت رشد اقتصادی کشور برداشته شود؛ اما این میزان واردات باعث شده نه‌تنها از تولید داخل حمایت نشود که عملا ظرفیت تولیدی نساجی‌های کشور هم به‌کمتر از نصف کاهش یابد.
فعالین حوزه نساجی مهمترین علت این اتفاق را تصویب قانون آزادسازی واردات پارچه در دی ماه سال ۹۹ و تخصیص ارز نیمایی به‌واردکنندگان می‌دانند.
همه این اتفاقات درحالی رخ می‌دهد که صنعت پوشاک و نساجی صنعتی چند بعدی است که سودآوری و اشتغالزایی بسیار بالایی دارد و هم‌اینک در ایران حدود یک میلیون نفر از تولید گرفته تا توزیع در این صنعت مشغول به‌فعالیت هستند. طبق گفته کارشناسان سطح اشتغالزایی صنعت پوشاک و نساجی نسبت به‌سایر صنایع در حد قابل‌توجهی بالاست به‌همین دلیل کارشناسان می‌گویند در کشورهایی که صنعت نساجی رشد یافته میزان بیکاری بسیار کمتر از دیگر کشورهاست به‌خصوص که چون حجم سرمایه‌ای که برای ورود به‌این صنعت نیاز است نسبت به‌دیگر صنایع پایین است، بنابراین به‌راحتی می‌توان با رشد و گسترش آن و یافتن بازارهای صادراتی، از میزان بیکاری در کشور کاست.
همچنین به‌دلیل اینکه این صنعت شامل طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها می‌شود، نقش اساسی در زنجیره ارزش جهانی دارد؛ اما متاسفانه به‌دلیل فرسوده بودن تجهیزات، بالا بودن میزان قاچاق پوشاک و پارچه، توجه به‌صادرات محصولات خام نه محصولاتی با ارزش افزوده بالا، سیاستگذاری‌های اشتباه در این عرصه و نوسانات نرخ ارز؛ نه‌تنها ایران نتوانسته در این عرصه حرفی برای گفتن داشته باشد که اتفاقا با سیاست‌هایی که طی ۳ سال اخیر درپیش گرفته، عملا صنعت نساجی را با خطر نابودی مواجه کرده است.