حسین شریعتمداری در کیهان نوشت: روز جمعه، هیئتی از وزارت خارجه کشورمان بر اساس توافق قبلی، در ژنو با هیئت بلندپایه‌ای از اتحادیه اروپا به مذاکره نشست.
مذاکرات میان تروئیکای اروپایی (۳ کشور فرانسه، انگلیس و آلمان) پشت در‌های بسته انجام شده است و موضوعاتی نظیر «برنامه هسته‌ای ایران، تحریم‌ها، دخالت ایران در جنگ اوکراین، تنش‌های منطقه‌ای، حقوق بشر و...» در دستور کار بوده است.
آمریکا و اروپا در تمامی موضوعات مورد بحث، نه فقط به قانون‌شکنی متهمند، بلکه دست‌هایی آلوده به جنایت دارند. چرا به مجرمان جنایت‌پیشه اجازه داده‌اید که در جایگاه شاکی بنشینند و جمهوری اسلامی ایران را که قربانی جنایات آنهاست به محاکمه بکشند؟!
این ماجرای پلشت روی دیگری هم دارد که آن نیز تأسف‌آور است و از دولت محترم دور از انتظار بوده و هست. بخوانید!
۲۳ مهرماه ۱۴۰۳ اتحادیه اروپا به بهانه واهی و من‌درآوردی ارسال موشک و پهپاد به روسیه سه شرکت هواپیمایی کشورمان را تحریم کرد! ادعایی که حتی زلنسکی هم آن را نفی کرده است.
۲۶ مهرماه ۱۴۰۳ اتحادیه اروپا در نشست مشترک و بی‌سابقه با شورای همکاری خلیج‌فارس بیانیه‌ای ضدایرانی درباره جزایر سه‌گانه را امضاء کرد. در این بیانیه برای اولین بار از واژه «اشغالگر»! علیه ایران اسلامی استفاده شده بود.
۲۸ آبان ماه ۱۴۰۳ اتحادیه اروپا کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران را به بهانه نقش داشتن در انتقال پهپاد‌های ایرانی به روسیه تحریم کرد!
۲ آذرماه ۱۴۰۳ پیش‌نویس قطعنامه‌ای که سه کشور اروپایی فرانسه، انگلیس و آلمان با همراهی آمریکا علیه برنامه هسته‌ای ایران به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیشنهاد کرده بودند به تصویب رسید.
با شرحی که گذشت از دولت و وزارت امور خارجه محترم، انتظار آن بود که اروپا را به اتهام دشمنی‌های بی‌دلیل و سند علیه ایران اسلامی به محاکمه بکشند! نه آن که روی صندلی متهم بنشینند! کاش وزارت امور خارجه و مخصوصاً دیپلمات‌های مذاکره‌کننده کشورمان به جای جملات کلیشه‌ای «مذاکرات به خوبی پیش رفت»! «طرفین نظرات خود را در فضای دیپلماتیک مطرح کردند»! و کلیات ابوالبقای دیگری از این دست، برای ملت توضیح بدهند که چرا به مذاکراتی با موضوعات یادشده و آن‌هم با اروپای مورد اشاره تن داده‌اند؟!
در صداقت آقایان تردیدی نیست ولی با عرض پوزش باید گفت، در کاربلدی و ذکاوت سیاسی این عزیزان جای تردید است! آقایان! باور بفرمائید سرتان کلاه گذاشته‌اند!
و بالاخره با جرأت می‌توان گفت که ترتیب مذاکره یادشده برای سرگرم کردن ایران به مسائل فرعی و غفلت از هجوم تکفیری‌ها در سوریه بوده است.