شهید دکتر مجید شهریاری، از دانشمندان برجسته هسته‌ای ایران، در سال ۱۳۴۵ در زنجان به دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در زادگاهش با موفقیت به پایان رساند و به دلیل علاقه و استعداد شگرف در علوم پایه، وارد دانشگاه صنعتی امیرکبیر شد. دکتر شهریاری در ادامه تحصیلات عالی خود در رشته مهندسی هسته‌ای، موفق به کسب مدرک دکتری از دانشگاه صنعتی شریف شد و به یکی از متخصصان برجسته کشور در زمینه فناوری هسته‌ای تبدیل شد.
وی با تلاشی خستگی‌ناپذیر در حوزه انرژی هسته‌ای، سهم بسزایی در پیشرفت فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای ایران داشت. شهید شهریاری همچنین عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی بود و با تربیت دانشجویان مستعد، نسل جدیدی از متخصصان این حوزه را آموزش داد.
شهید شهریاری علاوه بر موفقیت‌های علمی، از نظر اخلاقی و شخصیتی نیز الگوی برجسته‌ای بود. او فردی متواضع، متدین و سخت‌کوش بود که همیشه در کنار فعالیت‌های علمی به ارزش‌های انسانی و دینی پایبند بود.
علی‌رغم دستاوردهای چشمگیر علمی، دکتر شهریاری همواره با دانشجویان و همکاران خود رفتاری صمیمی و فروتنانه داشت. او اعتقاد داشت علم باید در خدمت جامعه باشد و از هرگونه خودنمایی دوری می‌کرد وی همچنین به اصول اسلامی پایبند و زندگیش سرشار از معنویت و اخلاص بود و اعتقاد داشت پیشرفت علمی باید در مسیر خدمت به انسان‌ها و ارزش‌های انسانی باشد.
او در شرایط سخت و تحریم‌های بین‌المللی، با روحیه‌ای جهادی در مسیر پیشرفت علمی ایران تلاش کرد. که همین تلاش‌ها نشان می‌دهد با روحیه جهادی می‌توان همه کارهای ناممکن را ممکن ساخت دکتر شهریاری برای توسعه فناوری بومی کشور، شبانه‌روز کار می‌کرد و به آینده ایران ایمان داشت.
دکتر شهریاری در تاریخ ۸ آذر ۱۳۸۹، در یک اقدام تروریستی به شهادت رسید. این حمله که به‌دست عوامل بیگانه برای متوقف‌کردن پیشرفت هسته‌ای ایران صورت گرفت، نشان‌دهنده اهمیت نقش او در این حوزه بود. شهادت دکتر شهریاری او را به نمادی از مقاومت علمی و ملی‌گرایی تبدیل کرد.
در دل روزهای سخت تحریم و تهدید، او ایستاد؛ ایستادگی که صدای بلندش تا دوردست‌های تاریخ طنین‌انداز شد. شهید شهریاری، مردی از تبار دانش و ایمان، کسی که چراغ روشن امید را در عرصه علم و فناوری برافروخت. او کسی بود که در برابر فشارها و توطئه‌ها سر خم نکرد و با قلم و اندیشه خود، خاک وطن را به جغرافیای علم پیوند زد.
دکتر شهریاری نه تنها یک دانشمند بلکه یک قهرمان ملی بود؛ قهرمانی که قلبش برای اعتلای ایران می‌تپید و قلمش برای آینده‌ای روشن می‌نوشت. او با ایمان به خدا و عشق به مردم، توانست به یکی از ستون‌های اصلی پیشرفت هسته‌ای ایران تبدیل شود.
شهید شهریاری نشان داد که علم می‌تواند نه‌تنها راه‌گشای فردا بلکه پشتیبان استقلال و اقتدار یک ملت باشد. شهادت او، فریادی بود بر جهانیان که این سرزمین هرگز از راه پیشرفت و خودکفایی عقب نخواهد نشست. یاد او، برای همیشه در حافظه ملت ایران زنده است؛ همان‌گونه که نامش، در تاریخ علم و مقاومت این سرزمین ماندگار خواهد ماند.
شهید شهریاری نمادی بود از آنکه علم بدون ایمان ناقص است، و ایمان بدون عمل و تلاش بی‌ثمر. او با ترکیب این دو، افق‌هایی نوین را برای ایران گشود. هر روز صبح، پیش از طلوع خورشید، او در اندیشه راه‌های جدیدی بود که می‌توانست ایران را از وابستگی به دیگران رها کند. او با شوق و پشتکاری بی‌نظیر در آزمایشگاه‌ها و کلاس‌های درس حاضر می‌شد و تمام توانش را برای پیشرفت دانشجویان و ارتقای سطح علمی کشور به کار می‌گرفت.
دکتر شهریاری به خوبی می‌دانست که راه پیشرفت، راهی آسان نیست؛ راهی است پر از سنگلاخ، پر از توطئه و دشمنی. اما او باور داشت که با تکیه بر ایمان، پشتکار و وحدت ملی می‌توان این مسیر سخت را پیمود. دشمنان ایران نیز به‌خوبی دریافته بودند که او یکی از پایه‌های اصلی پیشرفت هسته‌ای کشور است. از همین رو، تصمیم گرفتند تا با خاموش‌کردن این نور، مانع ادامه مسیر او شوند.
آن صبح شوم، وقتی صدای انفجار در خیابان پیچید، گویی قلب ایران به لرزه درآمد. مردم با اندوه و خشم از این حادثه، بیش از پیش قدر و ارزش تلاش‌های او را درک کردند. شهادت دکتر شهریاری نه‌تنها او را از یادها نبرد، بلکه یاد و راه او را به الگویی برای تمام دانشجویان و پژوهشگران این مرز و بوم تبدیل کرد.
امروز، نام دکتر شهریاری تنها یک نام نیست؛ او به نمادی از مقاومت علمی، تلاش بی‌وقفه و ایثار در راه استقلال علمی تبدیل شده است. هر دانشمندی که در آزمایشگاه‌های ایران قدم می‌زند و هر دانشجویی که بر سر کلاس درس می‌نشیند، با یاد و نام او به خود می‌بالد و در دل زمزمه می‌کند: «شهید شهریاری، تو زنده‌ای، در قلب‌ها و در آینده‌ای که تو برای ما ساختی.»
راه او ادامه دارد، چراغ او روشن است، و سرزمین ما، با نام او، همچنان به سوی قله‌های پیشرفت قدم برمی‌دارد.
انتهای پیام