جمهوریت–آرش جولاده رودبار در گفتگو با رکنا ضمن بیان این مطلب افزود: «در آب‌های داخلی کشور ما حدود ۸۶ گونه ماهی آب شیرین وجود دارد که مختص ایران است و در هیچ کجای دنیا یافت نمی‌شوند. ماهیان بومی اختصاصی ایران برای ما مثل تخت جمشیدهای زنده‌ای هستند که در آب زندگی می‌کنند. این ماهی‌ها میلیون‌ها سال در جغرافیای ایران زندگی کرده‌اند؛ یعنی گنج‌های زیستی کشور هستند که این روزها با بی‌توجهی مفرط مواجه شده‌اند.»
به گفته او، از آنجایی که تکثیر و تولید بچه ماهی بومی از نظر زمانی وقت‌گیر و نیازمند مطالعات ژنتیکی، زیست‌شناسی و بوم‌شناسی بر اساس گونه‌های متعدد ماهی‌ها است، سازمان شیلات ترجیح داده است که بجای تکثیر ماهیان بومی ایران، ماهیان غیربومی و چینی مانند فیتوفاگ، کپور معمولی و آمور را که راحت‌تر و ارزانتر تکثیر می‌شوند، از چین وارد کند.
او ادامه داد سازمان شیلات، این گونه‌های غیربومی ماهیان را بدون مطالعه میدانی، مکان‌یابی و ظرفیت‌سنجی زیستگاهی در منابع بکر آبی ایران رهاسازی کرده است. برخی از این ماهی‌ها شامل گاوماهی چینی، کاراس، تیره کولی، آمورچه، مروارید ماهی دارای ارزش غذایی چندانی ندارند، اما شدت تغذیه و تولید مثل بالایی دارند و در رقابت غذایی و زیستگاهی با ماهی‌های بومی ایران هستند.
این پژوهشگر شیلات درباره گونه‌های در معرض انقراض ماهیان گفت هیچ کدام از زردپر ماهیان بومی شامل سونگ، گطان، برزم، سلیمانی و دیگر ماهیان اقتصادی خوزستان نظیر شیربت، بنی و شلج در شرایط حفاظتی مناسبی نیستند و در آینده‌ای نزدیک منقرض خواهند شد و این امکان وجود دارد که تا دو دهه بعد این گونه‌های کمیاب به طور کامل از بین بروند.
به گفته جولاده، خشکسالی‌های اخیر، سدسازی‌ها، آلودگی آب با فاضلاب شهری، روستایی و صنعتی، برداشت‌های بی‌رویه آب، صید بی‌رویه ماهیان در استان خوزستان باعث کاهش شدید جمعیت زردپر ماهیان شده است. همچنین تالاب هورالعظیم و شادگان به عنوان زیستگاه‌های مهم این گونه از ماهیان به شمار می‌آمد و اکنون این تالاب‌ها و دیگر زیستگاه‌های این ماهیان در حوضه‌های آبریز استان خوزستان از بین رفته اند. در حال حاضر به جای زردپرماهیان، ماهی تیلاپیا در آب‌های ایران تکثیر شده‌اند.
بیشتر بخوانید: