هرچند ايران با 5حضور در بين 4تيم نهايي رقابت‌هاي آسيايي به مقامي شايسته توجه دست پيداكرده، اما آنچه بيش از پيش پس از مسابقات جلب توجه مي‌كند فاصله زياد تيم اول و تيم دوم ايران است. فاصله‌اي كه به‌نظر نمي‌رسد به اين راحتي‌ها قابل پر كردن باشد. تيم ملي واليبال ايران جايگزيني براي پاسور درجه يك خود ندارد و بلندزن‌ها و سرعتي‌هاي دومش هم از نظر فني به بازيكنان تيم اول نزديك نيستند.

هرچند امروز بايد بابت نايب قهرماني آسيا به اهالي واليبال تبريك گفت اما جاي اين هشدار خالي است؛نهايتا 2تا 3سال ديگر تيم ملي اول ايران مي‌تواند در همين كيفيت بازي كند و اين فرصت كمي براي جايگزيني ستاره‌هاست. واليبال ايران اگر مي‌خواهد همينطور درجهان آقايي كند، به تيم دومي بسيار قدرتمندتر از اين تيم نيازدارد.

اين هفته اما براي پرسپوليس پرحاشيه بود. آنها هفته دوم ليگ‌برتررا به استقلال خوزستان باختند و به پايين جدول سقوط كردند. مشكل اساسي قرمزها اما جايي بود كه حسين عبدي، سخنگو و عضو هيأت‌مديره صحبت‌كردن عليه سرمربي را استارت زد و حاشيه‌ها شروع شد تاجايي كه برخي بازيكنان هم عليه سرمربي موضع‌گيري كردند. موضوع نه كيفيت فني بازي‌هاي پرسپوليس است و نه كيفيت سرمربي‌اش. با بازي‌هايي هم كه باقي مانده به‌نظر مي‌رسد هر هفته حاشيه‌هاي تيم قرمزپوش بيشتر شود.

موضوع يك اصل گمشده مديريتي است. پرسپوليس اگر با برانكو قرارداد دارد، حتما سخنگو و اعضاي هيأت مديره‌اش آخرين نفراتي هستند كه حق دارند عليه سرمربي مصاحبه كنند. در اصل اعضاي هيأت مديره در مركز تصميم‌گيري هستند و اگر حرفي هست بايد در همان هيأت مديره گفته شود. حتي اگر همه هيأت مديره هم نياز به جايگزيني سرمربي را حس كنند، مصاحبه كمكي نمي‌كند و فقط به بازيكنان نيمكت‌نشين فرصت عرض اندام مي‌دهد.هرچند حسين عبدي 2روز بعد مصاحبه هايش را اصلاح كرداما معلوم نيست چه‌كسي مي‌خواهد حاشيه‌هاي تيم را در روزهاي بحراني جمع و جور كند.

استقلال فصل را عالي آغاز كرده. 6امتياز از 2بازي كه اجازه خودنمايي به حاشيه‌ها نمي‌دهد اما تيم آبي‌پوش هم در حاشيه‌ها كم از تيم قرمزپوش ندارد. ماجراي جاسم كرار و بي‌پايان بودن حاشيه‌هايش از آن قصه‌هاي ناتمام در فوتبال ايران است. جاسم كرار بازيكن با كيفيتي است و فارغ از مسائل اخلاقي‌اي كه دارد به پايبندي تيم مديريت به قرارداد اهميت مي‌دهد. مديريت استقلال اما قراردادي امضا كرده كه از نظر مالي توانايي اجرايش را ندارد. اين يك بدعت در فوتبال جهان است كه در ايران به عادت تبديل شده. مديران بازيكني را جذب مي‌كنند كه پولش را ندارند و به همين راحتي باشگاه‌هاي ايراني يكي از پرشكايت‌ترين باشگاه‌هاي دنيا در مسائل اينچنيني هستند.