به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، در سالگرد بمباران بیمارستان‌های غزه، یاد آن لحظات دلخراش و دردناک که در دل شب به وقوع پیوست، همچنان در دل تاریخ زنده است، بیمارستانی که باید پناهگاهی برای درمان و زندگی می‌بود، به یکباره به گورستانی تبدیل شد که جان‌های بی‌دفاع و معصوم را به کام مرگ کشید.

در آن شب، کودکان غزه که در آغوش مادران خود در انتظار آرامش و درمان بودند به طرز وحشیانه‌ای با بمب‌هایی که هیچ‌چیز جز ویرانی به همراه نداشتند، قربانی شدند و بمب‌ها نه‌تنها جسم که روح انسانیت را هم هدف قرار دادند.

در میان دود و ویرانی، آنچه که بیشتر از هر چیزی دردآور بود، بی‌گناهی کودکانی بود که هنوز در جستجوی لبخند مادرانه و بازی‌های کودکانه بودند، اما به ناگاه در شعله‌های آتش و ویرانی محو شدند.

کودکان بی‌پناهی که در یک‌لحظه، از تمامی آرزو‌ها و رؤیاهایشان محروم شدند و هیچ‌گاه فرصت نداشتند که زندگی‌شان را در کنار خانواده‌هایشان و در آرامش سپری کنند و این جنایت نه‌تنها زندگی جسمی این کودکان را به پایان رساند بلکه تمام معصومیت و آینده‌شان را در زیر آوار جنگ و خشونت دفن کرد؛ و این تنها آغاز داستان است؛ داستانی که سال‌هاست در غزه نوشته می‌شود ولی نه در کتاب‌های تاریخ که در دل‌های انسان‌های آزاده و در کوچه‌های تاریک و خونین این سرزمین.

کشتار کودکان غزه تنها یک فاجعه نیست، بلکه یک جنایت بی‌پایان است که هیچ دادگاهی آن را محاکمه نکرده و هیچ‌گاه از یاد‌ها نخواهد رفت، کودکان غزه که روز به روز قربانی بازی‌های کثیف سیاسی و جنگ‌های بی‌رحمانه شده‌اند، گویی از طرف رژیمی به قتل می‌رسند که در تاریکی وحشیانه‌ترین بی‌رحمی‌ها را علیه بشریت مرتکب می‌شود.

رژیم غاصب صهیونیستی که هر روز نام‌های جدیدی از کودکان کشته‌شده را در فهرست سیاه خود ثبت می‌کند، نه‌تنها در برابر فریاد‌های بی‌صدا و ناتوان مادران، بلکه در برابر تمام وجدان‌های بشری بی‌تفاوت است، این رژیم، با بمباران بیمارستان‌ها، مدارس و خانه‌ها، نشان داده است که هیچ ارزشی برای جان کودکان و انسان‌ها قائل نیست و معصومیت آنها را در آتش سیاست‌های جنگی خود می‌سوزاند.

آیا این کشتار‌های بی‌رحمانه می‌تواند چیزی جز جنایت علیه بشریت باشد؟ آیا رژیمی که در هر حمله و بمباران به اهداف غیرنظامی، به‌ویژه به بیمارستان‌ها و مدارس که تنها پناهگاه‌های امن برای این کودکان بی‌گناه هستند، دست می‌زند، جز با نام کودک‌کشی می‌تواند شناخته شود؟

اسرائیل، با فریبکاری‌های خود در زمینه امنیت، در حقیقت در پی نابودی تمام انسانیت است و وقتی که به کودکانی که حتی توان حمل اسلحه را ندارند، حمله می‌کند و در سکوت جهانی، جان آنها را می‌گیرد، در حقیقت هر نهاد انسانی و اخلاقی را به تمسخر می‌گیرد ولی جهان باید از خود بپرسد که چه زمانی این ظلم پایان خواهد یافت؟

در این سالگرد، باید بر این حقیقت تلخ تأکید کنیم که جنایات رژیم صهیونیستی تنها در غزه محدود نمی‌ماند؛ این جنایت‌ها سایه‌ای بر تمامی کره زمین افکنده است و سکوت در برابر این کشتارها، همدستی با جنایت است.

کودکانی که در آغوش مادرانشان، آینده‌ای روشن و پر از امید را می‌دیدند امروز در دستان رژیمی کودک‌کش و غاصب، ناپدید شده‌اند و، اما صدای آنها خاموش نخواهد شد، در هر گوشه از جهان، هنوز کسانی هستند که به یاد این کودکان، فریاد می‌زنند و خواهان عدالت هستند و تا زمانی که این فریاد‌ها شنیده نشود، غزه، همچنان در قلب هر انسان آزاده‌ای زنده خواهد ماند.

اما غزه فراموش نمی‌کند که این زمین که همیشه در سایه ظلم و ویرانی زندگی کرده، همچنان در دل خود، یاد این کشتار را حفظ خواهد کرد.

در سالگرد آن بمباران، باید صدای این کودکان را بشنویم، صدای کودکانی که در چشمانشان تنها عشق به زندگی می‌درخشید و اکنون در زیر آوار خاطرات، ناپیدا هستند و این جنایت تنها بر جسم انسان‌ها ضربه نزده است؛ بلکه به روح انسانیت نیز آسیب جدی وارد کرده است.

در این سالگرد، باید از خود بپرسیم که آیا ما در برابر این فجایع سکوت خواهیم کرد یا در کنار غزه خواهیم ایستاد تا جهان بداند که هنوز برای عدالت و حقیقت جای باقی است.

یادداشت از مهوش رحیمی

انتهای خبر/