سرویس فرهنگ مقاومت خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) هفتم آذر ماه مصادف است با نبرد مروارید در آب‌های خلیج فارس، که اوایل جنگ تحمیلی به اجرا درآمد و با پیروزی نیروهای ما به پایان رسید. اگر دنیای کتاب‌ها را در جستجوی کتابی درباره این نبرد زیرورو کنیم، به «آب و آتش» از سید جلال موسویان می‌رسیم که مجموعه‌ای است از خاطرات رزمندگان نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران. لابه‌لای خاطرات مکتوب‌شده در این کتاب، روایت مفصلی نیز از عملیات مروارید – که دنباله‌ای بر دو عملیات اشکان و شهید صفری بود - وجود دارد. دو عملیات نخست، به اهداف تعیین‌شده منتهی نشدند و کوشش نیروهای ما جز برخی خسارات جزئی به تأسیسات دریایی دشمن در دو اسکله البکر و الامیه، حاصلی نداشتند. عملیات مروارید، یعنی سومین عملیات، اجرا شد تا کار ناتمام مانده را تمام کنیم.
به روایت ناصر سرنوشت «پس از آنکه عراق اعلام کرد که نیروی دریایی و ارتش ایران هیچ‌گونه خساراتی به سکوهای نفتی و مواضع صدور نفت عراق وارد نکرده است، تصمیم گرفته شد تا ضرب شست محکمی به او نشان دهیم و ضمن فلج کردن دشمن بتوانیم چند واحد آن‌ها را نیز تصرف کنیم و نشان دهیم هر لحظه اراده کنیم قادریم حتی با تعداد محدودی از کارکنان این کار را انجام دهیم.» در روایتش از عزم راسخ نیروهای ما، و از آمادگی کامل برای انهدام قطعی دشمن در خلیج فارس می‌گوید. «تصمیم بر این بود که ضربه سنگینی به نیروی دریایی عراق وارد شود. این برنامه که از سوی نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران به‌طور دقیق برنامه‌ریزی شده بود با همکاری برادران همرزم ما در هوا دریا و نیروی هوایی به اجرا درآمد.»
او اضافه می‌کند: «به وسیله تعدادی از بالگردهای نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران روی سکوی البکر عراق پیاده شدیم. به محض پیاده شدن گروه ما، عراقی‌ها که فکر می‌کردند حمله گسترده‌ای برای تصرف سکوها آغاز شده است، شروع به تیراندازی به سوی ما کردند. اما از آنجا که ما پیش از آن تمام مواضع سکوها و نقاط دشمن را شناسایی کرده بودیم، از زاویه‌ای وارد شدیم که آن‌ها به هیچ‌وجه نتوانستند در مقابل‌مان مقاومت کنند و با وجود اینکه سکوها را در اختیار داشتند و مجهز به سامانه پدافند ضدهوایی و موشک بودند – البته این‌ها را که نام می‌برم بعد از تصرف سکو به وجود آن‌ها پی بردیم و همه این ادوات و تجهیزات جنگی به تصرف ما درآمد – حتی با همه سلاح‌ها و جنگ‌افزارهایی که داشتند نتوانستند در برابر ما مقاومت کنند.»
پژوهشی درباره عملیات مروارید
همچنین کتابی پژوهشی درباره این نبرد دریایی وجود دارد که نباید از اشاره به نام آن غفلت کرد. این کتاب دویست‌وپنجاه صفحه‌ای، «عملیات مروارید» نام دارد و از تولیدات انتشارات راهبردی نهاجا است. این کتاب، به تعبیری بازخوانی یک تجربه است؛ تجربه عملیاتی پیروزمندانه که ترکیبی از فداکاری و شهامت و مسئولیت‌پذیری و دانش نظامی بود. در آن می‌خوانیم که در سپیده دم هفتم آذر ۱۳۵۹ در یک درگیری شدید، قهرمانان نیروی دریایی ارتش ایران با اتکا به ذات پروردگار، عملیات مروارید را اجرا کردند. در این نبرد هفت ناوچه مدرن و اژدرافکن عراقی از نوع اوزا به قعر دریا فرستاده شدند؛ همچنین چند فروند ناو، تعدادی هواپیما و هلی‌کوپتر توسط ناوچه همیشه قهرمان پیکان نابود شدند؛ بسیاری از نیروهای دشمن که روی ناوها مستقر بودند به هلاکت رسیدند و تعدادی هم به اسارت در آمدند با اجرای موفقیتآمیز عملیات مروارید سکوهای نفتی البکر و الامیه برای اولین بار به دست پرسنل نیروی دریایی ایران افتاد. این دو سکو که برای دشمن اهمیت حیاتی داشت به دست نیروهای ایرانی افتاد و پس از آن صدور نفت عراق از خلیج فارس به صفر رسید.
فرماندهان نیروی دریایی ایران با دور اندیشی و با توجه به اینکه جنگ در دریا ابعاد مختلف سیاسی اقتصادی و بین المللی را در بر خواهد داشت چند روز پس از جنگ بخش عظیمی از خلیج فارس را منطقه جنگی اعلام کردند از آن زمان عراق عملاً در محاصره دریایی نیروهای ایرانی درآمد و راه مواصلات دریایی به بنادر امالقصر و بصره قطع شد.معمولاً در هر جنگی کمبود ارزاق و یا قحطی و عدم صدور کالا از راههای آبی در تاریخ جنگهای دریایی به چشم می خورد ولی در هشت سال جنگ با عراق شاهد بودیم علیرغم بعضی کمبودها ارزاق اساسی به راحتی در اختیار مردم قرار گرفت وصادرات کالا و نفت نیز به روال عادی انجام شد. و این میسر نبود مگر با اراده ارتشی قدرتمند که بتواند سیادت خود را در زمین دریا و هوا حفظ کند.
∎