«همه برده اطلاعاتیم. واقعاً هستیم. همه ما برده‌ایم، بنابراین هر احساسی نسبت به رهبران داشته باشید، اگر بگویید این مرد دیوانه است یا آن یکی عاقل، بهتر است متوجه باشید که هر دو طرف شما را فریب می‌دهند، تمام.»
دنزل واشینگتن در مصاحبه‌ای که چندی پیش با «زینب جیوا» بلاگر مسلمان داشت ۱۰توصیه به بازیگران جویای نام کرد: «بازیگری روی صحنه [تئاتر]را یاد بگیرید. به شبکه‌های اجتماعی تکیه نکنید. [گوشی موبایل]را زمین بگذارید. خاموشش کنید. دهان‌تان را ببندید. ساکت باشید. یاد بگیرید. بخوانید. آرام باشید. بهتر شوید. در بخش اول زندگی یاد می‌گیرید. در بخش دوم به دست می‌آورید. در بخش سوم برمی‌گردانید.»
واشینگتن در مصاحبه‌ای که به تازگی با رسانه انگلیسی «تایمز لندن» انجام داده معتقد است مردم این روز‌ها فریب هر دو جناح سیاسی ایالات‌متحده را می‌خورند. وی در فیلم سینمایی «گلادیاتور۲»
(Gladiator II) «ساخته ریدلی اسکات» که در بازار‌های بین‌المللی رکوردشکنی کرده، نقش یک تاجر اسلحه به نام ماکرینوس در روم را بازی کرده است که گروهی از گلادیاتور‌ها را نگهداری می‌کند.
واشینگتن می‌گوید هر کشوری نواقص خودش را دارد، اما در عصر دیجیتال نظارت راحت‌تر و حکمرانی پوچ‌تر شده است: «خیلی راحت است که خارج از امریکا باشی و بگویی چنین و چنان. به سمت دیگری رو کنید، می‌دانید؟ کشوری انتخاب کنید. هر کشوری.»
او ادامه می‌دهد: «اما گوش کنید، همه‌اش سیاست است؛ همه‌اش وعده‌های عمل نشده و حالا در عصر اطلاعات روش این است که- اگر روشی باشد- چپ یا راست، یاد گرفته‌اند که چگونه از آن ابزار‌ها برای فریب مردم استفاده کنند. اولین فیلمی که بازی کردم، «رونوشت کاربنی» (Carbon Copy) جمله بسیار خوبی داشت: «قدرت مردم؟ بله، زمانی قدرت داشتند، اسم آن زمان «عصر حجر» است.»
واشینگتن ادامه می‌دهد: «حالا همه برده اطلاعاتیم. واقعاً هستیم. همه ما برده‌ایم، بنابراین هر احساسی نسبت به رهبران داشته باشید، اگر بگویید این مرد دیوانه است یا آن یکی عاقل، بهتر است متوجه باشید که هر دو طرف شما را فریب می‌دهند، تمام.» او، اما راه‌حلی برای بیرون آمدن از این بن‌بست ارائه می‌دهد: «پس به سینما بروید.»
واشینگتن در بخش دیگری از مصاحبه با «تایمز لندن» معترف می‌شود که در اوایل دوران بازیگری تصمیمات نادرستی گرفته است: «پس از «مالکم ایکس» (Malcolm X) [در سال ۱۹۹۲]چند فیلم خیلی قراضه بازی کردم. آنها را جست‌وجو کنید- اسامی آنها را نمی‌گویم. همگی در دهه۱۹۹۰ ساخته شدند، اما برای من درآمد داشتند. مسئولیت‌هایی داشتم.»
او اضافه می‌کند: «در زندگی، یاد می‌گیرید، به دست می‌آورید و بعد برمی‌گردانید، بنابراین اگر ۹۰سال عمر کنید، تا ۳۰ سالگی یاد می‌گیرید و از ۳۰ تا ۶۰ به درآمد می‌رسید... در آن دوره در حال کسب درآمد بودم.»
واشینگتن در آن دهه در فیلم‌هایی، چون «هیاهوی بسیار برای هیچ» (Much Ado About Nothing)، «پرونده پلیکان» (The Pelican Brief)، «فیلادلفیا» (Philadelphia) و «شجاعت زیر آتش» (Courage Under Fire) ظاهر شد. او اولین اسکارش را در سال ۱۹۹۰ برای «افتخار» (Glory) و دومی را در سال ۲۰۰۲ برای «روز تعلیم» (Training Day) دریافت کرد.
او در همین گفتگو اعتراف می‌کند که هیچ یک از فیلم‌های خودش را به صورت کامل تماشا نکرده است: «تمام چیزی که می‌بینید، خطا‌های خودتان است. از طرفی به هر حال چرا باید تماشا کرد؟»