صاحب‌خبر - گروه فرهنگ و هنر: جشن سینمایی و تلویزیونی حافظ، در بیست‌‌وسومین دوره خود گامی به جلو برداشت و با فاصله گرفتن از بی‌نظمی‌های مرسوم سال‌های گذشته، شامگاه شنبه در تالار وزارت کشور برگزار شد؛ مکانی که به مراتب شایسته‌تر از هتل‌های مجلل اما بی‌روحی بود که پیش‌تر میزبان این جشن بودند. با این حال، در پس این نظم ظاهری، همچنان مسائلی نهفته است که جشن حافظ را از رسیدن به جایگاه درخشان سال‌های مدیریت مرحوم علی معلم بازمی‌دارد. امسال فضای رسمی و مدیریت منظم‌تر برگزاری مراسم باعث شد بخش زیادی از آشفتگی‌های گذشته در آیین اجرا کاهش یابد. دیگر خبری از تاخیرهای شدید یا بی‌برنامگی در چینش آیتم‌ها نبود اما اجرای موسیقی ضعیف و ناپخته رضا یزدانی که بدون آمادگی و کیفیت فنی لازم روی صحنه رفت، نشان داد هنوز استانداردهای کیفی در تمام بخش‌ها رعایت نمی‌شود. * طولانی و خسته‌کننده یکی از مشکلات همیشگی جشن حافظ، یعنی طولانی بودن بیش از حد مراسم، همچنان پابرجا بود. تاخیر اولیه و ادامه یافتن جشن تا پاسی از شب، خستگی میهمانان و حتی تضعیف کیفیت بخش‌های پایانی را به دنبال داشت. این در حالی است که در مدیریت رویدادهایی چنین مهم، تنظیم دقیق زمان‌بندی از پایه‌ای‌ترین اصول به شمار می‌رود. * معیارهای انتخاب و شائبه‌های همیشگی از جمله بزرگ‌ترین نقاط ضعف امسال، انتخاب‌های بحث‌برانگیز در بخش نامزدها و برندگان بود. آثاری چون «نیسان آبی» که با انتقاد شدید مخاطبان و منتقدان همراه بودند، در کنار سریال‌هایی چون «سرزمین مادری» قرار داشتند و در کمال تعجب آثار موفق و مردمی مانند «نون خ» یا «زیرخاکی» جایی در فهرست نامزدها نداشتند. * بودجه و اولویت‌ها یکی دیگر از موضوعات مهم، تامین مالی جشن از سوی اسپانسرها بود. هر چند امید معلم اعلام کرد تمام هزینه‌ها از این طریق تامین شده است اما سوالی که برای بسیاری از مخاطبان مطرح شد، این بود که چرا بخشی از این بودجه برای حمایت از هنرمندان مستقل اختصاص نمی‌یابد؟ جشن حافظ به عنوان یک رویداد خصوصی، می‌تواند نقشی سازنده‌تر در حمایت از بدنه سینما و تلویزیون ایران ایفا کند اما تاکنون در این زمینه عملکردی صرفا نمایشی داشته است. * میراث علی معلم؛ جشن حافظ به کجا می‌رود؟ جشن حافظ در دوران مدیریت علی معلم، صرف‌نظر از کاستی‌های آن، همواره بستری بود برای ایجاد یک آیین مستقل، فاخر و فراتر از وابستگی‌های مرسوم. با اینکه امسال نظم بیشتری در برگزاری مراسم دیده شد اما نبود دقت در انتخاب برندگان و عدم تمرکز بر ارتقای کیفی آن، همچنان این رویداد را از بازگشت به اوج خود بازمی‌دارد. اگر امید معلم بخواهد میراث پدر را حفظ کند، باید نه‌تنها در بخش اجرایی، بلکه در محتوای جشن نیز بازنگری جدی داشته باشد. جشن حافظ می‌تواند دوباره به همان شکوهی بازگردد که زمانی تحت مدیریت علی معلم، به یک رویداد معتبر و قابل احترام برای تمام اهالی سینما و تلویزیون ایران تبدیل شده بود. در پایان، بیست و سومین جشن حافظ اگر چه به نسبت دوره‌های قبل، گامی رو به جلو محسوب می‌شود اما هنوز تا رسیدن به استانداردهایی که علی معلم برای آن وضع کرده بود، راه درازی در پیش دارد.∎​