گرچه انگیزه و دلیل رایزنی پیامبر با انگیزه و دلیل ما، در برخی موارد متفاوت است، امّا برای بندگانی چون ما طبیعی است که «مشورت کردن سرچشمه هدایت و راهنمایی‏‌هاست». هر کس از زاویه‌‏ای به کارها می‏‌نگرد و تبادل‏‌نظر موجب همه‏‌جانبه‏‌نگر شدن آدمی است. آدمی‏‌ هر قدر هم که‏ زیرک و خردمند باشد باز هم نمی‏‌تواند همه چیز را در همه وقت در خاطر خود آماده داشته باشد. نشانه‌‏اش هزاران بار افسوسی است که حتماً همه ما تا به حال تجربه کرده‌‏ایم و با گزیدن لب به دندان گفته‏‌ایم: «اگر این را زودتر به من گفته بودند آن کار را نمی‏‌کردم» اگر چنین است، چرا باید منتظر ماند که دیگران به سراغ ما بیایند؟ چرا ما به دنبال خردمندانِ خیرخواه و صادق نرویم و خود را در فهم و عقل آنان شریک نکنیم؟ 

این جمله آسمانی از مولای فرزانگان است که فرمود: «هر که خود رأی گردید به هلاکت رسید و هر که با مردمان رأی برانداخت، خود را در خِرد آنان شریک ساخت». اگر هیچ چیز از رایزنی با دیگران نصیب ما نشود، دست‏‌کم در عزم خود استوارتر می‏‌شویم و مشاوران نیز به حسن تدبیر ما پی‏‌‎ خواهند برد و این، هر دو، از درون و برون مشوق و پشتیبان ما در انجام کاری است که انتخاب کرده‌‏ایم. برای همین باید پذیرفت که «هیچ دلگرمی و پشتیبانی، مطمئن‏‌تر از مشورت نیست».