گروه فرهنگ دفاع‌پرس- اکبر صفرزاده؛ برخی از کارشناسان بر این اعتقاد هستند که ابراهیم حاتمی‌کیا بازتاب‌دهنده احوالات مردم جامعه در طول ۳۰ سال گذشته بوده است و برخی دیگر بر این اعتقاد هستند که او بازتاب‌دهنده احوالات حاکمیت است و می‌توان رویکرد‌های حاکمیت در دو سه دهه گذشته را درون فیلم‌های او جستجو کرد. 

حاتمی‌کیا فعالیت در عرصهٔ سینما را در دهه ۶۰ آغاز کرد. فیلم پویانمایی موعود و دو فیلم ۱۶ میلی‌متری به نام‌های صراط (۱۳۶۳) و طوق سرخ (۱۳۶۴) از جمله دست‌گرمی‌های او برای ورود به سینمای حرفه‌ای بود. وی ساخت فیلم بلند را با «هویت» در سال ۱۳۶۵ آغاز کرد و پس از آن «دیده‌بان» را در سال ۱۳۶۷ و «مهاجر» را درسال ۱۳۶۸ ساخت. 

دهه ۶۰ یکی از پربارترین و پرافتخارترین دهه‌های سینمای ایران است. علی‌رغم تمامی انتقاد‌هایی که به مدیران این دهه می‌شود، باید تاکید کرد این دهه سکوی پرتاب سینمای ایران به جشنواره‌های دنیا و پس از آن به سینما‌های بین المللی است. 

تا قبل از این دهه حضور سینمای ایران در جشنواره‌های معتبر دنیا و پیش چشمان تماشاگران بین‌المللی بسیار کم و اندک بوده، اما در این دهه و به مدد رویکرد صادراتی حاکمیت در حوزه سینما، فیلمسازان ایران تقریباً تمامی جوایز جشنواره‌های دنیا را فتح کردند. 

در مقطعی از دهه ۶۰ تب تند حضور در جشنواره‌های خارجی و کسب افتخارات آن قدر بالا گرفت که کارگردان‌های این‌گونه فیلم‌ها به مشهورترین افراد جامعه تبدیل شدند. کلوزآپ یا نمای نزدیک ساختهٔ عباس کیارستمی محصول سال ۱۳۶۸ درباره مردی است به نام حسین سبزیان که شباهت عجیبی با یکی از کارگردان‌های صاحب نام آن دوران دارد.

فیلم‌های «مهاجر» و «دیده‌بان» از بهترین فیلم‌های صادراتی ایران هستند که تحت‌تاثیر فضای صادراتی حاکم بر سینمای دهه ۶۰ تولید شده‌اند. این دو فیلم تا الان که سی و چند سال از تاریخ تولید آنها می‌گذرد، همچنان سرپا هستند و قابل دیدن. «دیده‌بان» و «مهاجر» همچنان بهترین فیلم‌های حاتمی‌کیا هستند. 

در اواخر دهه ۶۰ و چند سال پس از تولید «دیده‌بان» و «مهاجر» ابراهیم حاتمی‌کیا به تدریج از رویکرد‌های صادراتی فارابی و حوزه هنری فاصله گرفت و با تهیه‌کننده‌هایی جدید و رویکرد‌هایی جدید و نگاه به مسائل روز حاکم بر جامعه ایران فیلم‌هایی مانند وصل نیکان، از کرخه تا راین، خاکستر سبز و بوی پیراهن یوسف را ساخت. 

برخی بر این ادعا هستند که فیلم «برج مینو» که در سال ۱۳۷۶ توسط وی ساخته شد به رابطه عجیب و تودرتوی او با مسعود فراستی و سید مرتضی آوینی می‌پردازد و رها کردن منصور در پایان فیلم به نوعی رها کردن فراستی و اندیشه‌های سینمایی اوست.

طبق اخبار منتشرشده در رسانه‌های مختلف حاتمی‌کیا چند سال اخیر را در حال تولید مجموعه سینمایی موسی (ع) بوده است. داستان زندگی حضرت موسی (ع) داستانی است جهانشمول که تاکنون بیش از ۱۰ بار توسط کمپانی‌های مختلف دنیا به فیلم تبدیل شده و تماشاگران بسیار زیادی را به سالن‌های سینما کشانده است. 

اینطور به نظر می‌رسد که ابراهیم حاتمی‌کیا بعد از ۳۵ سال دوباره به استعداد‌ها و غریزه‌های اصلی و توانمند خود بازگشته و در مسیر صادرات قرار گرفته است. او با مجموعه سینمایی حضرت موسی (ع) می‌تواند جایگاه خود را به عنوان یک فیلمساز بین المللی کاربلد در سراسر دنیا تثبیت کند.

انتهای پیام/ 121