به گزارش تین نیوز به نقل از ایسنا، با پیروزی قاطع «دونالد ترامپ» در انتخابات ریاست جمهوری پنجم نوامبر آمریکا و بازگشت دوباره او به کاخ سفید از ماه ژانویه، ایالات متحده و غرب درخصوص رویکرد خود در قبال افغانستان با فرصت ها و چالش های جدیدی مواجه هستند.

«زلمی خلیلزاد» نماینده ویژه پشین آمریکا در صلح افغانستان اخیرا در اظهاراتی، انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را «گشایشی برای اجرای کامل توافق دوحه» و حرکت به سمت «عادی سازی» دانست و این درحالیست که خود طالبان از ترامپ خواستار «فصل جدیدی» در روابط آمریکا و افغانستان شده است.

فارن پالسی در گزارشی با اشاره به همین مسئله می نویسد: «ترامپ به عنوان رئیس جمهور میانجی توافقنامه دوحه بود؛ توافقی که زمینه را برای خروج تمامی نیروهای خارجی از افغانستان هموار ساخت. ترامپ اکنون در دومین دوره ریاست غیرمتوالی خود فرصت بی نظیری دارد تا اعتباری را با طالبان بسازد و بدین ترتیب از اشتباهات گذشته جلوگیری کند. ترامپ هم اکنون در بحبوحه افول تمرکز غرب، وارث روابط تقریبا بن بست ایالات متحده با طالبان خواهد شد.»

این نشریه آمریکایی می افزاید: «در حالیکه همسایگان افغانستان اساسا به سمت به رسمیت شناختن دوفاکتو طالبان حرکت می کنند، اخیرا بسته شدن سفارتخانه های افغانستان در اروپا و حذف بی سروصدای نمایندگی ویژه آمریکا در امور افغانستان نشان دهنده افزایش فاصله دیپلماتیک بین کابل و غرب است؛ امری که اهمیت به رسمیت شناخته شدن را برای طالبان کاهش داده و یکی از اهرم های کلیدی غرب را از بین برده است.»

هدف آمریکا در مداخله افغانستان هرگز ترویج حقوق بشر نبوده است

فارن پالسی با اشاره به منافع کلیدی غرب در افغانستان می نویسد: «ایالات متحده و شرکای اروپایی آن در افغانستان چهار منفعت کلیدی دارند: مبارزه با تروریسم، مبارزه با مواد مخدر، کنترل مهاجرت و بازگشت امن زندانیان تحت کنترل طالبان؛ مواردی که پیشبرد همه آنها مملو از چالش است و پیچیده تر کردن مسائل پنجمین نگرانی محسوب می شود. در این میان، آمریکا یک تعهد اخلاقی نیز درخصوص حفظ دستاوردهای مداخله جویانه ۲۰ ساله ناتو در افغانستان دارد و لازم به ذکر است که ترویج حقوق بشر هرگز هدف اصلی مداخله ایالات متحده نبوده است.»

این رسانه آمریکایی ضمن آنکه «دیپلماسی متعهد و هماهنگ ایالات متحده و اروپا در خارج و داخل افغانستان» را مستلزم عبور از پیچیدگی ها می داند، گزارش می دهد: «همانطور که آنها با هم جنگیدند، اکنون باید یک جبهه متحد در تلاش های دیپلماتیک ارائه دهند. در حالیکه تعامل مستقیم با طالبان شاید بحث برانگیز باشد، اما قرار دادن آن به عنوان بخشی از یک تلاش گسترده تر فراآتلانتیک، طالبان را از نظر سیاسی قابل دوام تر می کند. غرب باید به جای انجام تظاهرات های بی اثر یا امید به شکستن طالبان از درون، واقعیت کنونی افغانستان را بپذیرد و در جایی که منافع همسو است، مشارکت کند و صبر استراتژیک را به کار گیرد.»

مقامات طالبان در مسکو - ماه مه ۲۰۱۹

فارن پالسی با اشاره به توقعات طالبان می نویسد: «گذاشتن احترام و اعطای مشروعیت مانند به رسمیت شناختن رسمی نیست. طالبان از اواخر دهه ۱۹۹۰ به دنبال این بوده که در عرصه بین المللی به رسمیت شناخته شود و یک کرسی در سازمان ملل داشته باشد اما مهم تر از این مسئله، آنها به دنبال احترام نیز هستند. امروزه بسیاری از رهبران ارشد طالبان سال ها را در خارج از کشور زندگی کرده اند و درک قوی تری از دیپلماسی نسبت به دهه ۱۹۹۰ دارند. برای طالبان، تعامل دوفاکتو و نمایش احترام دیپلماتیک بسیار مهم تر از مشروعیت قانونی بین المللی است.»

این رسانه آمریکایی در رابطه با سیاست های دولت بایدن در قبال طالبان نوشته است: «دولت بایدن تاکنون در به رسمیت شناختن طالبان خودداری کرده و به اجماع بین المللی نرسیده است و اتفاقا به همین دلیل از آن به عنوان اهرم و ابزار چانه زنی استفاده می کند. با این حال، از آنجایی که بازیگران منطقه ای سیاست واقعی را مقدم بر ایدئولوژی می دانند، استراتژی غرب برای به رسمیت نشناختن دیگر ابزار موثری به شمار نمی رود. از همه مهم تر، وعده واهی برای به رسمیت شناختن طالبان راه معناداری را در راستای تحت فشار گذاشتن آنها ایجاد نمی کند، برعکس مردم افغانستان را در بن بستی طولانی قرار می دهد.»

فارن پالسی در پایان این گزارش می نویسد: «غرب همچنان منافع جدی در افغانستان دارد اما نگرانی های سیاسی غرب و ترس از مشروعیت بخشیدن به طالبان، تلاش های دیپلماتیک معنادار را خفه کرده است.»