به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ حمایت آمریکا از شاه و اعتراض شوروی به این سیاست، بخشی از رقابت ابرقدرت‌های جهان دوقطبی در دوران جنگ سرد بود. اگرچه آمریکا تلاش کرد با حمایت از شاه، موقعیت خود را در ایران حفظ کند، اما این سیاست ناکام ماند و انقلاب اسلامی منجر به خروج ایران از مدار سیاست‌های غرب شد. شوروی نیز با وجود اعتراض به نقش آمریکا، نتوانست نفوذ قابل توجهی در ایرانِ پس از انقلاب پیدا کند؛ زیرا ماهیت ایدئولوژیک جمهوری اسلامی با کمونیسم در تضاد بود. این دوره نشان‌دهنده‌ی تأثیرگذاری رقابت ابرقدرت‌ها بر تحولات داخلی ایران و هم‌زمان، محدودیت‌های آن‌ها در مدیریت پیامدهای غیرمنتظره انقلاب بود.
در اواخر نوامبر ۱۹۷۸ (آبان ۱۳۵۷) بحران ایران برای اولین بار، بین‌المللی شد. برژینسکی [مشاور امنیت ملی دولت آمریکا] علت آن را بیانیه‌های واشتنگتن در حمایت شدید از شاه تلقی کرد و گفت:
«در ۱۸ نوامبر ۱۹۷۸م / ۲۷ آبان ۱۳۵۷ ش پیامی از سوی برژنف برای رئیس‌جمهوری دریافت کردیم که در آن ایالات متحده به دخالت نظامی در ایران متهم شده بود و اخطار شده بود که این عمل برای اتحاد شوروی از نظر امنیتی نگرانی ایجاد می‌کند در حالی که پاسخ وزارت امور خارجه لحنی پوزش‌آمیز داشت، به توافق با وزارت دفاع تأکید کردیم که ایالات متحده هیچ‌گونه قصد مداخله در امور ایران را ندارد و آمریکا و شوروی هر دو باید به حاکمیت ایران احترام بگذارند ما حمایت خود را از ایران و شاه و تعهدمان را به استقلال و تمامیت ایران مجدداً مورد تأکید قرار داده و متذکر شده بودیم که از شوروی‌ها نیز چنین انتظاری داریم در پایان نیز متذکر شدیم شوروی‌ها نباید از نسبت‌های نادرست خود مبنی بر قصد دخالت ما در امور ایران برای مداخله‌ی خودشان در این کشور استفاده کنند.» (منبع برژینسکی، زبیگنیو (۱۳۶۲). اسرار سقوط شاه و گروگان‌گیری، ترجمه حمید احمدی، تهران: نراقی، صص ۴۴-۴۵.)
۲۳۲۵۹