طوفان بیاید یا زلزله، جنگ باشد یا سونامی، آوارگی باشد یا سرگردانی؛ آنچه انسان را زنده نگه میدارد، امید است.
به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، جوانان آواره فلسطینی در حال ثبت روزمرگی‌های خود در زمان جنگ در تیک‌تاک و اینستاگرام هستند و به دنبال‌کنندگان خود در خارج از کشور این امکان را می‌دهند که جنبه‌ای شخصی‌تر از این درگیری با صهیونیست ها را ببینند.
در روزگاری که حتی خبرنگاران نمی‌توانند در زیر موشک باران رژیم صهیونیستی از وقایع واقعی زندگی فلسطینیان گزارش تهیه کنند، این جوانان فلسطینی هستند که با انتشار ویدیو‌هایی در فضای مجازی به دنبال ثبت روزمرگی هایشان در میان جنگ هستند تا آنچه که بر آنها میگذرد را به دست مخاطبان در سرتاسرجهان برسانند.
نیویورک تایمز در گزارشی به قلم بلال بشیر، از انتشار ویدیو‌هایی توسط جوانان فلسطینی درباره روزمرگی‌های زندگی در جنگ خبر داده است.
از جمله جوانانی که به ثبت وقایع از زندگی روزمره فلسطینیان در میان جنگ پرداخته محمد سعید الحلیمی است.
الحلیمی که درمیان دوستان و در فضای مجازی به نام "مدو یا Medo" شناخته می‌شود، از مدت‌ها قبل مهارت یک نوجوان در ثبت لحظات مانند غروب خورشید، آهنگ‌ها و اتفاقات مهم زندگی در قالب کلیپ‌های کوتاه ویدئویی را داشت.
اما این زندگی پس از سقوط بمب‌های رژیم اشغالگر بر غزه در پاسخ به حمله حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، به شدت دگرگون شد، بطوریکه پس از این بمباران‌ها او را مجبور شد به یک کمپ موقت در کنار ساحل پناه ببرد.
با گذشت ماه‌ها از جنگ و با تثبیت بیشتر وضعیت آوارگی او، الحلیمی دوربین گوشی خود را به سوی تجربه‌های سورئال روزمره در شرایط کابوس وار زندگی در میان جنگ گرفت.
الحلیمی ۱۹ ساله، در مصاحبه‌ای در ماه ژوئیه گفت: «می‌خواستم چیزی مثبت نشان دهم، کمی مقاومت در برابر رنج روزمره.» او اضافه کرد که امیدوار است بتواند «جنبه‌ای پنهان از سبک زندگی این مردم» را به تصویر بکشد.
فلسطینیان گرفتار در غزه از ابتدای جنگ با صهیونیست ها، آن را در قالب ویدئو‌های اغلب دلخراش ثبت کرده‌اند که نمایی نزدیک از بمباران‌های رژیم صهیونیستی را به میلیون‌ها نفر در سراسر جهان نشان داده است. بسیاری از پست‌های آنها در اوایل درگیری به سرعت در فضای مجازی منتشر شد، در حالی که رسانه‌های خبری سنتی برای اعزام خبرنگاران به این منطقه محاصره‌شده با مشکلات زیادی مواجه بودند.
دریچه ای متفاوت
اکنون، جوانان غزه‌ای دریچه‌ای متفاوت از زندگی خود را به اشتراک میگذارند: روزمرگی‌هایشان در میانه جنگی که یک سال از آن گذشته و به نظر می‌رسد پایانی برای آن وجود ندارد.
مدو شروع به انتشار پست‌هایی درباره انتظار‌های چندساعته برای پر کردن ظروف آب آشامیدنی، درست کردن غذا با مواد غذایی محدود و یک قطعه باغ جدید کرد که در خاک کنار کمپ چادری که ماه‌ها پناهگاه خانواده‌اش بود، ایجاد کرده بود.
غزه در اینستاگرام
برخی از فلسطینیان در غزه با هر آنچه مواد کمی که در دسترس دارند نحوه پخت غذا بر روی آتش را مستند می‌کنند. برخی دیگر جعبه‌های کمک‌های بشردوستانه را باز می‌کنند و یا روتین‌های ورزشی را به اشتراک میگذارند. برخی نیز بازی‌های دوستانه فوتبال و شطرنج در میان توده‌های آوار و صف‌های طولانی برای آب را به نمایش میگذارند.
پروفسور لائورا کروی از اساتید دانشگاه بارسلونا که فعالیت فلسطینیان در فضای مجازی را مورد مطالعه قرار میدهد در خصوص این فعالیت جوانان فلسطینی می‌گوید: «این جوانان یک نفر مثل ما هستند که به ما می‌گویند که آنها نیز وجود دارند — به همان شیوه‌ای که ما وجود داریم.»
پیش از جنگ، یکی دیگر از جوانان فلسطینی بنام محمد فارس ساکن خان یونس می‌باشد، درست وقتی که جنگ آغاز شد، اولین سال خود را در دانشگاه الاقصی شروع کرده بود. والدین او که کارکنان UNRWA (آژانس امداد و کاریابی سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی) بودند، او را تشویق کردند تا زندگی‌اش را مستند کند.
او در یک مصاحبه اخیر از خان یونس، گفت: «چرا از این فرصت استفاده نکنیم تا با جهان صحبت کنیم؟»
به گفته فارس وی با مشکلات ناشی از آوارگی و کمبود مواد غذایی سالم دست و پنجه نرم می‌کند. پیدا کردن اتصال اینترنت پایدار می‌تواند با مشکل مواجه است و گاهی ساعت‌ها منتظر می‌ماند تا یک ویدیو بارگذاری شود.
فارس می‌گوید: «آنچه که می‌خواهم مردم از ویدیو‌های من دریافت کنند این است که ما تلاش می‌کنیم با وضعیت کنار بیاییم.»
این، یک درصد از زندگی‌ام ماست
برخی از بینندگان از الحلیمی و دیگرانی مانند او انتقاد کرده‌اند و آنها را متهم به انتشار اطلاعات نادرست کرده‌اند، یا با توجه به پیام‌های شاد و خوشایندشان، به مبارزه آنها شک کرده‌اند.
اما او در ویدیویی که در ماه مه منتشر کرد در این خصوص گفت: «من فقط یک درصد از زندگی‌ام را نشان می‌دهم — یک درصدی که سعی می‌کنم از آن لذت ببرم.» او اضافه کرد: «ما از جهنم عبور کرده‌ایم.»
لائورا کروی در خصوص انتقادات پیش آمده نیز اظهار می‌کند: پافشاری بر اشتراک‌گذاری روزمرگی‌ها یا گنجاندن لحن سبک‌تر در مطالب مربوط به جنگ، خود نوعی مقاومت است.
این حرکت جوانان اتفاقا خیلی هم سیاسی است. آنها در این سبک ویدیو‌ها بیان می‌کنند که ما زنده‌ایم و ادامه خواهیم داد. ’» او توضیح داد که ارائه این ویدیو‌ها به عنوان محتوای سبک زندگی، احتمال اینکه الگوریتم‌های رسانه‌های اجتماعی آنها را با مخاطبان وسیع‌تری به اشتراک بگذارند، بیشتر می‌کند.
دکتر کروی در ادامه می‌گوید که فعالان در جا‌های دیگر از ویدیو‌های با لحن بازیگوش در پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی برای انتقال پیام‌هایی درباره دیگر مسائل استفاده کرده‌اند. مانند مبارزه با کشتار زنان در آمریکای لاتین.
الحلیمی می‌گوید که ساخت ویدیو‌ها به او کمک کرده است تا با سختی‌های روزمره‌اش کنار بیاید.
او در یک مصاحبه در تابستان گفت: «من تمام تلاشم را می‌کنم تا جنبه‌های جدید و روشن از زندگی چادری‌ام بسازم و آن را به یک روز به یاد ماندنی تبدیل کنم.» او اضافه کرد: «لحظه‌ای از درد، به لحظه‌ای از امید.»
در ۲۵ اوت، او آخرین ویدیوی خود را در اینستاگرام به اشتراک گذاشت. روز بعد، طبق گفته یک دوست که با او بود، الحلیمی در یک کافه در خان یونس بود که در حمله هوایی رژیم صهیونیستی جان خود را از دست داد.