[ شهروند] تاریخ اشغالگری رژیم صهیونیستی تا امروز مقاطع تاریکی را طی کرده است. اگر بخواهیم نگاهی گذرا به این اشغالگری داشته باشیم باید به سال 1948 برگردیم که به «یوم النکبه» (روز فاجعه) معروف شد. روزی که قیمومیت کشور بریتانیا بر فلسطین به پایان رسید و کشور جعلی اسرائیل با بیرون راندن صدها هزار فلسطینی و آواره شدن آن‌ها پایه‌گذاری شد. پیامدهای همین روز نحس بود که بعدها در سال 1967 به جنگ شش روزه انجامید؛ جنگی که نتایج فاجعه‌باری به دنبال داشت. در این جنگ، اسرائیل سه ارتش عربی را شکست داد، چهار برابر مساحت اصلی خود را به تصرف درآورد و همچنین ساختارهای سیاسی نظامی خود را با قدرتی تازه‌تر به سمت اشغالگری پیش برد. هرچند همزمان با این اشغالگری، مقاومت‌های مردمی علیه اشغالگری شکل می‌گرفت و پیش می‌رفت. با این حال اسرائیل به دلیل برخورداری از پشتوانه‌‌های سنگین حمایتی آمریکا و غرب، همچنان بر مواضع اشغالگری و توسعه‌طلبی خود استوار بود. سازشکاری‌های برخی کشورهای عربی نیز در این میان، تأثیر بسیار مهمی بر مواضع اسرائیل داشت. از جمله عادی‌سازی روابطی که اسرائیل در طول تاریخ خود بارها با کشورهای مختلف عربی پایه‌گذاری کرد؛ از مصر و اردن گرفته تا کشورهای دیگر عرب‌زبان. این طرح همچنان ادامه داشت تا اینکه در سال 2020 به «پیمان ابراهیم» منجر شد؛ توافقی که اسرائیل برای محکم کردن پایه‌های خود، طی آن می‌خواست به عادی‌سازی روابط با امارات متحده عربی، بحرین، سودان و مراکش برسد. علاوه بر این قرار بود تعداد زیادی از اعضای اتحادیه عرب، روابط نیمه‌رسمی خود با اسرائیل را برقرار کنند تا در آینده این روابط به ارتباطات رسمی تبدیل شود. این پیمان از آن جهت مهم بود که رژیم صهیونیستی می‌توانست با خیالی آسوده مناطق اشغالی باقیمانده فلسطینیان را نیز از روی نقشه محو کند. در واقع با این مقدمه می‌توان دریافت چرا عملیات «طوفان الأقصی» شکل گرفت تا ترفند اسرائیل را نقش بر آب کند. چراکه عادی‌سازی روابط با اسرائیل علناً نادیده گرفتن فلسطین و فراموش کردن تمام تاریخ اشغالگری اسرائیل بود. حالا نتانیاهو با توجه به تغییر ریاست‌جمهوری در آمریکا، در تلاش است تغییراتی را در دولت خود مد نظر قرار بدهد تا بتواند از این رهگذر به احیای «پیمان ابراهیم» برسد. همزمان نیز تلاش دارد با انتخاب چهره‌هایی کاملا افراطی، به طرح الحاق کرانه باختری به اسرائیل برسد. به همین منظور است که سفیر خود در واشنگتن را عوض می‌کند تا با مأموریتی ویژه به آمریکا برود. آنچه در ادامه می‌خوانید نگاهی است به این مأموریت این مأمور ویژه.
یک سفیر شهرک‌نشین
هفته گذشته، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی معاون سابق خود، یحیئیل لیتر که یک شهرک‌نشین صهیونیست است را به عنوان سفیر این رژیم در واشنگتن تعیین کرد. لیتر به جای مایک هرتزوک که ماموریتش رسماً در ژانویه آتی پایان می‌یابد، تعیین شده است. همزمان با بازگشت دونالد ترامپ، رئیس جمهور جدید آمریکا به کاخ سفید، لیتر نیز تصدی پست خود را بر عهده خواهد گرفت. لیتر در ایالات متحده متولد شده و در حال حاضر از ساکنان شهرک صهیونیست‌نشین عیلی در مرکز کرانه باختری اشغالی است. او به مواضع راستگرای تندرو و حمایتش از شهرک‌سازی‌های صهیونیستی در کرانه باختری معروف است. همچنین فردی است که در بستر جناح راست افراطی رژیم صهیونیستی بزرگ شده است.
صهیونیست افراطی
لیتر فعالیت‌های خود را در «اتحادیه دفاع یهودی» آغاز کرد که مدیریت آن با مئیر کاهنا بود. اتحادیه دفاع یهودی (JDL) که در ایالات متحده یک سازمان تروریستی اعلام شده. اتحادیه دفاع یهودی، یک سازمان مذهبی،سیاسی و نظامی ستیزه‌جوی یهودی است که هدف آن «حفاظت از یهودیان در برابر یهودستیزی به هر شیوهٔ ممکن» ذکر شده است. در نهایت، اف‌بی‌آی در ۲۰۰۱ این اتحادیه را یک گروه تروریستی دست راستی طبقه‌بندی کرد. به گزارش اف‌بی‌آی این سازمان در طراحی و انجام اقدامات تروریستی در ایالات متحده نقش داشته است. فعالیت یحیئیل لیتر در چنین تشکیلاتی، برای اینکه مشخص شود او به چه اندازه یک صهیونیست افراطی است، کافی است.
طرح الحاق کرانه باختری به اسرائیل
اینکه همزمان با روی کار آمدن دونالد ترامپ، چنین صهیونیست افراطی سفیر رژیم صهیونسیتی در آمریکا میشود، نشان‌دهنده این است که نتانیاهو به دنبال اقناع دونالد ترامپ، رئیس جمهور آینده آمریکا برای انجام کاری بزرگ در جهت منافع رژیم صهیونیستی است که تنها چنین شخصی (یحیئیل لیتر) از پس آن برمی‌آید. پاسخ این سوال، در چیزی است که یحیئیل لیتر در سرزمین های اشغالی به آن شهرت داشته و برای آن حتی کتابی را نیز چاپ کرده است. یحیئیل لیتر در سال ۲۰۲۰ کتابی با عنوان «حاکمیت اسرائیل بر یهودیه و شمرون و دره اردن» چاپ کرد. او در این کتاب، به این مسأله پرداخت که اهمیت، معنا، راه و مبنای قانونی اعمال قوانین اسرائیل در یهودیه، سامره و دره اردن (کرانه باختری) چیست. همین مسئله کافیست که متوجه شویم، بنیامین نتانیاهو به یحیئیل لیتر به عنوان سفیر این رژیم در آمریکا، چه مأموریتی را واگذار کرده است. در واقع یحیئیل لیتر به آمریکا می‌رود تا با رایزنی و اقناع دولت بعدی آمریکا و شخص ترامپ، طرح الحاق کرانه باختری به حاکمیت رژیم صهیونیستی را نهایی کند. پیشتر البته بتسلئیل اسموتریچ، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی نیز گفته بود: «دستوراتی را برای مقدمه‌چینی جهت «بسط حاکمیت» بر کرانه باختری صادر شده. دوره جدید ریاست جمهوری دونالد ترامپ، زمان اعمال «حاکمیت» اسرائیل بر کرانه باختری است. سال ۲۰۲۵ سال اعمال «حاکمیت» بر کرانه باختری است.» او همچنین تأکید کرده بود: «امیدوارم که دولت ترامپ تحرکات اسرائیل برای اعمال حاکمیت بر کرانه باختری در سال ۲۰۲۵ را به رسمیت بشناسد.»
پیشبرد طرحی که مسکوت مانده بود
طبق قوانین بین‌المللی، شهرک‌سازی‌های اسرائیل در اراضی فلسطینی‌ها غیرقانونی است و شورای امنیت در سال ۲۰۱۶ قطعنامه ۲۳۳۴ را تصویب کرد که طبق آن شهرک‌سازی‌های اسرائیل در اراضی فلسطینی‌ها نقض آشکار قوانین بین‌المللی به شمار می‌رود؛ اما رژیم صهیونیستی طبق معمول به هیچ یک از قطعنامه‌ها توجهی ندارد. مسئله الحاق کرانه باختری به اراضی تحت اشغال و سیطره صهیونیست‌ها، در دوره اول ریاست جمهوری دونالد ترامپ، رئیس جمهور منتخب کنونی آمریکا به شکل جدی مطرح شد و اقداماتی هم به کمک رژیم‌های سازش‌کار عربی در این زمینه انجام گرفت. البته به علت یک‌دوره‌ای شدن ترامپ و تحولات دیگر، این طرح به طبق مقاصد صهیونیست‌ها پیش نرفت. بعد از آن با به قدرت رسیدن جو بایدن و ژست صلح‌طلب دروغینی که او و دولتش از خود نشان دادند، این طرح تا به امروز مسکوت ماند. اما به نظر می‌رسد که بنیامین نتانیاهو و کابینه‌اش در تلاش هستند تا از همان ساعت اول بازگشت ترامپ به کاخ سفید، از این فرصت استفاده کرده و طرح الحاق کرانه باختری به حاکمیت رژیم صهیونیستی را در دستور کار قرار دهند.
رسانه‌ها هم از طرح الحاق می‌گویند
روزنامه اسرائیل هیوم نیز هفته گذشته در تیتر صفحه نخست به این مسئله اشاره کرد. این روزنامه در تیتر نخست خود نوشت: «مسئله حاکمیت در کرانه باختری دوباره در دستور کار قرار گرفته است. دولت نتانیاهو برای اینکه دولت بایدن را ناراحت نکند، از طرح‌ریزی عمومی مشخص در رابطه با الحاق کرانه باختری به اسرائیل اجتناب کرد. اما بلافاصله پس از روی کار آمدن ترامپ در ژانویه این طرح مجددا مورد بررسی قرار خواهد گرفت.» همچنین هفته گذشته، سازمان رادیو و تلویزیون رژیم اشغالگر اعلام کرد که به محض اینکه دونالد ترامپ رسماً تصدی پست ریاست جمهوری آمریکا را برعهده بگیرد، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی مسأله «إعمال حاکمیت» این رژیم بر کرانه باختری را مطرح خواهد کرد. این رسانه گزارش داد که نتانیاهو در نشست‌های غیرعلنی می‌گوید که باید با تصدی پست ریاست جمهوری آمریکا توسط ترامپ، مسأله الحاق کرانه باختری مجدداً برجسته شود. اکنون می‌توان کاملا فهمید که چرا نتانیاهو یحیئیل لیتر را سفیر جدید این رژیم یا به عبارت بهتر، پل ارتباطی خود و ترامپ در آمریکا تعیین کرده است. او وظیفه دارد که ترامپ را راضی کند تا به سمت طرحی برود که نتانیاهو در رابطه با الحاق کرانه باختری به حاکمیت رژیم صهیونیستی دنبال می‌کند.
علیه کشور مستقل فلسطین
سوال دیگری که در این رابطه مطرح میشود این است که چرا در چنین وضعیتی سران رژیم صهیونیستی به دنبال به جریان انداختن مجدد چنین طرحی هستند؟ پاسخ این امر، خواسته اکثریت کشورهای جهان برای تشکیل کشور مستقل فلسطین است؛ چیزی که رژیم صهیونیستی به هیچ عنوان حاضر به پذیرش آن نیست. به عقیده صهیونیست‌ها تحقق این امر، به معنای بستن یک کمبرند آتش به دور خود است و در صورتی که کشور مستقل فلسطین با حمایت جامعه جهانی تشکیل شود، آنگاه روند اخراج و پایان موجودیت غیر قانونی رژیم صهیونستی در سرزمین‌های اشغالی آغاز میشود. از این رو، صهیونیست‌ها تلاش خود را کرده و می‌کنند تا از وقوع چنین مسئله‌ای جلوگیری کنند.
اسرائیل به دنبال تنش‌های جدید
در نگاه نتانیاهو، با نهایی شدن طرح الحاق کرانه باختری به حاکمیت رژیم صهیونیستی، هم نقشه دیرینه صهیونیست‌ها برای تصرف سرزمین‌های باقیمانده فلسطینیان محقق شده و فلسطینیان بیشتری مجبور به خروج از سرزمین‌های خود می‌شوند، و هم چیزی باقی نخواهد ماند تا جامعه جهانی و فلسطینیان بخواهند با آن یک کشور مستقل فلسطینی را تشکیل دهند. از این رو، نتانیاهو با چنین نگاه و راهبردی، شخصی مانند یحیئیل لیتر را با مأموریتی ویژه و واضح، به واشنگتن می‌فرستد. در واقع با رویکرد فعلی سران رژیم صهیونیستی، انتظار می‌رود که همزمان با آغاز دوره ریاست جمهوری ترامپ، نه تنها تحولات غرب آسیا و مشخصا سرزمین‌های اشغالی، به سمت آرامش و کاهش تنش پیش نرود، بلکه باید منتظر دور جدیدی از تنش‌های بیشتر و شدیدتر در منطقه و فلسطین اشغالی بود.
∎