به گزارش خبرنگار علمی و فناوری خبرگزاری برنا، از دیرباز، خورشید به‌عنوان منبع نور و گرما، و به‌عنوان منبع زندگی شناخته شده است. پرتو‌های آن گیاهان را از دل خاک بیرون می‌آورد، بهار را به ارمغان می‌آورد و پس از آن برداشت‌های پرثمری را فراهم می‌کند.

زمین خود نیز ویژگی‌های مرموزی داشت که زمانی با معرفی استفاده از قطب‌نما برای یافتن شمال در چین، کشف شد. در سال ۱۶۰۰، ویلیام گیلبرت، پزشک شخصی ملکه الیزابت اول، کتابی دربارهٔ مغناطیس نوشت که در آن به این نکته اشاره کرد که زمین خود به‌عنوان یک قطب‌نما عمل می‌کند.

جورج الری هیل، اخترفیزیکدان آمریکایی، با ساخت بزرگ‌ترین تلسکوپ جهان در قرن بیستم شهرت یافت. هیل در ابتدای کار خود به مطالعه خورشید پرداخت و با استفاده از نور قطبی‌شده نشان داد که برخی مناطق خورشید دارای میدان‌های مغناطیسی بسیار قوی‌تر از میدان مغناطیسی زمین هستند. این میدان‌های مغناطیسی در نواحی تاریک خورشید به نام لکه‌های خورشیدی متمرکز می‌شوند.

در قرن هفدهم، گالیله با استفاده از تلسکوپ به کشف لکه‌های خورشیدی پرداخته و ویژگی‌های مختلف آنها از جمله چرخش خورشید به دور خود را شناسایی کرد. با این حال، هیچ ارتباطی میان لکه‌ها و مغناطیس خورشید کشف نکرد.

لکه‌های خورشیدی توجه بسیاری را به خود جلب کرد و با پیشرفت تلسکوپ‌ها در قرن هفدهم، آنها به‌دقت تحت نظر قرار گرفتند.
با این حال، یک دوره ۷۰ ساله به نام «حداقل ماندور» مشاهده لکه‌های خورشیدی متوقف شد. اما در سال ۱۷۱۵، لکه‌ها دوباره ظاهر شدند و از آن زمان، این لکه‌ها در دوره‌ای تقریباً ۱۱ ساله به‌طور متناوب ظاهر و ناپدید می‌شوند.

در سال ۱۸۵۹، ریچارد کریگنتون، یک ستاره‌شناس آماتور، هنگام کشیدن لکه‌های خورشیدی، متوجه شد که یکی از آنها به‌طور ناگهانی از تاریکی به روشنایی تبدیل شد. این پدیده که «جوش خورشیدی» نامیده می‌شود، تنها چند دقیقه به‌طول انجامید، اما به‌دنبال آن طوفان‌های عظیم مغناطیسی و نوری به نام «رویداد کریگنتون» رخ داد.

تا آن زمان، ارتباط واقعی میان خورشید و زمین ناشناخته بود، اما در پی کشف مغناطیس خورشیدی توسط هیل، به‌ویژه در کنار شواهد مربوط به چرخه ۱۱ ساله شفق‌های قطبی، پیوند میان خورشید و زمین روشن‌تر شد.

مغناطیس خورشید به‌طور بنیادی بر اساس میدان‌های مغناطیسی در لکه‌های خورشیدی استوار است. این انرژی مغناطیسی می‌تواند به اشکال مختلفی آزاد شود، مانند شعله‌های سفید نوری که توسط کریگنتون مشاهده شد، یا تابش اشعه ایکس. گاز‌هایی که از لکه‌های خورشیدی به فضا پرتاب می‌شوند، اگر به سمت زمین حرکت کنند، ممکن است باعث طوفان‌های شفق قطبی شوند.

در حال حاضر، در اوج فعالیت خورشیدی قرار داریم و احتمالاً تا دو سال آینده شاهد طوفان‌های مغناطیسی بزرگ‌تری خواهیم بود. این رویداد‌ها هم زیبایی دارند و هم خطرناک، اما بی‌تردید جذابیت زیادی دارند.

انتهای پیام/