به گزارش خبرنگار علمی و فناوری خبرگزاری برنا، در سال ۱۹۷۹، تصور می‌شد که راسوی پا‌سیاه منقرض شده است. اکنون، بیش از چهار دهه بعد، دانشمندان در آمریکا نه تنها این گونه را از طریق کلونینگ از آخرین بازماندگان وحشی آن احیا کرده‌اند، بلکه یکی از این کلون‌ها یک نر و یک ماده دو فرزند سالم به دنیا آورده است.

این مادر جدید که آنتونیا نام دارد، از یک راسوی پا‌سیاه به نام ویلا کلون شده است؛ ویلا در سال ۱۹۸۸ در باغ‌وحش سن‌دیگو درگذشت. همان سال، حامیان حفاظت از گونه‌ها در آمریکا برنامه‌ای برای تولید این گونه‌ها در اسارت آغاز کردند که تنها ۱۸ راسوی پا‌سیاه (Mustela nigripes) را شامل می‌شد، این راسو‌ها از جمعیتی کوچک و درون‌آمیز در وایومینگ در سال ۱۹۸۱ به‌دست آمده بودند.

امروزه، با وجود معرفی‌های مجدد این گونه به طبیعت، تخمین زده می‌شود که تنها حدود ۳۵۰ راسوی پا‌سیاه در حیات وحش زندگی می‌کنند و این حیوانات از تنوع ژنتیکی کم، بیماری، از دست دادن زیستگاه و کاهش شکار اصلی خود یعنی سگ‌های دشتی رنج می‌برند.

برخی از متخصصان معتقدند آینده این گونه اکنون به تلاش‌های تولید در اسارت و کلونینگ وابسته است. برای مثال، آنتونیا از نمونه بافتی کلون شد که حاوی سه برابر تعداد تنوع ژنتیکی منحصر‌به‌فرد در مقایسه با راسو‌های پا‌سیاه وحشی کنونی بود.

در بیانیه‌ای از سوی سازمان خدمات ماهی و حیات‌وحش ایالات متحده (FWS) آمده است: معرفی این ژن‌های قبلاً نمایندگی‌نشده می‌تواند نقش کلیدی در افزایش تنوع ژنتیکی این گونه، که برای بهبود سلامت و احیای طولانی‌مدت آن حیاتی است، داشته باشد.

این موفقیت توسط تیمی از محققان و متخصصان حفاظت از FWS، باغ‌وحش ملی اسمیتسونین و مؤسسه زیست‌شناسی حفاظت، مؤسسه Revive & Restore، اتحاد حیات‌وحش باغ‌وحش سن‌دیگو، ViaGen Pets & Equine و انجمن باغ‌وحش‌ها و آکواریوم‌ها به دست آمد.

اکنون که تولیدمثل با موفقیت انجام شده است، چالش‌های بازگرداندن به طبیعت آغاز می‌شود. این که کلونینگ حفاظتی واقعاً بتواند به احیای گونه‌های در معرض خطر در حیات وحش کمک کند، هنوز موضوعی بحث‌برانگیز است.

کلونینگ آنتونیا و تولد فرزندانش حاصل دهه‌ها کار پرهزینه و چندین تلاش ناموفق است. برخی دانشمندان معتقدند این زمان و هزینه‌ها می‌توانست در حفاظت از زیستگاه‌ها یا احیای مناطق طبیعی که می‌توانند خانه‌ای برای بیش از یک گونه فراهم کنند، بهتر مورد استفاده قرار گیرد.

از دست دادن زیستگاه و درگیری انسان و حیات وحش از تهدیدات اصلی برای بیشتر گونه‌های حیات وحش در معرض خطر در جهان است و راسوی پا‌سیاه نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ بخش بزرگی از زیستگاه طبیعی این گونه‌ها یعنی چمنزار‌های کوتاه، در اثر کشاورزی از بین رفته است.

زیست‌شناس حیات وحش، دیوید جچوفسکی، در مقاله‌ای برای BioScience در سال ۲۰۲۲ استدلال می‌کند که اگر زیستگاه موجود نباشد، کلونینگ حیوانات منقرض‌شده یا بسیار در معرض خطر مانند کبوتر مسافر، ببر تاسمانی، اسب پرژوالسکی یا ماموت پشمالو بیهوده خواهد بود.

وی گفت: در هیاهوی هیجان‌انگیز پیرامون این ابزار جدید، باید تمرکز قوی بر رفع مشکلاتی که باعث می‌شود بیشتر گونه‌ها در وهله اول در معرض خطر یا انقراض قرار گیرند، حفظ کنیم.

هنوز مشخص نیست که آیا فرزندان آنتونیا می‌توانند در حیات وحش زنده بمانند یا خیر.

انتهای پیام/