شناسهٔ خبر: 69538488 - سرویس استانی
نسخه قابل چاپ منبع: مفدا | لینک خبر

به مناسبت هفته مازندران و روز مازندران، تشیع و ولایت پذیری؛

چرا ۱۴ آبان روز مازندران نامگذاری شده است؟

در روز ۱۴ آبان سال ۲۴۳ هجری شمسی، مردم تبرستان با حسن بن زید، نخستین فرمانروای سلسلهٔ علویان بیعت کردند و اینگونه اولین حکومت شیعه در ایران و جهان تأسیس شد. / متن: زینب قاسمی؛ گرافیک: فهیمه نیک نظر

صاحب‌خبر -

مازندران با جلگه‌های سرسبز، جنگل‌های هیرکانی، کوهستان‌های پربرف و بیشه‌زارها، در کنار سواحل زیبای دریای خزر از جذاب ترین استان ها برای همه ایرانیان است. این منطقه پیش از این «طبرستان» نامیده می‌شد و در قرن هفتم هجری قمری به مازندران تغییر نام داد. مازندران یا همان طبرستان از دیرباز بنام دیار علویان نامی شده است؛ چرا که این منطقه عشق و علاقه خود را به خاندان عصمت و طهارت ثابت کرده است و بالغ بر ۱۱۷۰ سال محبت به این خاندان در وجود مردمان غیورش نقش بسته است.

براساس بخشنامه سال ۱۳۸۸ سازمان میراث فرهنگی کشور مبنی بر انتخاب روزی با عنوان روز مازندران، پژوهشگران و فعالان حوزه فرهنگ و تمدن استان با هم اندیشی و همفکری ۱۴ آبان را به خاطر بیعت مردم این استان با حسن بن زید علوی بنیان گذار نخستین حکومت شیعی علوی به نام روز مازندران انتخاب کردند. در روز ۱۴ آبان سال ۲۴۳ هجری شمسی، مردم تبرستان با حسن بن زید، نخستین فرمانروای سلسلهٔ علویان بیعت کردند و اینگونه اولین حکومت شیعه در ایران و جهان تأسیس شد. براین اساس این روز به عنوان "مازندران، دیار سبز علویان" نامگذاری شد.

ارادت عمیق و خالصانه مردم مازندران به ائمه اطهار موجب شد تا مازندرانی‌ها طی ۱۲ قرن شیعه مانده و با افکار و باورهای شیعی زندگی کنند. بر اساس اسناد معتبر این استان جزو نخستین سرزمین‌های ایران بوده که دو سلسله حکومت علویان و حکومت دوازده امامی در آن تاسیس شده است.

۱۴ آبان روزی برای شناساندن زبان، لباس، آداب، رسوم و رونق صنعت گردشکری فرهنگی استان مازندران است که همزمان با تاسیس سلسله علویان به فرهنگ مردم مازندران هویت بخشید. این روز تمامی رگ‌های فرهنگ و آداب و رسوم و سنت‌های مازندرانی به شاهرگ علوی می‌پیوندد و پیکره‌مان را شکل می‌دهد و می‌تواند چهره واقعی خود را پیدا کنیم. روز مازندران بهانه‌ای برای کنارهم بودن، سرودن، تعزیه‌های سنتی، امیری خوانی، شونیشت و حضور برگزار کنندگان با لباس و پوشش محلی، گفتن و شنیدن است.