جوان آنلاین: فائزه مرادی در کانال تلگرامی «با مامان» نوشت: خانواده همه‌چیزه، از این رو باید از دهن اون کسی که آخرین لحظه‌های عمرش رو می‌گذرونه شنید، اون شاید خیلی بهتر از ما بفهمه، مایی که درگیر زندگی و استرس‌هاش شدیم و نمی‌فهمیم پدر و مادرمون کی پیر شدن و بچه‌هامون کی بزرگ شدن. ما هر جای دنیا هم که بریم، به هر جا هم که برسیم، تو غم و شادی دنبال چهره آشنای خانواده می‌گردیم، تو شادی‌ها برای دیدن ذوق و شادی‌شون و تو غم‌ها برای اینکه دلمون به آدم‌هایی که می‌دونیم غممون براشون کوچیک نیس گرم باشه و تو چشم‌هاشون امیدی به آینده پیدا کنیم. بعضی‌ها هم هستن که تلاش می‌کنن این رو رد کنن، میخوان این احساسات رو یا سرکوب کنن یا با افراد دیگه‌ای جز خانواده تجربه کنن، اما همون‌قدر که بقیه چیزای غریزی و فطری رو نمی‌شه تغییر داد، نیاز ما به خانواده و مخصوصاً نگاهی که به بچه‌هامون داریم رو هم نمی‌شه رد کرد. ما اینجوری خلق شدیم، همینقدر وابسته به نزدیکامون و بچه‌هایی که خودشون هم نمی‌دونن چقدر برای ما عزیزن تا وقتی بچه‌دار بشن و مادری یا پدری رو تجربه کنن.