به گزارش مفدا دزفول، حضرت معصومه(سلام الله علیها) با نام اصلی فاطمه، دختر امام کاظم(علیه السلام) و خواهر امام رضا(علیه السلام) است و گفته‌اند در میان فرزندان امام کاظم(علیه السلام)، پس از امام رضا(علیه السلام) کسی هم‌پای معصومه نیست.معصومه و کریمه اهل‌بیت(سلام الله علیها) لقب‌های مشهور فاطمه دختر امام کاظم(علیه السلام) هستند. طبق حدیثی امام رضا(علیه السلام) از او با نام معصومه یاد کرده است.
سال ها قبل از تولد ایشان امام صادق ع درباره مقام و منزلت ایشان چنین فرمودند: ”برای خدا حرمی است که آن مکه می‌باشد و برای رسول خدا ص حرمی است که آن مدینه و برای امیرالمومنین ع حرمی است که آن کوفه می‌باشد و برای ما حرمی است که آن #قم می‌باشد.
به زودی فرزندی از فرزندان من به نام فاطمه در آن جا دفن می شود؛ هر کس او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود”.
نام شریف ایشان، فاطمه و مشهورترین لقب ایشان معصومه (س) است، پدر بزرگوارشان، امام هفتم حضرت موسی بن جعفرع و مادر مکرمه ایشان حضرت نجمه خاتون ع نام دارند. امام رضا ع و حضرت معصومه س از یک مادر و برادر و خواهر می‌باشند.
یک سال بعد از هجرت امام رضا ع، حضرت معصومه س برای دفاع از امامت و ولایت امام رضاع و به شوق دیدار برادرش به همراه عده‌ای از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت نمودند. در مسیر عبور، مردم از آنها استقبال می‌کردند و حضرت معصومه ع نیز همچون عمه بزرگوارشان حضرت زینب س پیام مظلومیت و غربت برادر گرامی‌شان، امام رضاع را به مردم رسانده، مخالفت خود و اهل بیت علیها السلام را با حکومت حیله‌گر بنی عباس اظهار می‌فرمودند.
کاروان به شهر ساوه رسید و عده‌ای از مأموران حکومت که به ساوه آمده بودند، با کاروان حضرت به جنگ پرداختند که تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند و حتی به نقلی، حضرت فاطمه معصومه س را نیز مسموم کردند. حضرت فاطمه معصومه س که به سبب اندوه و غم زیاد این ماتم و مسمومیت از زهر جفا مریض شده بودند و دیگر امکان ادامه راه به سوی خراسان را نداشتند. راهی شهر قم شدند؛ زیرا از پدر بزرگوارشان شنیده بودند که شهر قم مرکز شیعیان ما است.
مردم شهر قم وقتی خبر حرکت آن حضرت را به شهر قم شنیدند، به استقبال ایشان شتافتند و عده فراوانی از مردم، پیاده و سواره به محضر ایشان رسیدند و در روز ۲۳ ربیع الاول سال ۲۰۱ هجری قمری شهر قم به قدوم مبارک حضرت فاطمه معصومه س زینت یافت. ایشان #هفده_روز در قم زندگی کردند و سرانجام پیش از روشن شدن دیدگان مبارکشان به دیدار برادر، با اندوه فراوان دیده از جهان فرو بستند. مردم قم نیز با تجلیل فراوان پیکر پاک ایشان را تشییع کردند و در محل کنونی به خاک سپردند.
پیکر مطهر آن حضرت را در کنار سردابی که برای دفنشان مهیا شده بود، بر زمین گذاشتند. آل سعد بر سر اینکه سعادتِ امرِ دفن آن حضرت را چه کسی بر عهده داشته باشد دچار اختلاف شدند. سرانجام تصمیم گرفتند قادر، خادم بسیار پیر و باتقوا مراسم خاک سپاری را انجام بدهد؛ اما ناگهان دو سوارِ نقاب پوش از سوی بیابان هویدا شدند، به سرعت نزدیک آمدند و یکی وارد قبر و دیگری پیکر پاک و مطهر حضرت را برداشته و به دست دیگری داد تا به خاک بسپارد. پس از پایان مراسم تدفین، آن دو نقاب پوش بدون آنکه با کسی حرف بزنند، سوار بر اسب شده، به سرعت از آنجا دور شدند.