تیمی به رهبری دکتر باپتیست گرنیر، از دانشگاه پاریس سیته، در مجله JAMA Network Open نوشت: «با توجه به بار عمده زوال شناختی و عدم وجود درمان برای این بیماری، شناسایی عوامل خطر قابل اصلاح، بسیار مهم است.
آنها تاکید کردند که مهارت‌های تفکر ممکن است نه تنها به این دلیل که افراد مبتلا به کم شنوایی از نظر اجتماعی منزوی می‌شوند، بلکه به این دلیل که آنها برای دوره‌های طولانی بدون ورودی شنوایی به سر می‌برند، کاهش می‌یابد.
علاوه بر این، کاهش شنوایی با کاهش حجم در نواحی حیاتی مغز نیز مرتبط است.
با این حال، محققان خاطر نشان کردند سمعک برای بیماران مبتلا به کم شنوایی باید به دلیل مزایای بالقوه برای افزایش کیفیت زندگی و نه کاهش زوال شناختی تجویز شود.
برای این مطالعه، تیم گرنیر داده‌های بیش از ۶۲۰۰۰ نفر در فرانسه (میانگین سنی ۵۷ سال) را که بین ژانویه ۲۰۱۲ تا دسامبر ۲۰۲۰ استخدام شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. شرکت‌کنندگان حدود ۴۵ ساله در ابتدا تحت آزمایش‌های شناختی قرار گرفتند.
این شرکت کنندگان، در مجموع، ۴۹ درصد شنوایی طبیعی داشتند. ۳۸ درصد کم شنوایی خفیف داشتند. و ۱۰% کم شنوایی ناتوان کننده داشتند اما از سمعک استفاده نمی‌کردند. ۳ درصد نیز از سمعک استفاده می کردند.
شرکت کنندگان در هر دو آزمون شنوایی و شناختی شرکت کردند.
در مجموع، ۲۷ درصد از شرکت کنندگان با کم شنوایی خفیف و ۳۷ درصد با کم شنوایی ناتوان کننده، نمرات شناختی نشان دهنده اختلال داشتند. این در مقایسه با ۱۶ درصد از شرکت کنندگانی که شنوایی آنها نرمال بود.
تجزیه و تحلیل مرتبط نشان داد که سمعک ممکن است خطر ابتلا به اختلالات شناختی را در افرادی که کم شنوایی ناتوان کننده و همچنین افسردگی دارند کاهش دهد.∎