به گزارش روز سه شنبه ایرنا، پایگاه خبری عرب ژورنال در این گزارش افزود: جای تعجب نیست که رژیم اشغالگر اسرائیل جنوب لبنان را بمباران کرد همانطور که از دهه شصت قرن گذشته، خاک کشورهای عربی را به شکل عام و لبنان را به شکل خاص بمباران کرده بود.

این گزارش اضافه کرد: اما آنچه جدید است، ادامه سکوت اعراب است زیرا رهبران عرب معتقدند با اتخاذ سکوت و حذف مقاومت به دست رژیم صهیونیستی می توان به صلح دائمی با این رژیم اشغالگر دست یافت.

عرب ژورنال ادامه داد: شکی نیست که صلح جزو اولویت های رژیم صهیونیستی قرار ندارد و نخواهد داشت، حتی اگر کشورهای عربی برای عادی سازی روابط با آن پیشقدم شوند.

این پایگاه خبری با اشاره به اینکه طرحی که رژیم اشغالگر اسرائیل در آرزوی آن است از نظر دامنه و ابعاد بزرگتر از توافقنامه های صلح سیاسی با این یا آن کشور عربی است، افزود: تجارب گذشته و توافقات به دست آمده توسط تشکیلات خودگردان فلسطین، مصر و اردن نشان داد که این توافقات امنیت آنها را در خاورمیانه تضمین نکرد.

نویسنده گزارش با اعتقاد به اینکه نمی توان از توافق صلح صحبت کرد مگر با دولتی که همه ویژگی های یک دولت را داشته باشد، افزود: اما اسرائیل، یک طرح است و نه یک کشور به معنای سیاسی بین المللی، زیرا می توان آن را امتداد موج جنگ های صلیبی و به عنوان تداوم جنگ های استعمارگر و گسترش طرح تکه تکه کردن ملت ها و مردم مسلمان به عنوان تهدیدکننده اصلی بینش صلیبی- صهیونیستی دانست.

عرب ژورنال اضافه کرد: بنابراین سکوت و اتخاذ سیاست‌های مشترک با صهیونیست‌ها، کشورهای عربی و مسلمان را از آن نقشه‌ای که در نهایت می‌خواهد سرزمین‌های عربی و اسلامی را ببلعد و به مقدسات مسلمانان آسیب برساند و کسانی را که دشمن یا برده خود می‌داند، نابود کند، نجات نخواهد داد.

در ادامه این گزارش آمده است: «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی، لهستانی تبار سفیدپوست است پس چگونه می تواند از دیدگاه نژادپرستانه خود نسبت به اعراب و تفکر برده بودن اعراب در مقابل یهودیان خلاص شود و چگونه می تواند به حقوق برابر و احترام متقابل بین رژیم خود و کشورهای عربی و اسلامی معتقد باشد؟.

بنابراین، کشورهای عربی و مسلمان تنها دو راه دارند: یا اجازه بلعیدن سرزمین های عربی و اسلامی توسط رژیم اسرائیل را بدهند و در نتیجه اجازه دهند هر چیزی را که حامل هویت عربی و اسلامی است از بین برود و یا اینکه در برابر رژیم اشغالگر اسرائیل بایستند و برای جلوگیری از اجرای طرح هایی که به دنبال توافق نامه های صلح سیاسی موقت است، مقاومت کنند.

عرب ژورنال افزود: در برخورد با این دو گزینه دو گرایش در کشورهای عربی در دو سطح به وجود آمده است. در سطح بیشتر رهبران و ریاست جمهورهای کشورهای عربی گرایش به تسلیم در برابر خواسته‌های رژیم اسرائیل و صهیونیست ها وجود دارد زیرا تلاش می‌کنند صداهای مخالف و مخالفت با رژیم اشغالگر، کشتار و جنایت این رژیم علیه شهروندان غیرنظامی و بی‌گناهان را در کشورهای عربی و اسلامی به ویژه فلسطین و لبنان از بین ببرند. آنها در قبال این جنایات سکوت کرده و برای حفظ قدرت، سیاست عادی سازی با رژیم صهیونیستی را در پیش گرفته و با صداهای رسانه ای، مالی و سیاسی مقاومت مخالفت می کنند.

اما در سطح مردم، ملت‌های عرب و مسلمان به وضوح نشان داده اند که مسیر آنها با مسیر مقامات و رهبران آنها کاملا"متفاوت است و آرمان فلسطین و مقاومت اسلامی را چه در لبنان و چه در فلسطین رها نکرده‌اند و تاکنون تاوان پایبندی به این مسیر را از آغاز جنگ صهیونیست‌ها علیه فلسطین و سایر سرزمین‌های عربی در لبنان، فلسطین، مصر و سوریه با نثار خون خود پرداخته اند.

این پایگاه خبری به برگزاری تظاهرات در مصر و اردن و بسیاری از کشورهای عربی در حمایت از مردم فلسطین و لبنان پس از حملات رژیم صهیونیستی اشاره کرد و افزود: آنچه در تظاهرات یا اقدامات خودجوش مردم در مصر و اردن مشاهده می کنیم بهترین گواه است که جهت گیری مردم با رهبران کاملا" متفاوت است.

عرب ژورنال با اشاره به اینکه شکاف بزرگی بین جهت‌گیری‌های رهبران و مردم کشورهای عربی و اسلامی در رویارویی با رژیم صهیونیستی وجود دارد که از سال‌های گذشته عمیق‌تر و گسترده‌تر شده است، افزود: رژیم اشغالگر صهیونیستی نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد، مگر از طریق این شکاف. بنابراین، اگر کشورهای عربی و اسلامی خواهان ادامه حیات در مواجهه با چنین پدیده مرگباری هستند، چاره ای جز اتحاد برای مقابله با رژیم اشغالگر اسرائیل ندارند.

این پایگاه خبری اضافه کرد: در غیر این صورت کشورهای عربی و اسلامی با یک گزینه مواجه خواهند شد و گزینه دیگری ندارند یعنی تسلیم شدن در برابر ذلت، شرم و خفت و خواری و آنگاه استعمار از وسیع ترین دروازه های خود وارد سرزمین های عربی خواهد شد و دیگر آنچه امنیت ملی عرب نامیده می شود، وجود نخواهد داشت. بلکه با موجودیت استعماری جدیدی روبرو خواهیم بود که از نظر جغرافیایی، فکری، سیاسی و اجتماعی تا حد زیادی گسترش خواهد یافت.

عرب ژورنال در پایان نوشت: در این صورت اقتدار، قدرت و وفاداری به حکومت های عربی حفظ نمی شود و تنها جز صفحات تاریخ از رژیم های عربی چیزی باقی نخواهد ماند.