جوان آنلاین: وقتی صحبت از فرهنگ، هویت یا هنر می‌شود، همه دوست دارند از واژه جهانی استفاده کنند ولی تا وقتی روی زمین خودت ریشه نداشته باشی، جهان بی‌معناست. ما برای یکی از فرهنگ‌های جهان کار می‌کنیم، نه فقط فرهنگ ایران، زیرا گاهی دستاورد‌های تاریخی خود را دست‌کم می‌گیریم، اما وقتی تاریخ را مرور می‌کنیم، می‌بینیم ایران با تمام افت‌وخیز‌ها خاطره جاودانه‌ای در جهان به نام فرهنگش دارد. 

 

حسین علیزاده به عنوان خالق «مجموعه دستگاه‌های موسیقی ایران» در نشست رسانه‌ای پروژه «دستگاه‌های موسیقی ایران» که در فرهنگسرای ارسباران تهران برگزار شد، درباره اثر جدیدش توضیحاتی را ارائه داد و گفت: ما همه با ذوق و شوق برای پاسداری از فرهنگ تلاش می‌کنیم. اگر مفهوم پاسداری مشخص نباشد، پاسداری از فرهنگ می‌تواند با نگاه‌های مختلف آن را به یک چیز منفی یا مثبت تبدیل کند. 

وی همچنین گفت: تمام کسانی که خیلی به ایرانی و ایرانی‌بودن می‌بالند، از یک گذشته دور صحبت می‌کنند ولی نمی‌گویند ما چه هستیم. همه سیستم‌ها آمده و رفته‌اند و آنچه می‌ماند، تلاش و کار آن مردم و هنر است. زیستن است که می‌ماند. فرهنگ و ادبیات ایران می‌تواند یک ظرفیت جهانی داشته باشد ولی نمی‌توانیم بگوییم فقط ادبیات ما خوب است و نقاشی ما خوب نیست. در طول تاریخ درک درستی از موسیقی نبوده و حتی برخی با آن خصومت داشته‌اند. نمی‌توان موسیقی را نادیده گرفت، نمونه این امر سرود ملی است، پس سرود ملی را با چه اجرا می‌کنند؟ با ساز!

این هنرمند ادامه داد: روزی که بفهمم وزارت فرهنگ ما فقط اسم فرهنگ را یدک نمی‌کشد، کنسرت می‌گذارم. ریشه من اینجاست، خارج از کشور برای من مهم نیست. اگر می‌خواهند هنر بارور شود، باید بگذارند هنرمند آزاد باشد، البته هنرمند آزاد است و جانش را هم در این راه می‌دهد. آن که می‌گذارد می‌رود، فقط نام هنرمند را یدک می‌کشد. دوست دارم در دامن مادرم کنسرت دهم و در سالنی که مجبور نشوم فرم‌هایی را پر کنم که در شأن من نیست. 

او در بخش دیگری از سخنانش درباره شکل‌گیری و ایده ساخت مجموعه جدیدش گفت: این پروژه در بدترین شرایط روزگار ما یعنی در دوران کرونا در ذهنم شکل گرفت. دیدم که می‌توانیم بر اساس آنچه از خلاقیت و نبوغ هنرمندان نسل جوان ایران می‌شناسم، کاری را برای تاریخ این سرزمین داشته باشیم. ما گنجینه بزرگی در ایران داریم و هر وقتی که در ایران چنین فرصتی وجود داشته باشد، می‌توانیم کار کنیم. این پروژه در روزگار سخت کرونا در ذهنم شروع شد. آن زمان که سایه مرگ کشور را گرفته بود، سایه امید مرا گرفت و فکر کردم در آن شرایط اگر کسی باشد که بین صاحبان صلاحیت صحبت درباره ردیف موسیقی ایران داشته باشد، با توجه به گذشته خودم و استادانی که داشته‌ام، آن فرد خودم هستم.