جوان آنلاین: اینکه درام را به لحاظ زمان به پیش از انقلاب ببریم، اما از ریشه‌های دینی و فرهنگی واقعه عظیمی، چون انقلاب اسلامی رد و نشانه‌ای نبینیم معنایش جز این نمی‌تواند باشد که هنوز مدیران رسانه ملی درک درستی از پیام و رسانه در تولید آثار نمایشی ندارند. سریال طوبی که این شب‌ها از سیما پخش می‌شود حکایت از این واقعیت تلخ دارد. 

 

 ۱۷ شهریور دقیقاً کجای ماجراست؟ 

۱۷ شهریور را پشت سرگذاشتیم. واقعه مهمی که نقطه عطف انقلاب اسلامی بود. خون شهدا جوشید و کشور به خروش آمد، اما سهم این حادثه سترگ و سایر وقایع انقلاب اسلامی همچنان در هنر کشور بسیار کم است. شاید تنها فیلمی که با نام ۱۷ شهریور به ذهن متبادر می‌شود، «جای امن» باشد فیلمی که نقش اصلی آن را دختر جوان بازی می‌کرد، ریتم و ضرباهنگ داستانی بسیار زیاد بود، با این حال ارزش‌های اسلامی و انقلابی نه‌تن‌ها زیرسؤال نمی‌رفت، بلکه فیلم نمادی از کربلا و تلاش‌های زینب‌گونه خواهری بود که با حفظ حجاب و حیا تلاش می‌کرد نگاتیو‌هایی که برادر شهیدش از آن واقعه گرفته را به رسانه‌ها برساند. 

 

 انقلابی که حتی در حاشیه هم نیست. 

اما این شب‌ها به بهانه اربعین حسینی و ۱۷ شهریور تلویزیون سریالی به نام «طوبی» را روی آنتن دارد که گفته می‌شود اقتباسی از رمان «اربعین طوبی» است و ظاهراً سریالی انقلابی است، اما وقتی آن را دنبال می‌کنیم به جز بحث تعقیب و گریز ساواک آن هم در دهه ۳۰ که اصلاً ساواک تشکیل نشده‌بود، هیچ مفهوم خاص انقلاب در آن دیده نمی‌شود. گویا انقلاب بهانه‌ای برای گرفتن بودجه بوده‌است. نه کسی در آن نماز می‌خواند، نه حرفی از اعتقادات و انقلاب و حتی امام خمینی زده می‌شود و نه حجاب‌ها درست است. به گونه‌ای که به راحتی می‌توان این سریال را به گروه یا گروهکی نسبت داد که نسبتی با دین ندارند، خصوصاً که نوع پوشش بازیگران بی‌هویتی سریال را به نمایش گذاشته‌است. احتمالاً بهانه این نگاه سکولار به یک ماجرای انقلابی نیز شعاری نشدن بوده است؛ بهانه‌ای که دیگر خیلی وقت است کلیشه‌ای شده، اما همچنان کار می‌کند. 

 

 تنها یک رمان عاشقانه 

نویسنده کتاب «اربعین طوبی» گفته است: موضوع با آنچه در کتاب آورده شده‌است، خیلی فرق دارد، سه بار فیلمنامه را تغییر دادند، اما اتفاقات سریال به هیچ‌وجه به هم نمی‌خوردند. فخرالدین که اوایل سریال جوانی انقلابی بود، ناگهان به سبک رمان‌های عاشقانه به جوانی کراواتی و ثروتمند در عراق تبدیل می‌شود که در عراق شریک یک زن بی‌حجاب یعنی همسر برادر مرحومش است. بی‌حجابی و عدم اعتقاد مذهبی این خانواده متمول در عراق نمایان است. گویا سازندگان به گونه‌ای کار کرده‌اند که اگر در یک نظام غیر‌اسلامی هم بودیم، می‌توانست جواب بدهد. آیا عوامل کوشیده‌اند تنها یک رمان عاشقانه بسازند! به گفته نویسنده کتاب حوادث و داستان ربطی به انقلاب و وقایع آن ندارد: «طوبی در کتاب ۱۲ سال داشت که پدرش در حوادث ۲۸ مرداد به شهادت می‌رسد، نه اینقدر بزرگسال!»

 

 زن قهرمان انقلابی این بود؟ 

 روایت کتاب «اربعین طوبی» انسان را به یاد سریال «سال‌های دور از خانه» یا همان اوشین می‌اندازد، پیرزنی که به خاطر مشکلات از خانه بیرون رفته و داستان زندگی خود را برای نوه‌اش تعریف می‌کند، اما سریال «طوبی» با هزینه‌های سنگین حتی نتوانست این موضوع را به تصویر بکشد. 

واقعاً چرا باید پس از چهل و اندی سال همچنان انقلاب اسلامی و قهرمانان واقعی‌اش در رسانه ملی مظلوم باشند؟! حتی درباره زنان قهرمان انقلاب اسلامی در تلویزیون فیلم و سریالی نداریم تا هویت انقلاب را به نسل کنونی جامعه تزریق کند. چرا هنوز بودجه‌های الف رسانه هزینه داستان‌های تخیلی و کپی شده رمان‌های عاشقانه غربی مانند «طوبی» و پیش از آن «گیلدخت» می‌شود؟! چرا نقش اصلی «طوبی» بازیگری است که در فتنه ۱۴۰۱ حضور فعال داشت و همچنان تصاویر بدپوششی خود را منتشر می‌کند که نه تعهدی در قبال مجموعه در حال پخش دارند نه سابقه خوبی در حرفه بازیگری؟! چرا شخصیت «طوبی» نمادی از یک دختر تقریباً بی‌حجاب است که نمایش‌های زنانه شدیدی از خود نشان می‌دهد روسری کوچک، لباس‌های جلو باز و کوتاه و تنگ دارد به راستی کجای این سریال به انقلاب و انقلابیون مرتبط است؟! مسئولان رسانه ملی آیا نمی‌دانند یکی ازتهمت‌های رژیم پهلوی به انقلابیون آن بود که از طرف ناسیونالیست‌های عرب حمایت مالی می‌شوند؟! چرا فخرالدین فعال انقلابی ساده‌نشین تبدیل به کارخانه‌دار خوش‌نشین عراقی می‌شود که همه جلوی او خم و راست می‌شوند و خانه مجللی دارد؟! نقش طبقات محروم از میان مردم در انقلاب چه می‌شود؟ 

 

 انقلاب بهانه‌ای برای بودجه گرفتن! 

آیا انقلاب اسلامی فقط بهانه‌ای برای گرفتن بودجه‌های نجومی عده‌ای خاص است؟! آیا تحریف انقلاب و حقایق آن پشت‌پرده‌های دیگری دارد؟! متأسفانه اغلب سریال‌های انقلابی ما تخیلی و با همین درونمایه است. این همه شخصیت مذهبی و انقلابی گمنام داریم، ولی باز سراغ داستان‌های تخیلی می‌رویم و کارگردان‌ها آنگونه که خود می‌خواهند تاریخ انقلاب را تعریف می‌کنند. آیا قرار نبود رسانه ملی متحول شود؟ این توقف در اصالت سرگرمی تا کی قرار است در رسانه ملی ادامه داشته‌باشد؟