صاحب‌خبر - به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، روزنامه "پاسایر نویه پرسه" در مطلبی نوشت: جستجو برای یافتن یک ائتلاف حکومتی در فرانسه تقریباً ناامید کننده به نظر می رسد. در ادامه این مطلب آمده است: فرانسه در بن بست است. حدود 8 هفته از زمان انتخابات گذشته و چند دور مذاکره برای تشکیل ائتلاف از زمان انتخابات پارلمانی برگزار شده، اما چشم اندازی برای تشکیل دولت جدید دیده نمی شود. برخی از احزاب البته نشان داده‌اند که آماده همکاری هستند، اما هیچ کس واقعا جرات نمی کند از زیر سایه خود بپرد. در این شرایط امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه تحت فشار فزاینده‌ای قرار دارد. دلیل اینکه یافتن دولت در فرانسه حالا بسیار دشوار است نیز به این دلیل است که وضعیت در این کشور غیرعادی است. در دهه های اخیر تقریباً همیشه یک اکثریت دولتی واضح برای یکی از اردوگاه های سیاسی به دلیل قدرت سابق احزاب محبوب و سیستم رأی اکثریت وجود داشته است. به این ترتیب ائتلاف ها بخشی از فرهنگ سیاسی فرانسه نیستند. و احزاب، که اغلب در پارلمان مسیر تقابل را دنبال می‌کنند، به دلیل مواضع مختلف، به سختی می‌توانند کنار هم قرار گیرند. اما حالا این امر ضروری خواهد بود زیرا هیچ یک از اردوگاه ها اکثریت مطلق را در انتخابات پارلمانی زودهنگام اخیر به دست نیاوردند. هسته محرک در جستجوی دولت در درجه اول حزب چپ پوپولیستی La France Insoumise (LFI) است. LFI بخشی از ائتلاف جناح چپ Nouveau Front Populaire است که در انتخابات اخیر پیشتاز شد و از آن زمان بر ادعای خود برای تشکیل دولت پافشاری کرده است. با این حال، همه اردوگاه های دیگر تهدید به سرنگونی چنین دولتی با رای عدم اعتماد - به دلیل حضور LFI در آن کرده‌اند. دقیقا به همین دلیل است که امانوئل ماکرون به وضوح طرح تشکیل دولت چپ را رد کرد. جناح چپ سپس ماکرون را به "ننگ"، "انحراف غیر لیبرال" و "انکار دموکراسی" متهم کرد. از سوی دیگر ماکرون خود را به عنوان رئیس جمهور به عنوان ضامن ثبات نهادها می بیند. انتصاب نخست وزیری که به هر حال سرنگون شود برای او دور از ذهن است. وی گفت‌وگوهای خود با احزاب را تلاشی برای یافتن راه‌حلی برای وضعیت دشواری می‌داند که در آن هیچ جمناحی نمی‌تواند به تنهایی به طور معمول به حکومت ادامه دهد. الیزه بارها تاکید کرده که ماکرون اینجا فقط یک داور است. اما چپ‌ها رئیس‌جمهور را بیشتر به‌عنوان یک تصمیم‌گیر می‌بیند - به‌عنوان فردی که دوست دارد به جای واگذاری این وظیفه به نخست‌وزیر، خودش ائتلافی دلخواه بسازد. LFI حتی تهدید کرده است که روند استیضاح ماکرون را آغاز خواهد کرد. نویسنده در ادامه این پرسش را مطرح کرد که پس چه اتفاقی می تواند در فرانسه بیفتد؟ محافظه کاران همچنان تمایلی به حضور در یک دولت ندارند. اردوگاه مرکزی ماکرون 120 کرسی کمتر از اکثریت مطلق دارد و ائتلاف چپ کمی کمتر از 100 کرسی است. به هر حال ناسیونالیست های راستگرای مارین لوپن هم به عنوان شریک برای سایر اردوگاه ها مطرح نیستند. از طرفی کمونیست‌ها، سوسیالیست‌ها، سبزها و LFI همچنان بر حکومت گروهی اصرار دارند. اما فشار داخلی اخیراً در میان سوسیالیست ها افزایش یافته است تا به تنهایی با ماکرون به میز مذاکره بازگردند و از LFI دور شوند. ماکرون همچنین می‌تواند امیدوار باشد که سبزها را به ائتلافی با مرکز جذب کند - یا در غیر این صورت به تحمل محافظه‌کاران تکیه کند. اما برای موفقیت در این امر، ماکرون به محبوب ترین و بی ضررترین شخصیت ممکن برای نخست وزیری نیاز دارد که یافتن آن تقریباً به سختی تشکیل یک ائتلاف است. گاردین در مقاله‌ای با اشاره به تلاش رئیس‌جمهوری فرانسه برای تاثیرگذاری در روند انتخاب دولت آتی نوشته است: ماکرون در قامت یک رئیس‌جمهور دیکتاتور و خودکامه ظاهر شده است. انتقادها از رئیس‌جمهور فرانسه برای ایستادن در مقابل رای مردم این کشور بالا گرفته است. همه از او بابت استبداد رای و ترجیح منافع خود به خواسته‌های ملت فرانسه شاکی هستند. پیش از این تلاش‌های ماکرون بابت تصویب اصلاحات بازنشستگی و افزایش سن بازنشستگی به 64 سال باعث شده بود که مردم فرانسه وی را با هیتلر مقایسه کنند حالا نیز عدم توجه به نتایج انتخابات اخیر فرانسه موجب شده است که گاردین بنویسد ماکرون به یک رئیس‌جمهور خودکامه تبدیل شده است. ائتلاف جناح چپ از اینکه ماکرون دولت تشکیل شده توسط آنها را به عنوان یک گزینه نمی بیند خشمگین است. روزنامه تاگس سایتونگ هم اخیرا هم در مطلبی در این باره نوشت: ماکرون بیش از یک ماه است که نتایج انتخابات پارلمانی را نادیده می گیرد. او تنها یک چیز در ذهن خود دارد: نجات میراث خود - به قیمت دموکراسی. رئیس جمهور فرانسه پس از شکست حزبش در انتخابات اروپا به طرز شگفت انگیزی پارلمان را منحل کرد. با این حال، نتیجه رای گیری با طرح او مطابقت نداشت: اتحاد جناح چپ جبهه مردمی جدید (NFP)، که شامل حزب جناح چپ جنجالی La France insoumise (LFI) نیز می شود، با اکثریت نسبی کمی پیروز شد. سوسیالیست ها، سبزها، کمونیست ها و LFI پس از مدتی رفت و آمد، لوسی کاستت را به عنوان نامزد خود برای نخست وزیری معرفی کردند. اما ماکرون به سینه این مدیر مالی کاملاً ناشناس شهر پاریس دست رد زد. نتیجه از قبل مشخص بود: رئیس جمهور فرانسه حکومت جناح چپ را نمی خواهد. بنابراین با توجیه به خطر افتادن ثبات ملی، حکومت از طرف جناح چپ را رد کرد.∎​