به گزارش خبرگزاری ایمنا از مازندران، هوا گرم است و راه سخت و دشوار اما با همه سختی‌ها می‌ارزد، در مسیری قدم گذاشت که رهروان راه عشق در آن گام برداشته‌اند تا عشق و ارادت خود را به مولایشان نشان دهند، مولایی که شور و حرارتی در دل مؤمنان ایجاد کرده است که تا همیشه تاریخ سرد نخواهد شد.

صحبت از چند کیلومتر و چند عمود نیست، از جایی که به ابوتراب سلام می‌دهی و اذن زیارت پسر را می‌گیری تا رسیدن به بارگاه عشق ۷۰ کیلومتر و ۱۴۴۵ عمود فاصله است، در این راه که قدم می‌گذاری، شور، شوق، ذوق رسیدن به محضر ارباب است که به اوج خود می‌رسد.

وحدت، یک‌رنگی، برادری، دوستی، هم‌دلی، صمیمیت، مهربانی، فداکاری، مسئولیت‌پذیری، همراهی و همیاری را در این راه و مسیر می‌توان به نظاره نشست.

این مسیر آشنا و ناآشنا نمی‌شناسد، همه با هم هم‌قدم شده‌اند و غریبه بودن مفهومی ندارد، همه دل‌ها به تلاطم هستند تا تو را به سرمنزل مقصود برسانند بدون اینکه آبی در دلت تکان بخورد، همچون امانتی در دست امانتداری تا صحیح و سالم به دست صاحبش قرار گیرد.

این مسیر با عناوین طریق‌الاقصی، طریق‌القدس، طریق‌المشایه که انتهایش به پسر فاطمه (س) و ابوتراب (ع) می‌رسد، یعنی همان سرزمین قادسیه، نینوا که به کربلا معروف شد و در آینده‌ای نه چندان دور این طریق را تحقق "گذر از راه قدس" می‌گویند.

طریقی که رهروان عشق و دلدادگان این پسر مظلوم بعد از اذن پدر در نجف اشرف با پاهایی استوار راهی مسیری می‌شوند که تنها یک کوله‌پشتی با خود حمل می‌کنند، کوله‌پشتی‌ هایی که در این ۷۰ کیلومتر مسیر چه حکایت‌ها از آدم‌هایی در مسیر با فرهنگ‌های متنوع و متعدد، نژادهای مختلف، اخلاقیات و رفتارهای متنوع، از کشورها و دیارهای دور و نزدیک می‌بینند و می‌شنوند.

راه طولانی اما لذت‌بخشی است، این جمعیت انبوه همراه با نذرهایی پرمعنا و مفهوم که هزاران جمله را در یک جمله روی کاغذی مربعی و مستطیلی آورده‌اند و آن را مشتاقانه با چسباندن بر آن کوله‌پشتی سنگین بر دوششان همراه می‌آورند.

نذرهایی که برآورده شدن آن را در گرو گام گذاشتن در این مسیر ویژه می‌بینند و هر گامی در این مسیر را به همین نیت استوارتر و مقاوم‌تر برمی‌دارند، حتی اگر انگشتان پاهایشان تاول زند، دو کتف دوش‌هایش عرق. سوز و خراشیده شود، ماهیچه‌های دو بازو و دو پایش سفت شود و گرما طاقت‌فرسای ۵۵ درجه بی‌حالی و سرگیجه را برایشان به ارمغان بیاورد.

یک مسیر، یک نذر را با کوله‌پشتی‌های پر از دعا را پشت سر می‌گذراند تا به مقصد کوی دوست، سیدالشهدا آقا عبدالله‌الحسین (ع)، فرزندانش و یارانش برسند.

نذرهای بی‌شماری با آن نوشته‌ها و تصاویر متنوع چسباندن به کوله‌پشتی چون صلوات شهید مورد علاقه‌اش، یادی از شهید جمهور، هم‌دردی با شهید مهمان"اسماعیل هنیه"، شهدای جبهه مقاومت و مدافعان حرم و شهدای خدمت که وقت رهروان حسینی را به چند ثانیه‌ای بر محو شدن هر یک از آن‌ها سوق می‌دهد.

اما اساسی‌ترین این نذری که از همان شروع مسیر بر پشت آن کوله‌پشتی‌ها دیده می‌شود تا به انتهای طریق‌المشایه که به کربلا می‌رسی و هر قدمشان را را نذر آن کرده‌اند، نذر ظهور، سلامتی و حضور آخرین منجی عالم بشریت، پسر نرجس خاتون، آقا صاحب‌الزمان (عج) است.

برآورده شدن این نذر خواسته تمام رهروان و زائران اربعین حسینی است تا مردم ظلم و ستمدیده، مظلوم غزه و فلسطین از دست رژیم غاصب صهیونیستی رهایی پیدا کنند.