رسالت اولیای الهی برای ساختن جامعه آرمانی و ایده‌آل، مبتنی بر فردسازی و خانواده‌سازی است. اساس و زیربنای خودسازی در خانواده شکل می‌گیرد. خانواده مطلوب از منظر اسلام، خانواده متعادلی است که در آن روابط گرم و صمیمی، موجب پیوند افراد خانواده به یکدیگر می‌شود. تعاملات در خانواده متعادل، زمینه‌ساز جامعه سالم و روبه‌رشد و متعالی می‌شود. نمونه بارز چنین خانواده‌ای خانواده عاشورایی است.

روابط خانوادگی در قیام عاشورا می‌تواند الگوی بسیار خوبی برای خانواده‌ها باشد. در این راستا ایکنا بنابر رسالت رسانه‌ای خویش در آستانه اربعین حسینی با انتشار مجموعه درس‌گفتار‌های «خانواده حسینی» با حضور سیده معصومه طباطبایی، استاد حوزه و دانشگاه، کارشناس ارشد روانشناسی و دکتری فلسفه و کلام و سطح ۳ تفسیر علوم قرآنی به تشریح ویژگی‌های این خانواده متعالی به منظور الگودهی پرداخته است.

قسمت ششم با عنوان «صبر» را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید.  

پیرو مباحثی که با محوریت خانواده و قیام عاشورا و درس‌های این قیام مطرح شد، در این جلسه نکاتی را درباره آموزه‌های قیام اباعبدالله الحسین(ع) بیان می‌کنیم.

یکی از مهمترین درس‌هایی که در قیام ابا عبدالله الحسین(ع) است، صبر و راضی بودن به قضا و عنایات خداوند است. ممکن است در مسیر زندگی‌مان رنج‌های مختلفی را تجربه کنیم و یا با بالا رفتن سنوات زندگی‌مان تلخی‌ها، رنج‌ها و ناملایمات گوناگونی را در مسیر زندگی تجربه کنیم که شاید مسیر زندگیمان را تغییر دهد و گاهی ارتباطمان را با خالق هستی، به شکل ارتباط مثبت یا منفی رقم بزند.

اگر ما به سیره و سبک زندگی اهل بیت(ع) توجه کنیم، می‌بینیم که در زندگی اهل بیت(ع) که مقربین درگاه خداوند بودند، سختی‌ها و رنج‌های مختلفی وجود داشت اما این رنج‌ها و سختی‌ها مانع از این نشد که ارتباط مناسب و متعالی را با خداوند و خالق خود نداشته باشند.

در قیام ابا عبدالله الحسین(ع) وقتی روایات متعددی را مرور می‌کنیم، حتی از کسانی که محب اهل بیت(ع) نبودند، اما احادیث را روایت کرده و با سند محکم، به دست ما رسانده‌اند، می‌بینیم که هر جا واقعه قیام بالا می‌گرفت و مهلکه جنگ سخت‌تر و شرایط بغرنج‌تر می‌شد، صورت آنها از عنایت خداوند برافروخته‌تر و اشتیاقشان برای ملاقات با خداوند بیشتر می‌شد.

وقتی اسناد تاریخی را مرور می‌کنیم، می‌بینیم که اعضای قیام اباعبدالله الحسین(ع) تعدادشان نسبت به دشمن کمتر بودند، اما یقین قلبی، صبر و استقامتشان باعث شده بود، انسجام بهتر و قدرت ویژه‌تری داشته باشند و باعث ترس در وجود دشمن شوند. «کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً» گاهی اوقات تعداد کم می‌تواند بر تعداد بسیاری غلبه کنند.  

در بحث صبر می‌بینیم رنج‌هایی که در مهاجرت اتفاق افتاد، بعد از اینکه آب را بر خاندان اهل بیت(ع) بستند، سختی‌هایی برای اعضای خانواده، فرزندان خردسال و مردان و زنان کهنسالی که همراه این خانواده نورانی بودند، ایجاد شد. اما طبق اسناد تاریخی در جایی نیامده است که گله و شکایت یا بهانه‌ای از افراد مبنی بر اینکه چرا در این قیام حضور داشتیم، نبوده است. یعنی چرایی، که اصل قضیه را زیر سؤال ببرد، نبوده است.

وقتی دقیقتر به مسئله نگاه می‌کنیم می‌بینیم در آموزه‌های دینی، هر جا نکته اساسی وجود دارد، توجه به صبر شده است. در تعالیم قرآنی جایی که بحث تربیتی است، می‌فرماید؛ «وَأْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا»، صبوری کنید برای اینکه بچه‌هایتان در مسیر هدایت، نماز و مباحث اعتقادی قرار بگیرند.

در نکته دیگری می‌بینیم که اباعبدالله الحسین(ع) در سخت‌ترین شرایطی که در لحظات شهادتشان است، می‌فرمایند؛ «الهی رِضاً بِرِِضِاکَ، صََبراً عَلی قَضائِک» یا کلام نورانی حضرت زینب(س) که می‌فرماید؛ چیزی جز زیبایی ندیدم. همه اینها اشاره به این دارد که رنج‌ها وقتی در محضر خداوند باشد، زیبا جلوه می‌کند و صبوری را به ارمغان می‌آورد.

پس ان‌شاء‌الله در مسیر زندگی‌مان از خداوند کمک بگیریم تا رنج‌ها را در زندگیمان بپذیریم و گشایشی در زندگی همه ما با عنایت اهل بیت(ع) اتفاق بیفتد.